Kleine Olle en zijn ekster

[p. 31]

[XI]

Het bad in de ton had voor Adam geen bijzonder slechte gevolgen. Hij werd er niet ziek van. Alleen zaten zijn veêren niet meer zoo netjes als vroeger, en dat vond hij verschrikkelijk, want hij was erg grootsch. Als de zon zoo mooi op zijne blauw-zwarte halsveêren schitterde, kon hij er zelf nooit genoeg naar kijken. 't Is dus te begrijpen, dat hij het lang niet prettig vond, nu zijne veeren hem zoo leelijk op het lijf zaten. Uren lang zat hij zichzelf met zijn snavel op te poetsen, en telkens ging hij naar de waterton, om zich te spiegelen en te kijken, of zij nog even leelijk waren. Maar altoos keek hij eerst goed rond, of Fox niet in de buurt was. Langzamerhand werden zijne veertjes weer mooier, en na een dag of drie was er niets vreemds meer aan hem te zien. Hij was de oude Adam weer.

Fox plaagde hij niet weer. Hij durfde niet, want hij was bang, dat Fox hem onverwachts weer een poets zou spelen. De schrik zat er nog geducht bij hem in. Bij den schoenmaker durfde hij ook niet meer in huis te komen, en over 't geheel was hij bang geworden, om ergens binnen te vliegen. Hij vertrouwde de menschen niet meer. Alleen voor Kleine Olle was hij niet bang. Hij wist wel, dat die hem geen kwaad zou doen.

Toch bleef hij een groot liefhebber van plagen. En hij koos nu den haan tot mikpunt van zijne aardigheden. Dokter Olle had vier kippen en een haan. Er waren twee grijze kippen en twee witte, en de haan was ook spierwit. Het beest had een prachtigen rooden kam en verbazend groote lellen. Dien kam en die lellen vond Adam ook bijzonder mooi, en eens, toen de haan lag te slapen, had hij er met zijn snavel in gepikt. Hij dacht, dat dat roode ding vrij los aan den kop van den haan zat en dat hij het wel meê kon nemen. Maar dat ging blijkbaar niet. De haan schrikte wakker uit zijn slaapje en vloog met luid gekakel overeind. Hij wist eerst in 't geheel niet, wat er aan de hand was en dacht, dat een verscheurend dier hem wilde vermoorden. Hij ging dan ook, zoo snel hij kon, op de vlucht. Maar de kippen taterden hem toe, dat het Adam maar was, die vervelende ekster, en dat hij niet behoefde te vluchten.

Toen werd de haan schrikkelijk boos.

[p. 32]

Wat? Had die akelige ekster dat gedaan? Wacht, hij zou het hem betaald zetten. Die leelijke streken zou hij hem wel afleeren. Met uitgespreide vleugels vloog hij op Adam af. Adam bleef stil zitten, tot de haan vlak bij hem was. Toen vloog hij opeens een klein eindje weg.

Weer kwam de haan op hem af, taterende en snaterende, en de kippen kakelden, of ze allemaal een ei gelegd hadden.

Ha, nu had de haan hem toch!

Maar neen, juist op het laatste oogenblik sprong Adam weer weg. De haan werd woedend, want hij begreep heel best, dat de ekster hem voor den gek hield. Zijn kam zag bloedrood van boosheid, en als hij Adam te pakken had kunnen krijgen, zou het er erg slecht voor hem hebben uitgezien.

Maar Adam liet zich niet pakken. Toen het spelletje hem lang genoeg geduurd had, vloog hij over de schutting, om eens in het dorp te gaan kijken.

Met een rooden kop van kwaadheid stapte de haan door den tuin rond. En hij snaterde tegen zijn kippen, dat hij dien leelijken ekster wel zou krijgen.

Eindelijk bedaarde zijn boosheid een beetje, en toen hij in het warme zand, beschenen door het koesterende zonnetje, een lekker dutje had gedaan, was hij geheel gekalmeerd.

Hij was weer in het prettigste humeur van de wereld. Met een vroolijk hart wandelde hij naar den slootkant, om wat te gaan drinken.

Opeens, - au, - wat was dat? Wie trok hem daar zoo hard aan zijn staart?

Hij keek om.

't Was Adam, die de veeren uit den staart van den haan in de zon zag schitteren, en stilletjes achter hem gekomen was, om zoo'n veertje uit den staart te trekken.

De haan kolderde van boosheid. Hij vond het een schandaal van Adam, om hem zijn mooien staart zoo te bederven. Maar Adam lachte hem uit en vloog met het mooie veertje weg. Hij legde het achter het houten kruis op Eva's grafje neer. Nog langen tijd zat hij het daar in de eenzaamheid te bewonderen. O, wat vond hij het mooi! Wacht, hij zou er nog eentje gaan halen.

De haan was op den terugweg naar zijne kippetjes.

‘Au!’ Daar werd hem weer nijdig aan zijn staart getrokken. Hij werd vreeselijk boos en vloog op Adam af. Maar Adam sprong op en vloog over de heesters heen naar het houten kruis.

Zoo ging het wel een uur lang.

[p. t.o. 32]

[p. 33]

De haan wist bijna geen raad. Hij voelde zich diep beleedigd, maar hij zag geen kans, dien akeligen Adam te pakken te krijgen. O, als hij dat eens gekund had!

Bedroefd en moedeloos ging hij eindelijk bij zijne kippen in het gras liggen, om haar zijn nood te klagen.