't Nieuw woorden-boek der regten

ofte Een vertaalinge en uytlegginge van meest alle de Latijnse woorden, en wijse van spreeken, in alle regten en regtsgeleerders boeken en schriften gebruykelijk

[p. II]

Goedgunstige Leesers.

DEn inzigt, dat ik by de Latijnse woorden van de Hoog geleerde Heeren H. en W. de Groot, in Nederduyts vertaalt, nog veel meer woorden, en wijse van spreeken, in de Regts-geleertheyd en Regts-vordering gebruykelijk, heb bygevoegt, en is niet geweest, om daar door een naam van geleertheyd te bekomen, of eenigsins vermaard te worden: maar ’t is alleenlijk mijn welbehagen geweest, en den lust, die ik hadde, om mijn eygen Moeder-taal wat

[p. *III]

te vermeerderen, die my hebben angeport, om die moeyte op my te neemen. Ten is ook niet tot verminderinge van de Regts-geleertheyd, of Regts-vordering, datse geheelijk in goed Neder-duyts wel soude konnen beschreeven worden, maar veel eer tot grooter agtinge; want heerlijke wetenschappen moogen ook wel in een uytsteekender en treffelijker taal, als daarse in beschreeven zijn, bekent zijn, en beschreeven worden. De beweegrede dan, dat ik dese Vertaalinge en Uytlegginge, de welke ik voor mijn selven en tot mijn eygen behaagen geschreeven had,

[p. *IV]

an den Drukker heb gegeeven, om door den druk gemeen te maaken, is, om dat ik dagte, ofse iemand meer mogt behagen en een wel-gevallen daar in hebben, dog diese niet en behaagt, om de geringheyds wil, de zelve en kan ik geen groot ongelijk geeven, maar wil alleen op die versoeken, dat hy de selve eens verbetere en vermeerdere, ’t welk my ten hoogsten angenaam zoude zijn, te meer de wijle ik selve dit werk soo volkomen ten eersten niet heb konnen maaken, sonder dat soo hier of daar, niet wel een misslag soude in gesloopen zijn, want hebbende maar moe-

[p. *V]

ten volgen een weg sonder spoor, daar soo hier en daar maar eenige voetstappen stonden, kan men ligtelijk eenmaal missen, ’t welk daar na als de weg wat meer betreeden en bekent is, ligtelijk kan worden voorgekomen. Ook kan sy geding-besorgers, openbaar schrijvers en andere, de welke onkundig zijn in de Latijnse taal, gelijkse meest alle zijn, en nogtans niet willende schijnen minder te weten, als die de welke in de taal kundig zijn, gaerne om geleert te schijnen, mede die Latijnsche, en van ’t Latijn afkomende woorden en wijse van spreeken, gelijk als ook Fransche, en andere Schot-

[p. *VI]

se woorden meer, in haar geschriften en spreeken, gebruyken, gelijk den Indiaanschen klap-vogel, die sonder verstant de woorden der menschen na-bootst, nog dienstig zijn, om den zin en uytlegging der selver woorden, ingevalle zy de selve willen gebruyken, al hoe wel het veel beter was, dat syse nimmer gebruykte, daar in na te soeken, op dat zy de selve (gelijk ’t wel dikwils gebeurt) niet kwalijk en soude gebruyken. De goed gunstige Leesers neemen dit dan voor tegenwoordig aan, dewijle het toekomende zeer onseker is, de meening is wel om in tijd en wijle dit Boekje wat te

[p. *VII]

verbeetere en te vermeerdere, dog overmits iemands voorneemen door veelderley toevallen kan belet worden, soo en kan ik mede van het toekomende niet zekers seggen. Hier mede blijve,

U E. Toegenegene

A.K.