Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Den vyfden Vleughel, is de consideratie vande broosheyt van dit leven.

Stemme: Vyt den afgrondt van myn ghedachten.

MEt groote vrees ick overpeyse,
Mijns levens seer onseker reyse,
Daer ick ellendigh noch in ben,
En de perijckels niet en ken.

Hoe en soud' ick my niet verschrommen,

'k En weet wanneer de doodt zal commen,
Om my van hier te haelen ras;
O leven broosch, als een ghelas.

Men siet een blomme jeuchdigh groeyen,

Als sy verdwenen is verfoeyen.
Soo is den mensche als hy sterft,
Wiens jeuchdigh lichaem heel bederft.

Och! waer zijn sy doch al ghevaeren,

Die gheleeft hebben vele jaeren:
Hun leven is oock ras ghe-ent,
Waer hun ziel is, 't is Godt bekent.

O Godt versterckt my in goe' wercken,

Op dat ick 't leven kan aen-mercken.
Dit leven niet acht' vol verdriet,
Dat he'en is yet, en morghen niet.

O Godt doet my naer't leven haecken,

Dat mijn ziel eeuwigh zal vermaecken:
Op dat ick in dit aerdsche dal,
Noyt meer kom' tot sonden val.