Stiemer en Stalma

Thans met meer inkt

De volgende avond was het weer nog steeds heel onstuimig en de dieren herhaalden hun poging. Ze waren nu wel met veertig inktvissen en een kleine vijftig haaien en voorop zwommen tien zaagkaaien, die verder geen enkele taak hadden, maar die niettemin verbazend krijgshaftig en zo vals mogelijk uit hun ogen keken. Toen Stalma die hele troep op zich aan zag komen, begreep ze direct, dat alle hoop verloren was en dat ze geroofd zou worden. Het maakte haar erg verdrietig en toen de inktvissen haar vastpakten en onmiddellijk buitengewoon onstuimig inkt begonnen te spuiten, gelukte het inderdaad het licht van Stalma voor een goed deel weg te krijgen. Stalma deed weinig moeite om te stralen, daarvoor was ze veel te verdrietig gestemd.

Zeer triomfantelijk voelden de roofvissen zich echter niet. Zij besloten zo snel mogelijk de baai te verlaten en de eerste nacht al zo ver mogelijk weg te komen,

[p. 19]

opdat zij een goede voorsprong zouden krijgen op achtervolgers, die Stalma terug wilden hebben. De inktvissen verbruikten n.l. aan het donker maken van het water om Stalma heen, zoveel van hun krachten, dat ze na een kwartier al tamelijk uitgeput waren en na een half uur eigenlijk niet meer konden. Nog hielden zij echter niet even op met spuiten, of daar lichtte het water op, zodat je niets dan verschrikte haaienogen zag en een grote lichte plek in het water en dan begonnen de inktvissen, doodmoe, maar weer opnieuw. Maar het lukte hen hoe langer hoe slechter Stalma donker te houden, wat ook wel te begrijpen is, want echt licht is in het geheel niet weg te krijgen!