Levenders reden-feest, oft Amsteldams Helicon

Op-ghestelt By de Brabantsche Reden-Rijcke vergaderingh uyt Levender Ionst

[fol. G4r]

Breda, T'gheloof aengrijpt.

Refereyn op de Vraghe.

DOen Paulus verwoet, door ghedurich jachtich hijghen,
De ghemeente Godts, ginck vervolghen ende krijghen
Als eenen Bloethout boos, met Sweert, stock end' Rappier
In Stadt, Lant ende Velt, t'welck men niet can swijghen,
Om die te dooden ziet, als Lammerkens goedertier,
Doen was hy ongerust, gheenen lust hadd' hy schier
Tot eenen beter Ampt, noch tot een beter leven,
Maer blaeckende durich voort, branden als een vier
Maer doen den soeten Wint, en coelte daer beneven
De Baren Pauli wreet, stilte ginghen gheven,
Door Godes Gheest seer soet, in syn hart liet dalen,
Doen bekenden hy dra, wat hy hadde bedreven,
Door t'ongherust ghemoet, reysende loopich dralen,
Onrustich synd' altijdt, connend' gheen rust behalen,
Maer nu was hy gherust, en lusten meer en meer,
Dus stelt den mensch gherust, het welck niet kan falen
Een stil ghemoet schept rust, en lust tot allen keere.

Een gierich Mensch onvroom, becleet met d'aertsche goedt,

Beclad met een stuck Aerd', die hem met Goude voet
Die hoovaerdich is altijdt, in wercken en in daet,
Die en becomt oock niet, dese stilte seer soet
Noch de luste vermaert, die tot den Heere gaet
Met goede wercken heen, voor den Heer een goet saet,
Maer ghedurich stijghen voort, in haer groote blintheyt
Als de Baren des meirs, die nemmer houden maet
In tempeest ende ghetier, soo men ziet met bescheyt,
Maer den stillen seer vroom, is wat anders bereyt
In synen soeten Gheest, verleent uyten Hemel boven,
Hy becommert hem niet, hy syn betrouwen leyt
Inden stercken Godt, ghedurich die gaet loven
Die uyt des Weerelts pleyn, haestelijck wert verschoven,
In Godts Coninckrijck met Simion roept hy teere
In wensch by Godt te syn, in syne soete stoven.
Een stil ghemoet schept rust, en lust tot allen keere.

[fol. G4v]

 

Doen Paulus ghestilt worden des Heeren Dienaer,

 

En dochte hy niet meer te brenghen in ghevaer

 

Syne mede-broeders goet, noch haer te doen oock leet,

 

Maer leefden doen met Godt, inwendich openbaer

 

In't herte binnen syn, oock uytwendigh so men weet,

 

Doen wenschten hy siet, och mochte ick zijn ontcleet

 

Van des Aertsche Lichaem, en Godes Rijcke erven,

 

So woonden ick niet meer onder de Dieren wreet

 

V nyt woonende hier, moet ick Godts Rijcke derven,

 

Hoewel 't herte gherust, ghestilt was menichwerven

 

Door't ghesont ghemoet dat hy droeghe van binnen,

 

Nochtans wenschten hy noch veel liever te sterven,

 

Om de blyvende blyschap by zyn Godt te winnen,

 

So ist gerustich hert dat gheduerich gaet beminnen

 

Den Ghever der Welvaert, met gantscher herte seere,

 

Godts Lof hy niet voldoet, maer altijt gaet beginnen,

 

Een stil ghemoet schept rust en lust tot allen keere.

 

 

 

Prince.

 

 

 

Een gherust ghemoet wert niet qualijck vergheleken

 

By de Naelde snel, met den Zeylsteen ghestreken,

 

Als zy in't Noorden comt, bevintse haer stil terstont,

 

Anders looptse staecht, ende heeft veel ghebreken,

 

En gheenen lust soo't schijnt raeckt niet tot lustighs gront,

 

Dauid den Propheet belydet met hert en mont,

 

Dat zijn Ziel was vermoeyt, overtredende het ghebot

 

Dat verboden hem was, doen was zijn hert ghewont,

 

Maer doen hy weer vernam dat d'Heer liet daelen't Lot

 

Van stil gherustigheyt, in't herte sprack hy tot Godt

 

Nu is mijn Ziel gherust, ontruymt van alle pijn,

 

Den Heere een Woonhuys, den Heylighen Geest een Slot,

 

Daer in vaeten hy lust, in't gherust ghemoet certeyn

 

Tot antwoort wederom, is dus de reden mijn

 

(Tot beter ick my voegh, daghelijcx yeder oock leere)

 

Dat dit heyl bestaet, als boven is ghesproocken fijn,

 

Een stil ghemoet schept rust en lust tot allen keere.

'tGheloof aengrijpt.

Iongskens.