Volledige werken. Deel 5

XXI.
Het huwelijk van den kantoorklerk.

Het huwelijk van den kantoorklerk, lieve lezer, geschiedt op dezelfde wijze als al andere huwelijken. Niet altijd, zooals het hier het geval is met onzen Piet, trouwt de kantoorschrijver met zijne meid. Neen, soms vliegt hij wel eens llooger en eene deftige juffer wordt zijne bruid. - Ziehier hoe gewoonlijk die deftige juffer is. - Zij is over het algemeen mager als een geraamte; de kinderpokjes hebben haar wezen goed geteekend. Hare haarlokken, zoo mager als het overige harer ledematen, zijn op eene ouderwetsche wijze geschikt. Er is niets modisch, niets wereldsch in haren opschik, en zij is natuurlijk godvruchtig. Dusdanige juffer wordt gemeenlijk de echtge-

[p. 50]

noote van een' veertigjarigen kantoorklerk. Ziehier hoe deze laatste de ontdekking van dien schat doet:

De juffer woont in eene der straten, welke de klerk viermaal daags moet doortrekken, om zich naar zijn kantoor te begeven. Zij houdt zich gewoonlijk met eenig naaldwerk voor het venster bezig. De kantoorschrijver heeft haar reeds honderdmaal gezien en is zooveel keeren door haar bespeurd geweest. Bij geval hoort de jongman, dat het meisje eenige inkomsten bezit en den dag, wanneer hij haar na die ontdekking ziet, wordt hij op eens verliefd. Dan, zooals men het zich licht kan inbeelden, begint de schrijver meer acht op zijnen opschik te geven; hij werpt telkens in het voorbijgaan eenen sprekenden blik door de vensterruiten, waar hij zijne Dulcinca ontdekt, en het meisje, die de zedigheid kent, begint nu hare oogen ter neêr te slaan. Het is slechts wanneer de klerk voorbijgestapt is, dat zij hare blikken weder durft verheffen en den jongeling zoo ver mogelijk met hare kijkers opvolgt. De kantoorschrijver, die geen ezel is, begrijpt het meisje, en gevoelt dat het tijd is om de zaken met groote stappen te doen voortgaan. De liefde door het vensterglas is hem niet meer voldeende; hij wil de juffer van naderbij beschouwen, en indien zich een gunstig geval voordoet, zal hij zich verstouten haar te spreken.

Thans bespiedt de jongeling de uren, op welke het meisje des zondags ter kerk mis of lof gaat hooren, en een half jaar lang kan men hem in de kerk in de nabijheid der juffer ontdekken. Hij heeft zorg gezamentlijk met haar de kerk te verlaten, en haar, bij het uitgaan, eenen oogslag toe te werpen, welke klaar wil zeggen: ‘Waarom zouden wij niet als man en vrouw gezamentlijk mis of lof kunnen komen hooren’ Intusschen wacht de schrijver immer de goede gelegenheid af, om het meisje te kunnen spreken. Op de eene of andere manier gelukt dit eindelijk: hetzij dat het bij het uittreden der kerk regent en dat de juffer ongelukkiglijk haren regenscherm vergeten heeft, en de klerk, die nimmer in dit geval is, den zijnen en te gelijken tijd den arm aan de juffer aanbiedt; ofwel dat men zich dicht bij elkaar (ook in het uitgaan der kerk), in het gedrang bevindt en hierop eenige bemerkingen maakt, - het middel is daar om kennis te maken en de kennis wordt gemaakt. - De jongeling bekent bij de eerste samenspraak niet dat hij het meisje bemint, neen; ook deze geeft hare gevoelens niet te kennen: doch beiden hebben elkander reeds verstaan.

Nu wordt de kantoorklerk stouter. Wanneer hij des anderdaags

[p. 51]

voorbij het venster gaat, neemt hij den hoed af en een blijde glimlach bestraalt zijn wezen. De juffer knikt beschaamd, doch voelt zich inwendig gevleid. Nu ook begint zij voor haren opschik meer zorg te dragen.

De lezer begrijpt licht, dat de dingen daar niet blijven steken en dat het huwelijk er allengs opvolgt.

Er zijn nog kantoorklerken, schoon weinig in getal, die jong trouwen; doch die kennen het edele van den stiel niet en het berouwt hun niet zelden het heilig werk zoo vroeg verricht te hebben.

Onze Piet, zooals men het heeft kunnen zien, kon noch in het een noch in het ander van buitensporigheid beticht worden. Hij was thans ruim vijf-en-dertig jaar oud en Trees, zijne geliefde, telde er zes-entwintig. Hij koos waarlijk den besten tijd. - Het huwelijk van Piet werd met pracht gevierd en ofschoon de oude kleermaker er de begrafenis van zijnen hoogmoed en zijne eerzucht in zag, liet hij niet na zich met de andere bruiloftsgasten lustig te vermaken. Iets dat, buiten het bezit zijner bruid, aan Piet het grootste genoegen verschafte, was het rijke geschenk of bruidstuk, welk hij van zijnen meester had gekregen. Hij zag daarin het bewijs eener ware toegenegenheid.

Piet volgde den algemeenen sleur niet met op den dag zijns huwelijks de stad te verlaten. Hij had liever zich op eene zedige wijze in zijn eigen huis te vermaken en gerust met zijne bruid naar bed te trekken, dan wel zich te vermoeien met eene zoogenoemde speelreis te doen en in een hotel; op eene legerstede waar rap en ruig in geslapen heeft, den stempel op het heilig sakrament te gaan zetten. Daarin handelde hij wijs en voorzichtig, en wij raden onze lezers, wanneer zij zich in hetzelfde geval bevinden, ook op dezelfde wijze te werk te gaan.