Kleine Olle en zijn ekster

[p. 29]

[X]

Wat had Fox een schik, dat zijn list zoo goed gelukt was. Hij keek over den rand van de ton en zag met leedvermaak, dat Adam zijn zwarten kop angstig in de hoogte stak en dat hij wild met zijne vleugels op het water fladderde, om boven te blijven. Het heldere water was geel geworden, want al de verf was van de vleugels afgespoeld. De droppels spatten den ondeugenden Fox om de ooren.

O, o, wat had hij een pret. Hij holde met groote sprongen om de ton heen en jankte en blafte van pleizier. Telkens stond hij even stil om te kijken, hoe Adam het maakte. En als hij dan zag, hoe Adam spartelde om uit het water te komen en niet te verdrinken, begon hij weer om de ton te hollen en te blaffen. Hij had dolveel pleizier in het geval.

De vleugels van den armen Adam werden door en door nat. Eindelijk kon hij ze niet meer boven het water opheffen. Hij zakte meer en meer naar beneden. Zijn kopje alleen stak nog boven het water uit. Hij moest ongetwijfeld verdrinken.

Fox keek weer over den rand. De arme Adam was bijna geheel verdwenen. Dat vond Fox toch wel erg genoeg, en hij kreeg spijt over hetgeen hij gedaan had. Hij begon op een schrikkelijke manier te janken.

En Adam krijschte in zijn doodsangst hartverscheurend.

Daar kwam Kleine Olle den tuin in. Hij zocht naar zijn vogel.

‘Adam! - Adam!’ riep hij.

Toen hoorde hij opeens het gejank van Fox en de angstkreten van den ekster. Snel liep hij naar het schuurtje, vanwaar het geluid tot hem kwam.

Hij zag de ton, en 't viel hem op, hoe angstig Fox rondliep en jankte. Snel liep hij er heen.

Och, och, alleen het kopje van Adam was nog boven water. Hij greep den armen drenkeling en redde hem van een wissen dood. Het water droop 't beest uit de veêren, en hij was zoo moê, dat hij bijna niet staan kon. Kleine Olle legde hem in het gras neer, waar Adam stilletjes bleef liggen. Hij hijgde naar adem, en zijne zwarte kraaloogjes vielen van zelf dicht.

Kleine Olle was diep bedroefd, want hij vreesde, dat Adam sterven ging. Zwijgend ging hij bij hem in het gras zitten en streelde hem zacht met zijne hand.

[p. 30]

Het zonnetje stond hoog aan den hemel en schoot zijne warme stralen op Adam. Dat deed den vogel goed. Na een poosje werd hij lekker warm. De damp vloog hem van de veeren af. Hij opende zijne oogjes en keek Kleine Olle dankbaar aan. En Kleine Olle was o zoo blij, dat Adam weer wat beter werd. Hij haalde een doek uit de keuken en droogde Adam af.

Dat hielp best. Adam ging weer op zijne pootjes staan en liep zacht heen en weer. Toen sloeg hij de vleugels uit en hield de veêren wijd uitgespreid, opdat het zonnetje er goed in schijnen kon.

Na een half uurtje was hij bijna weer geheel droog. Hij nam een sprongetje en vloog op den tak van een boom. Daar ging hij zitten peinzen over al het verdriet, dat hij dien dag had gehad. 't Was een echte ongeluksdag voor hem geweest.

En op Fox was hij vreeselijk boos. Hij wilde nooit weer goed op hem worden. Als Kleine Olle hem niet had gered, was hij stellig verdronken. Daarom hield hij van Kleine Olle verbazend veel, bijna evenveel als van mooie glinsterende dingetjes.

[p. t.o. 31]