TIs meer te beklagen, als te prijsen, datmen hedens-daeghs, de Ieught so grooten gevallen, ende wel-behaghen siet scheppen, in saecken die (mijns oordeels) van eerlijcke Personen behoorden gheschuwt te worden. De dertele grootsheydt weet sodanige manieren van gheveynsde Minnen te pleghen, dat sy mennich Minnaer daer mede aen-locken: Die sy met een gheveynsde vriendtschap in zijn Liefde weten te voeden, sulcx dat hy in de stricken van schijn-gonst ghevangen, wort gelijckerwijs een vogeltgen dat in handen vande kinderen zijnde, moet de handelinge der kinderen lijden. Even also gaet het met die gene die de schijn-gonst tot een voedsel van haer Minne genieten, ô ellendighe, die in't eynde Liefd's beloningh verhoopte; maer met lasterlijcke af-keer wert vergolden, ô beklagelijcke glory, dat men blijtschap heeft in een ander zijn verdriet.
Wie Minnen wil, en niemant schaen,
Die dient dit korte padt te gaen;
Of zijt ten minsten wel bedacht
Dat ghy u van dees dinghen wacht:
Die ghy niet meent, en houdt niet aen;
Die ghy niet Vrydt, daer blijft van daen:
't Sy Vryster, Vryer, volght mijn raedt,
Een quaet begeer sijn Meester schaedt;
Een eerbaer komen laeck ick niet
En schoon daer soete praet gheschiet,
By Ionghe luyden hier of daer,
Dat gaet de eere niet te naer:
Maer 't gheen ick u soeck af te raen,
Is 't gheen u eer, en Liefd' ken schaen:
Dat is, als ghy van Vryen spreeckt,
Daer u nochtans de sin ontbreeckt,
Oft, in u praten verder gaet,
Als 't goedt gheneghen, Liefd', toe-laet.
Auteursrechtvrij
