Birbal en de bedelaars

[p. 17]

Birbal en de bedelaars

Birbal wist altijd alles beter en zelfs koning Akbar begon hiervan te vervelen. De koning zocht een manier om Birbal een toontje lager te laten zingen. Een reden was gauw genoeg gevonden. De koning liet Birbal roepen en zei wrevelig: ‘Birbal, je bent erg knap maar ik vind dat je de laatste tijd te weinig respect voor me hebt. Je moet gestraft worden. Daarom verban ik je voor twee jaar van het hof.’

Birbal keek verbaasd. Toen zei hij: ‘Uwe Hoogheid, vergeet u niet de belofte die u mij eens gegeven hebt?’

‘Welke belofte was dat?’ vroeg de koning terwijl hij zich tegelijkertijd afvroeg of hij Birbal niet voor twee, maar voor vier jaren moest verbannen.

‘U heeft eens gezegd dat indien ik ooit gestraft diende te worden, ik mijn eigen straf mocht kiezen.’

Koning Akbar beet op zijn lippen. Birbal sprak de waarheid. De koning had deze belofte in aanwezigheid van alle hovelingen gedaan.

‘Goed dan, kies je eigen straf. Maar zorg ervoor dat je rechtvaardig bent, net als ik’, zei koning Akbar.

‘Uwe Hoogheid, wie kan uw rechtvaardigheid evenaren?

[p. 18]

Ik kan hoogstens een poging wagen. Daarom verzoek ik u de twee armste bedelaars van de stad te laten roepen. Ik leg mijn straf in hùn handen. Zij mogen mijn straf bepalen.’

‘Wat een onzinnig idee!’ riep koning Akbar uit. ‘Dat kan ik toch niet doen? Hoe kan ik zulke mannen over de adviseur van de koning laten beslissen? Ze zouden het trouwens niet durven!’

Birbal bleef echter bij zijn standpunt en herinnerde de koning aan zijn belofte. Uiteindelijk gaf de koning toe en hij liet de twee armste bedelaars uit de stad halen.

‘Ik ben erg ontstemd over het gedrag van Birbal, mijn adviseur’, zei de koning tegen de bedelaars. ‘Ik wil dat jullie een straf voor hem bedenken.’

De bedelaars konden hun oren niet geloven. Ze vielen voor de voeten van de koning neer en klaagden: ‘We zijn maar arme, nietswaardige bedelaars, Uwe Hoogheid. We kunnen onmogelijk de adviseur van de koning straffen.’

‘Jullie moeten doen wat ik jullie zeg! Over een half uur kom ik terug om te horen wat voor straf jullie bedacht hebben. En vergeet niet dat ik erg boos ben op Birbal!’

‘Laten we snel wat bedenken’, zeiden de bedelaars tegen elkaar toen de koning de zaal verlaten had, ‘anders zal koning Akbar voor òns een straf bedenken!’

‘We kunnen Birbal laten onthoofden!’ zei de ene bedelaar.

‘Nee, dat zal de koning niet zo leuk vinden. Het leven is

[p. 19]

[p. 20]

een lijdensweg. En Birbal moet zo lang mogelijk lijden. Als we hem laten onthoofden, heeft hij maar heel even pijn.’

‘Laten we hem verbannen!’

‘Ach, nee. Dat is toch geen straf? Dan leeft Birbal vrolijk en onbezorgd verder!’

‘Laten we hem een boete opleggen!’

De bedelaars keken elkaar aan. Dit was een heel goed idee! Wat was er erger dan een geldboete? Kon er iets ergers bestaan?

‘Maar hoe hoog moet de boete zijn?’ vroeg de ene bedelaar.

‘Tien gulden!’ zei de ander.

‘Is dat niet een beetje veel?’

‘Misschien. Maar je moet niet vergeten dat koning Akbar erg boos is. Als we Birbal niet zwaar genoeg straffen, wordt de koning boos op òns!’

‘Je hebt gelijk. Maar dan is tien gulden niet voldoende. Twintig gulden zou veel beter zijn. Koning Akbar is dan meteen tevreden.’

‘Twìntig gulden! Weet je wel wat je daar zegt? Waar zou Birbal dan van moeten leven? Zijn vrouw en kinderen zullen omkomen van de honger. En dat zal koning Akbar beslist niet leuk vinden!’

‘Vijftien gulden dan?’

‘Vijftien gulden lijkt me redelijk.’

Zo werden de bedelaars het eens over de straf voor Birbal.

[p. 21]

Toen koning Akbar de zaal binnenkwam om te vernemen wat voor straf de bedelaars bedacht hadden, zeiden ze: ‘Uwe Hoogheid, we hebben besloten om Birbal een boete te laten betalen van vijftien gulden. We hopen dat het niet te veel is.’

Koning Akbar schudde zijn hoofd en keek de bedelaars nadenkend aan. Toen zuchtte hij diep, bedankte de bedelaars en stuurde ze met geschenken weg. Later in de middag liet hij Birbal roepen.

‘En, Uwe Hoogheid, weet u al hoe mijn straf eruit ziet?’ vroeg Birbal.

‘De bedelaars hebben besloten je tot vijftien gulden boete te veroordelen. Ze waren bang dat de boete misschien wat aan de hoge kant was.’

Birbal glimlachte.

‘Birbal’, zei koning Akbar, ‘het was erg slim van je om de armste bedelaars van de stad een straf voor je te laten bedenken. Ze konden zich niets ergers voorstellen dan een boete. En wàt voor een boete!’