Volledige werken. Deel 2

XVII.
Maria aan Elisabeth.

Mijne lieve vriendin,

Zooals gij het niet dan te wel voorzien hebt, was de handelwijze mijns vaders slechts een staatkundige list. Hij zal mij echter in den strik niet vangen. De eerste dagen na de bekentenis onzer liefde, sprak hij mij van niets, zooals ik u geschreven heb; hij hield zich, alsof er volstrekt geen buitengewoon voorval hadde plaats gegrepen. Thans begint hij, doch slechts van verre, een woordje over Daniel te toetsen; hij zoekt alle middelen uit om hem hij mij te benadeelen, om zijne gedachte uit mijnen geest te verdrijven. Onnoodige pogingen!... Van de huwelijksvraag van den heer N. wordt nog geen woord gesproken. Deze laatste nogtans die zijne bezoeken sedert dien tijd gestaakt had, is terug verschenen. Gisteren kwam hij voor de eerste maal ons weder een bezoek afleggen. Bij zijne intrede was het mij, alsof ik in een ijskillig bad geplonsd wierde. Eene rilling doorliep mijn gansch lichaam, en het scheen alsof al wat zich in het vertrek bevond, voor mijne oogen beneveld werd en ronddraaide. Doch allengs is die ontroering verdwenen, en met genoegen heb ik gezien, dat de heer N. op eenen buitengewoon koelen toon door mijne moeder ontvangen werd. Mijne brave moeder, gij weet het, deelt in mijne smart; zij laat mij soms op hare borst weenen en aanhoort mijne klachten. Dan, de goede vrouw is vreesachtig van aard; zij schrikt voor haren echtgenoot, en meermaals vermeerdert zij mijne smart door mij te willen overtuigen, dat ik toch vroeg of laat zal moeten eindigen met aan den wil mijns vaders te gehoorzamen. Doch, mijne lieve vriendin. dit zal, dit kan niet gebeuren;

[p. 81]

daarom zou de liefde uit mijn hart moeten geroeid worden, en dit is onmogelijk.....

En toch beef ik soms, mijne goede Lisbeth, wanneer ik nadenk welke ongelukken mij mogelijk boven het hoofd hangen, welke bevechtingen ik zal moeten onderstaan, en hoe verschrikkelijk mijn leven kan worden. Het onweder hangt mij nog immer boven het hoofd: eens zal het op eene vervaarlijke wijze uitbersten.. . Doch, ik verdwaal. - Ik verhaalde u de intrede van den heer N. - Hij deed, alsof hij het koele onthaal mijner moeder niet bemerkte, groette mij heuschelijk en, zonder verder den blik naar mij te wenden, geraakte hij in samenspraak met mijne moeder. Zijn gesprek was geestig en verleidend, zooals altijd; hij vleidde mijne moeder, de lafaard, sprak van dingen, die haar gewoonlijk aangenaam zijn en bracht het zooverre, overheerschte zoodanig den geest der zwakke vrouw, dat, toen hij vertrokken was, mijne moeder zegde: ‘Maria, het is toch waarlijk te beklagen, dat uw hart reeds aan eene andere liefde vastgehecht is, en gij voor den heer N. niets dan verachting gevoelt.’ Mijne woorden hebben haar echter wederom van gevoelen doen veranderen, en ik heb het op mijne beurt zoover gebracht, zonder nogtans de lage middelen van den heer N. te gebruiken, dat de goede vrouw hem op het laatst bijna zoozeer als ik haatte. Doch, mijne lieve Lisbeth, gij begrijpt gemakkelijk hoe weinig ik op mijne moederkan staat maken, en welke lichte steunstok zij voor mij is. Zij is al te zwak van geest, zonder overtuiging; de laatste spreker zal bij haar immer gelijk halen, en ik heb op de anderen niets voor, dan dat zij mij waarlijk uit ter harte lief heeft.

Het is reeds acht dagen geleden, dat ik Daniël niet meer ontmoet heb. Volgens men mij bericht, werkt hij onverpoosd en zoekt zich ongetwijfeld door de kunst eer en rijkdom te verwerven. Dat dit eene moeielijke zaak is, zult gij licht begrijpen; maar wie weet? hij kan gelukken. En toch werkt hij in alle geval niet voor mij?.... Mijn vader zegde vandaag op eenen schertsenden toon: ‘Het schijnt, dat de heer Daniel hevig werkt; hij wil den tempel der heilige kunst stormender hand innemen, en zijn deel gaan zoeken van de rijkdommen, welke de godin in het diepste harer koffers verborgen houdt. Ha! ha! hij denkt zeker, dat allen, die reeds voor den tempel staan, en er lang wachten, voor hem plaats zullen maken en hem over hunne schouders zullen laten binnentreden!’

[p. 82]

Die spot scheen mij het hart te doorboren: ik werd genoodzaakt het vertrek te ruimen; want ik gevoelde iets in mijne ziel, dat mij deed schrikken. Mijne lieve Lisbeth, de ouders gaan dikwijls onbezonnen te werk en zijn soms diep verblind. Met in het hart hunner kinderen het een of ander gevoel, voor vlezen heilig, te willen bestrijden en uitroeien, verliezen zij dikwijls de liefde, welke wij hun verschuldigd zijn. Ik hoop, dat dit echter het geval voor mij niet zal wezen. Het is door dergelijke pogingen, mijne goede vriendin, dat mijn vader thans mijn gevoel wil aanranden: die handelwijze is hatelijk; doch ik houd mij verzekerd, dat hem die is ingegeven, en dit kan niet dan door den invloed van den heer N. geschieden. O dit is eene lage, verachtelijke ziel, doch ik wil er niet aan denken.

Vaarwel, mijne lieve Lisbeth, en heb een weinig medelijden met uwe ongelukkige vriendin.

maria.