Kleine Olle en zijn ekster

[p. 12]

[V]

Adam vloog den tuin in en ging de musschen en de spreeuwen plagen, want hij was een echte plaaggeest. Telkens als zij hier of daar op den grond aan 't zoeken waren naar voedsel, kwam hij onverwachts aanvliegen en joeg hen met veel lawaai weg. Toen nem dat eindelijk ging vervelen, vloog hij weer een raam van het huis binnen, en kwam thans voor het eerst van zijn leven terecht in de apotheek van dokter Olle.

Ha, daar vond hij het pas mooi. Er stonden wel honderd flesschen, die alle even mooi schitterden in de stralen van de zon. Hij pikte er met zijn snavel tegen, net zoo lang, tot een van de flesschen omviel en in wel honderd scherven op den grond terecht kwam.

O, o, wat schrikte Adam. Hij piepte zelfs van schrik en vloog, zoo vlug hij kon, het raam uit.

Juf hoorde in de huiskamer het gerinkel en ging dadelijk zien, wat er aan de hand was. Maar zij ontdekte niets anders, dan dat er een fleschje van de plank gevallen was en in scherven op den vloer lag.

Zij belde aan Lientje en liet haar het glas opvegen. Toen ging zij weer naar binnen om naar de stopnaald te zoeken, die op onverklaarbare wijze uit haar naaimand verdwenen en nergens meer te vinden was.

Overal zocht zij, de heele kamer door, tot in alle hoeken en gaten. Maar de stopnaald wàs en bleef weg.

Toen Lientje even later binnen kwam, vroeg ze:

‘Lientje, heb je mijn stopnaald ook gezien? Ik kan haar nergens vinden, en toch heb ik haar straks nog gebruikt.’

‘Neen juffrouw, nergens gezien,’ zei Lientje.

‘'t Is onbegrijpelijk,’ zuchtte Juf. ‘Enfin, ze zal wel weer terecht komen.’

Na een poosje was Adam den schrik te boven gekomen, en vloog hij nogmaals door het raam de apotheek binnen. De flesschen keek hij niet zonder angst aan en hij durfde er niet dicht meer bij te komen. Hij wipte op de toonbank en nam alles wat daar stond in oogenschouw.

[p. t.o. 12]

[p. 13]

Vooral de weegschaal vond hij verbazend mooi, want Lientje had haar pas geschuurd, zoodat zij thans verbazend schitterde, nu het zonnetje er op scheen.

Adam kon er niet genoeg naar kijken, zoo mooi als hij haar vond. Eindelijk wipte hij met een sprongetje op een van de schalen. Maar o schrik, dadelijk zakte hij met een vaartje naar beneden.

Dat vond Adam griezelig, en hij sprong er weer vlug af. Na een poosje hingen de schalen weer in evenwicht.

Toen sprong hij op de andere schaal.

O jé, daar ging hij weer, maar nu schrikte hij al zoo erg niet meer. Hij begon het wel een beetje aardig te vinden. Hij wipte nu van de eene schaal op de andere en was op die manier heel gezellig aan het schommelen.

Eindelijk had hij er genoeg van en liep hij verder de toonbank op.

Ha, daar vond hij weer iets prachtigs, en 't blonk ook verrukkelijk mooi. 't Was een zilveren lepel van den dokter.

Adam streelde er met zijn snavel overheen, pakte hem toen stevig beet en vloog er het raam mede uit. Hij was verbazend in zijn schik met zijne vondst. Met krachtige slagen hief hij zich omhoog, en spoedig verdween hij in het kamertje van Lientje. Daar verborg hij zijn schat onder het ledikant naast de stopnaald en het kluwen.

Een poosje later dwaalde hij weer met een onschuldig gezicht door den tuin rond, waar hij Kleine Olle bezig vond met het voederen van de kippen. Natuurlijk pikte hij ook een korreltje meê, en 't liefst pikte hij de graantjes net voor den neus van den haan weg. Deze werd er boos om en wilde hem de scherpte van zijn snavel laten voelen, maar dat lukte niet. Adam was hem te vlug af.

Toen de dokter thuis kwam, ging hij naar de apotheek, om medicijnen klaar te maken, maar hoe hij ook zocht, nergens kon hij den lepel vinden, dien hij daarbij noodig had. Hij liep naar de woonkamer.

‘Juf, heeft u den zilveren lepel uit de apotheek misschien gebruikt?’

‘Neen Dokter, - in 't geheel niet.’

[p. 14]

‘'t Is vreemd, ik kan hem nergens vinden. 'k Heb overal al gezocht.’

‘Net als ik naar mijn stopnaald,’ zei Juf. ‘Die is ook op onverklaarbare wijze verdwenen en nergens meer te vinden.’

‘'t Is verwonderlijk,’ zei dokter Olle.

Lientje werd ondervraagd, maar zij wist nergens van. Toen werd Kleine Olle geroepen.

‘Heb jij mijn zilveren lepel uit de apotheek weggenomen, kleine man?’ vroeg zijn vader.

‘Neen,’ zei Kleine Olle, ‘ik ben niet in de apotheek geweest.’

De dokter nam een anderen lepel, maar hij vond de zaak toch erg vreemd.

En Juf moest er ook telkens aan denken.

Eindelijk mompelde zij zacht: ‘Zou Lientje misschien niet eerlijk zijn? 't Is haast niet te gelooven, want 't is zoo'n goed meisje. Maar men kan niet weten; er gebeuren zoo dikwijls ongelooflijke dingen. 'k Zal toch eens goed op haar letten.’