Kleine Olle en zijn ekster

[p. 40]

[XIV]

Het duurde niet heel lang, of Kleine Olle merkte, dat Adam niet meer vliegen kon. Dat speet hem erg, en hij kon maar niet begrijpen, wat er de oorzaak van was.

Toen zijn vader 's middags thuis kwam, nam Kleine Olle Adam op en bracht hem binnen.

‘Wil u eens kijken, Groote Olle? Adam kan niet meer vliegen,’ zei hij bedroefd.

Groote Olle nam Adam in zijne hand en bekeek de vleugels met aandacht.

‘Wat zou hem schelen, Groote Olle?’ vroeg het kind.

Toen zei zijn vader:

‘Kijk eens, vent, zie je wel, dat de linker-vleugel veel grooter is, dan de rechter?’

‘Ja,’ zei Kleine Olle, ‘dat zie ik. De grootste veêren zijn er uit.’

‘Juist,’ zei zijn vader. ‘Een of andere slechte jongen heeft hem de slagveêren uit den rechter-vleugel getrokken. Dat is gevaarlijk voor Adam.’

‘Waarom?’ vroeg Kleine Olle.

‘Omdat Adam een plaaggeest is en nu niet meer vlug uit de voeten kan komen. De katten kunnen hem nu ook gemakkelijk grijpen, en dan verscheuren zij hem.’

‘Zou het hem pijn gedaan hebben, toen zij die veeren uit zijn vleugel trokken?’

‘Ja, veel pijn, maar nu voelt hij het niet meer. Zie maar, ik kan er overheen strijken, zonder dat hij piept of bang wordt. Zie je wel?’

‘Ja,’ zei Kleine Olle. ‘Die het gedaan heeft, is een valschaard!’

‘Zeker, dat is hij,’ zei Groote Olle. ‘Pas nu maar goed op hem, want zijn leven is thans in groot gevaar.’

‘Kan hij nu nooit weer vliegen?’

‘O ja, hij krijgt weer nieuwe slagveêren, maar 't duurt lang, eer die zoo groot zijn, dat hij weer vliegen kan. 't Is jammer voor Adam. Hij kan nu geen kijkje meer over de schutting nemen en ook niet meer in de toppen van de boomen vliegen. Hij moet voortaan laag bij den grond blijven, en niet dicht bij de katten komen.’

Kleine Olle bracht Adam naar het schuurtje en deed de deur dicht.

[p. 41]

‘Hij moet maar veel binnen blijven,’ dacht hij. ‘In het schuurtje loopt hij geen gevaar.’

Hij vroeg aan Lientje, of zij de schuur telkens weer goed wilde sluiten, als zij er in geweest was, en Lientje beloofde dat. 't Was een vervelende tijd voor Adam, en hij verlangde er erg naar, om weer buiten te komen. Den geheelen dag zat hij in het zonnetje door de ruiten te turen. En hij was jaloersch op Fox, die zoo prettig door de paden holde.

Maar eens op een middag kwam een zwarte man steenkolen in de schuur brengen, en toen hij weg ging, vergat hij de deur te sluiten. Dat vond Adam heerlijk, want hij had nu al drie weken opgesloten gezeten. Wel was hij soms buiten geweest, als Kleine Olle hem haalde om met hem te spelen, maar heel lang had dat nooit geduurd. Dan sloot Kleine Olle hem weer op.

Vlug wipte Adam nu naar buiten. 't Was niet vroeg meer. De zon ging al bijna onder, en de kippen waren al in hun nachthok.

Adam's hartje klopte van vreugde. Hij vloog met sprongen over de bloemperken heen en huppelde onder de heesters door. Hij voelde, dat zijn rechter-vleugel al weer sterker werd. En toen hij zich eens goed bekeek, zag hij, dat er weer nieuwe veeren groeiden.

Eindelijk was de zon ondergegaan en werd het donker. Maar Adam had nog geen lust om in het schuurtje te gaan. Hij had ook al zoo lang opgesloten gezeten!

Was hij maar naar binnen gegaan. Want de schoenmaker had een grooten kater, en die ging elken avond het huis uit, om bij andere menschen in de tuinen te sluipen. Dat deed hij ook nu weer. Hij klom over de schutting van dokter Olle en kwam in den tuin, waar Adam nog rondhuppelde.

De kat sloop onhoorbaar door het gras. Zijn buik sleepte haast over den grond. Met zijne groene oogen loerde hij naar de takken van de heesters, of er geen vogeltjes zaten te slapen. Hij deed den bek open en likte zich den snorbaard.

Adam had den boozen kater niet gezien. Hij liep vlak langs de schutting om wormpjes te zoeken, die uit den grond kropen, en zoo kwam hij achter in den tuin. De maan kwam op en scheen over het groene land. De dauw steeg uit de slooten op. Adam keek er naar, en hij merkte er niets van, dat de kater heel zacht kwam aansluipen.

[p. 42]

Opeens nam het beest een sprong en greep Adam beet. O, o, 't was verschrikkelijk, wat er nu gebeurde. Het beest sloeg hem de nagels in het lichaam en beet hem in zijn rechter pootje. Adam hoorde het kraken en voelde een vreeselijke pijn. Hij begreep, dat hij nu sterven moest. Kermend sloot hij de kleine kraaloogjes, om het afschuwelijke beest maar niet te zien. Zijn kopje viel op zij. Hij wist niet meer, wat er gebeurde.....

Hij hoorde niet, dat Fox in den tuin kwam en luid blaffend door de paden rende. Hij merkte ook niet, dat de kater er van schrikte en zich ophief. Hij was geheel bewusteloos.

Met groote sprongen kwam Fox aangesneld. Hij zag den kater en vloog op hem af. De kater nam de vlucht over de schutting. Maar de arme Adam bleef doodstil liggen.