Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Den vierde Vleugel, is de perseverantie, ende te weerstaen de listen des duyvels, die hy de beginnende goede zielen soeckt te doen verleggen.

Stemme:Seght my ô soete Herderinne.
Ofte: Ie suis espris d'une flamme nouvelle.
Ofte: Franciscus Borgias.
Ofte: Vwe liefde is niet soo puere, valsche wereldt.

'K Vinde my allom' bespronghen,
'k Vinde my allom' beset,
Met veel honden voor het net,
En van 's duyvels raedt ghedwonghen;
Die van nieuws mijn ziele quelt,
Veel doolaghen heeft ghestelt.

Neen gh'en zult my niet meer hebben,

'k Ben ontvloghen u fenijn:
Wegh o wereldt valschen sijn;
'k Breke nu u spinne webben,
Fy al 's wereldts ydel rom,
Noyt te keeren wederom.

Veelderhande zijn u stricken,

Menigh' rande is den val,
Daer door men komt in dit dal,
Saegh't den mensch, hy sou verschricken,

[p. 64]

 

Wet die dees laghen niet kent,

 

En noch is in sonden blent.

 

Van al d'helsche quae' ghedrochten,

 

Was Anthonij Abt vermaert,

 

Seer ghequollen en beswaert;

 

Maer verwon die helsch ghedrochten,

 

Moesten vluchten uyt sijn cluys,

 

Met veel schande seer confuys.

 

Sa mijn ziel weest doch sorghvuldigh;

 

Slickt noyt in des duyvels aes,

 

Ghelijck den verdolden dwaes;

 

's Duyvels laegh is menighvudigh,

 

Vlieght mijn ziel, om hooghe vlieght,

 

Eer u 't helsch serpent bedrieght.