Kleine Olle en zijn ekster

[p. 45]

[XVI]

Toen het zonnetje een poosje geschenen had, hoorde hij Lientje in de keuken. Even later kwam zij naar buiten om de luiken open te doen.

Tot haar schrik zag zij, dat de deur van het schuurtje openstond, en dadelijk dacht zij:

‘Zou Adam er wel in wezen? Hoe komt die deur toch open? Wacht, dat zal de steenkolenman gedaan hebben!’

Op een drafje liep zij naar de schuur, om in de kist te kijken. Gelukkig, Adam zat in een hoekje.

Maar wat was dat? Zat er bloed aan zijn vleugels? Och ja, dat was waar. Wat zou er toch gebeurd zijn?

Voorzichtig nam zij Adam uit de kist, maar toch deed zij hem erg veel pijn aan zijn pootje, dat de leelijke kater stukgebeten had. Adam liet een klaaglijk gepiep hooren, en Lientje voelde, hoe hij beefde.

Heel voorzichtig keek zij, wat hem kon schelen. En toen zag zij, dat hij overal bebloed en dat zijn pootje gebroken was. Het goede meisje kreeg tranen in haar oogen van medelijden. Zij legde hem heel voorzichtig in de kist.

Maar zoodra Olle beneden kwam, vertelde zij, wat zij gezien had. Olle schrikte er erg van, ‘De schuurdeur stond open?’ vroeg hij.

‘Ja, - en toen ik ging kijken, of Adam er was, vond ik hem zóó in zijne kist. O, 't is heel erg met hem.’

Kleine Olle vloog naar het schuurtje, om te kijken. En nauwelijks zag Adam hem, of hij hief zijn kopje naar hem op en piepte heel zacht.

Kleine Olle werd doodsbleek, toen hij zijn vriendje zag. Overal zat er bloed aan zijne veertjes, en zijn pootje was gebroken. Het onderste gedeelte hing er bijna los aan.

‘Arme, lieve Adam!’ zei Kleine Olle, en groote tranen droppelden hem langs de wangen.

[p. 46]

Met zijn vingertje streek hij liefkoozend over zijn kopje. Hij was haast bang om hem aan te raken.

‘Dat heeft zeker een leelijke kat gedaan, hè Adam?’ zei Kleine Olle. ‘Waarom ben je ook niet stilletjes in je kist gebleven? Hier zou de kat niet gekomen zijn. Dat zou hij niet gedurfd hebben. O, wat zie je er uit. Al je veertjes zitten met bloed. Arme, lieve Adam!’

Kleine Olle moest wel schreien, of hij wilde of niet, nu hij zijn vriendje daar zoo hulpeloos zag ligggen. Zijne tranen druppelden bij Adam in de kist.

Maar opeens droogde hij zijne wangen af en kwam er een klein lachje om zijn mond.

‘O, wat is dat dom van me,’ zei hij vroolijk. ‘Wees maar stil, hoor; Groote Olle is immers een dokter, die de zieke menschen beter kan maken? Hij zal jou ook wel weer genezen. Wacht, ik zal je voorzichtig opnemen en bij Groote Olle brengen.’

O zoo zacht greep hij met zijne kleine handen den zieken Adam aan, en hij paste er zorgvuldig voor op, dat hij het gebroken pootje niet aanraakte.

Adam beefde van angst, dat Kleine Olle hem pijn zou doen, maar hij was toch blij, dat hij diens handjes om zijn zieke lijfje voelde.

Toen liep Kleine Olle vlug met hem naar huis, naar zijn Vader, die juist opgestaan en in de huiskamer gekomen was.