Nellie's groote vertelselboek. Sprookjes en vertellingen van Mevrouw van Kol

[p. 39]

Van drie matrozen
een oud sprookje uit broek in waterland

IN vroeger tijd, toen de Oost en Amerika nog niet ontdekt waren, gebeurde 't wel eens dat er een schip verongelukte bij een heelemaal onbekend land. Nu is schipbreuk lijden op zichzelf al niet erg pleizierig, maar als je dan ergens komt waar je heg noch steg kent, dan verzeker ik je, dat je je pret wel op kunt. Maar je kon dan ook avonturen beleven, waar je nu nooit meer van hoort.

Zoo waren er eens drie matrozen, die hun schip verspeelden bij een vreeselijken storm. De kapitein, de stuurman en de anderen kwamen er allemaal bij om, maar zij met hun drieën spoelden aan land en bleven behouden.

Toen ze wat waren bijgekomen, gingen ze natuurlijk het land in. Het was heel boschrijk; maar al liepen ze den heelen dag,

[p. 40]

van menschen was geen spoor te zien. Toen het avond werd, klommen ze elk in een boom, omdat ze bang waren voor het wild gedierte. Maar tegen den nacht kwam er op eens een wagen met vurige oogen aanrollen. Die reed heel hard, maar bij ieder van de drie boomen, waar ze op zaten, hield hij even stil en rolde dan weer verder. Ze wisten natuurlijk niet, wat dat te beduiden had, maar ze zeiden tegen mekaar: ‘Waar een wagen is, moeten ook menschen wezen.’

Ze gingen dus den volgenden dag weer op zoek; maar hoe ze ook zochten, ze vonden niets. 's Avonds klommen ze dus maar weer ieder in een boom, en jawel, 's nachts kwam de wagen weer en bleef weer drie keer staan. Maar ook den derden dag konden ze geen mensch ontdekken.

‘Weet je wat?’ zeiden ze toen, ‘als de wagen weer stilhoudt, dan moeten we er maar op gaan zitten; eten hebben we niet meer, en als we toch dood moeten, dan komt 't er niet op aan, op welke manier.’

Zoo gezegd, zoo gedaan; toen 's nachts de vurige wagen stilhield, sprongen ze er op. Daarop reed de wagen met een verschrikkelijke vaart verder; maar het duurde niet heel lang of hij hield weer stil, en de matrozen zagen dat ze bij een heel groot paleis waren aangekomen. Dat gingen ze natuurlijk binnen, maar ze waren heel verwonderd dat er niemand bij de poort stond, die hun vroeg wat ze daar kwamen doen.

En ook toen ze binnenkwamen, zagen ze geen mensch. Ze wandelden dus ongestoord door de zalen van dat paleis, en zoo kwamen ze weldra in een eetzaal, waar voor drie personen gedekt was.

‘We zullen maar net doen, of dat voor ons is,’ zeiden ze, en ze lieten zich het eten heerlijk smaken. Tot dusver beviel 't hun best in het paleis, en toen ze hun buikje vol hadden, gingen ze nog eens verder kijken en kwamen toen in een slaapkamer, waar drie bedden stonden, netjes opgemaakt en wel. Zij er in, - en ze sliepen weldra als rozen.

Maar toen ze goed en wel in slaap waren, kwam er een donkere

[p. 41]

gedaante over hen heenloopen; ze werden natuurlijk wakker, maar eer ze tot zichzelf kwamen, was de gedaante al weer weg. Verder gebeurde er niets.

Den volgenden morgen vonden ze de tafel weer gedekt, maar menschen zagen ze nergens. 's Nachts werden ze weer wakker gemaakt doordat er iemand over hen heenliep, maar verder gebeurde er niets bijzonders. Dit leventje beviel hun wel, maar ze waren toch nieuwsgierig om te weten wat dat alles te beduiden had en ze spraken dus af, den volgenden nacht wakker te blijven. Dat gebeurde, en toen de gedaante weer over hen heen liep, pakten ze haar stevig beet.

Dat was juist de bedoeling; want nu werd hun verteld dat ze hierheen gebracht waren om een koningsdochter te verlossen, die in het kasteel gevangen gehouden werd door zeven draken, en dat ze, als ze die draken aandurfden en hen overwonnen, een nieuw schip zouden krijgen.

‘Dat zullen we doen!’ riepen ze.

Toen werd hun een zaal gewezen, waarin ze de wapenen vinden konden, die ze daarvoor noodig hadden.

Hoe het gevecht met de draken toen precies in zijn werk is gegaan, dát kan ik niet allemaal vertellen. Maar zooveel is zeker dat ze de zeven draken één voor één hebben verslagen. Toen die nu gelukkig dood waren, hoorden ze gezang en gejubel van vrouwestemmen, maar ze zagen niemand; en ook de koningsdochter zelf hebben ze nooit gezien. Maar wat hun het meest kon schelen: er lag een mooi nieuw schip voor hen zeilree, en daarmee zijn ze weer goed en wel thuis gekomen.

C. BAKKER (overgenomen uit het tijdschrift ‘Volkskunde’)