Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Dees verduysterde ziele, verlicht zynde door den vloedt der traenen, vallen de dicke schellen van d'ooghen haerer ziele, ende siet haeren voorleden quaeden staet, 't welck is den derden Vleughel, om de ziel te vliegen tot Godt.

Stemme: Enfin celle que j'aime tant.

O Nacht! o nacht! o droeven nacht!
Omringhelt met de duysternissen,
Alwaer ick lagh gheheel versmacht,
En u mijn Godt quam te gemissen;

[p. 63]

 

Wee my da'ck u soo spae, volghe nae.

 

Wee my [d]ie 't licht niet hebb' ghesien,

 

't Welck hier beschijnt Godts Vytvercoren:

 

Maer pooghde my daer van te vlien,

 

Om 's duyvels lichten naer te sporen;

 

Die by Godts licht maer zijn, valschen schijn.

 

Ach! hoe verduystert, onbekent,

 

Waeren wy 's Heerens rechte weghen:

 

Als ick van sonden was verblent,

 

Tot alderhande quaet gheneghen;

 

Want my hadde verleydt, d'ydelheydt.

 

Ick was verwildert, en verwaent,

 

En hadde 's wereldts soch ghesoghen,

 

Daer ick my nu af hebb' ghespaent:

 

Niet meer, niet meer, ghevolght de loghen;

 

Adieu al 's werelts ruys, 't helsch gespuys.