Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Van het Mondt-ghebedt.

Stemme: Poliphemus aen de stranden.
Ofte: Wien wilt hooren 'k zal hem singhen.
Ofte: Belle bergere champestre.

EErst daer gy toe zijt verbonden, t'allen stonden,
Dat ghebedt voor al betaelt,
Voorts dat gy noch meer wilt lesen, t'moet oock wesen,
Innigh met 't hert neer ghedaelt.

Laes! ghy zult u selfs bedrieghen, laet ghy vlieghen,

V ghepeysen verr'van Godt:
Alleen met den monde praeten, 't kan niet baeten,
't Schijnt hy houdt met hem den spot.

Al de sorg van veel afferen, moet afweren,

Op dien tijdt dan buyten sluyt:
Die daer commen meest te vooren, u verstooren,
Iaeght die al te Kercken uyt.

Als Bernardus spreeckt Ghebeden, met goe zeden,

Sijn ghebedt was met aendacht:
Wist verstroeytheydt te verdrijven, de die blijven,
Aen de Kerck-deur houden wacht.

Som' ghebeen in hoeykens soecken, en in boecken,

Lesen die uyt menigh reys:
Maer door't al te seer loopen, en t'veel knoopen,
Is gaen dolen hun ghepeys.

Stadigh knouwen met kleen beten, spijse eten,

't Sal u beter zijn ghesont:
Dan veel seffens in te slocken, groote brocken
Die verworghen keel, en mont.

Hier by wort t'gebet geleken, beter spreken

Eenen Pater noster maer:
Met de woorden te bemercken, en Godts wercken,

[p. 34]

 

In't secreet, en openbaer.

 

Vyt den mont der goede zielen, roosen vielen

 

't Pater noster Ave las:

 

Dit ghebedt van dese menschen, naer Gods wenschen,

 

Sekers wel aendachtigh was.

 

Lief kint bidt gy uyt den grondt, t'hert, en monde,

 

t'Saemen komen over een:

 

Ghy zult door dees schoone blommen, vrucht becommen,

 

En met Godt dan zijn ghemeen.