Kleine Olle en zijn ekster

[p. 34]

[XII]

Adam was weer over de schutting gevlogen, om eens in het dorp te kijken. De kinderen hielden veel van hem, en als zij hem zagen, riepen zij: ‘Adam! Adam!’ Soms zochten zij wel eens een worm voor hem, en dat vond hij altoos een lekkernij. Zij deden hem nooit kwaad.

Maar één jongen was er op het dorp, die wreed was en de dieren graag pijn deed. Die jongen zag Adam vliegen. Hij riep: ‘Adam! Adam!’ Hij trok een graszode uit den grond en ving een worm. Dien worm hield hij in de hoogte, en hij riep weer: ‘Adam! Adam!’

Toen kwam Adam bij hem, maar de jongen greep hem en hield hem stevig vast. Adam schrikte er van.

Opeens voelde Adam een snerpende pijn in zijn vleugel, en de slechte jongen lachte hardop.

‘Die veeren wil ik hebben, Adam,’ zei hij. En hij trok hem de mooiste groote veêren uit zijn rechter-vleugel.

Adam kromp ineen van pijn.

Toen ging de jongen naar de schutting en wierp Adam er overheen. O, wat had Adam een pijn. En hij kon niet vliegen. Hij meende, dat het van de pijn kwam, maar dat was niet zoo. 't Kwam, doordat die slechte jongen hem de grootste veeren uit zijn vleugel getrokken had. Hij ging in het schuurtje en kroop in zijn kist. In een hoekje ging hij stil op het stroo zitten. Zijn vleugel beefde van de pijn. Gelukkig viel hij spoedig in slaap. Toen voelde hij de pijn niet meer.

En wat hadden de haan en de kippen intusschen gedaan? Met de koppen bij elkaar gestoken hadden zij langen tijd over Adam liggen praten. De haan had gezegd, dat hij niet van plan was, zich langer door dien leelijken ekster te laten plagen.

‘Daar heb je gelijk aan,’ had de eene kip gezegd.

‘Ik zou ook niet willen,’ meende de andere kip.

‘'t Is een schandaal!’ bromde de haan.

‘Dat is het! Dat is het!’ zuchtten alle vier de kippetjes.

[p. 35]

‘Maar wat is er aan te doen!’ bromde de haan. ‘Telkens als ik hem wil grijpen, om hem zijne gerechte straf toe te dienen, vliegt hij de lucht in en lacht me nog uit op den koop toe.’

‘Zoo'n leelijkerd!’ zei de eene witte kip.

‘Zoo'n brutale vlegel!’ kakelde de andere witte kip.

De twee grijze kippen zeiden niets. Zij stonden tegenover elkander, met de koppen dicht bij elkaar, en waren in diep gepeins verzonken. Zij wilden zoo graag een middel bedenken, om dien Adam zijne leelijke streken betaald te zetten.

‘Wist ik maar, wat ik doen moest!’ bromde de haan. ‘Hij bederft mijn mooien staart in den grond. 't Is verregaand brutaal!’

De twee witte kippetjes wierpen een blik op den staart van den haan en zuchtten diep. Zij vonden het een droevig geval.

‘Weet jij al een middel, om dien ekster te krijgen?’ vroeg de eene grijze kip na een poosje aan de andere.

‘Ik niet. - Jij?’ zei de andere.

‘Ik ook niet!’ was het antwoord.

De geheele kippenfamilie was van streek.

Eindelijk zei de kleine witte:

‘Nu heb ik het gevonden! Nu weet ik een prachtig middeltje.’

Ze staken alle de koppen bij elkaar.

‘'t Zal wat wezen!’ bromde de haan.

‘Heusch waar!’ kakelde de witte. ‘Luister maar. Als de ekster weer komt, gaan we alle vijf stilletjes bij mekaâr in het zand liggen...’

‘'t Is wat moois!’ bromde de haan. ‘Dan komt immers die ekster en plukt me weer de veêren uit mijn staart. Jij denkt er maar gemakkelijk over. 'k Zou je wel eens willen zien als het jouw staart was, waar hij de veeren uitplukte....’

‘Neen, zoo ver moet het niet komen,’ zei het kippetje. ‘Je laat me niet eens uitpraten...’

‘Goed, praat dan,’ pruttelde de haan.

‘Dan doen we net, of we slapen. We doen onze oogen bijna dicht....’

‘Juist, des te beter kan hij mijn staart vernielen. Je bent een domkop,’ zei de haan.

[p. 36]

‘Dat ben ik niet, - maar je bent zelf een domkop,’ zei het kippetje boos. ‘We slapen immers niet echt, we doen maar net, of we slapen. Dan komt de ekster langzaam dichterbij. Wij blijven stil liggen, tot hij vlak bij ons is. En onverhoeds springen wij dan alle vijf op en plukken hem de veêren van zijn lijf!’

‘Ja, ja, dat hij zoo kaal wordt als een kikker!’ juichten de andere kippen, en zij klapwiekten van pleizier. ‘Zoo zullen we hem zijn streken wel afleeren.’

‘Maar als hij wegvliegt?’ vroeg de haan.

‘Daar zullen we hem geen tijd toe laten,’ zei het wijze kippetje. ‘Nu, wat zeggen jullie van mijn plannetje?’

‘'t Is prachtig!’ riep de een.

‘Uitstekend! kakelde de tweede.

‘'t Is éénig!’ zei de derde.

‘Onverbeterlijk!’ juichte de vierde.

‘We kunnen het in elk geval zoo probeeren!’ zei de haan. En hij kraaide driemaal zoo hard als gewoonlijk.