Troost-rymen,
Over de dood, van Nicolaus Someri.
O Jonge ziel! Someri eygen kroost,
O vaders steun, en troost!
Onrijpe bloem, die eerst begost 't ontluyken,
In 't stof, waer uyt het lichaem oorsprong nam,
Helaes! wat is 't? Gods voorzicht wil geen rede,
Someri ziel, van 't sterffelijke vleys,
Na 's Hemels troon, en Goddelijke vreugde,
Verzelschapt met zijn deugde;
O eedle ziel! die al dit aerdsch verlaet,
Hoe vader! dus versuft door 't overlijden?
Uw treuring eyscht verblijden,
Nu dat de ziel van uw geloovig kind,
Een leven, om het welke te verwerven,
Dit lichaem most versterven;
Een leven, 't welk niet kan in eeuwigheyd bestaen,
Of't moet hier eerst vergaen;
Dies grijp een moed, dewijl 't dus most gebeuren,
En laet de zwakken treuren;
Schep gy uw troost, stel weenen aen d' een zy,
De pronk en prael van zijn geleerde schriften,
Tot Godeseer, gedrongen uyt zijn geest,
Zijn vaek uw vreugd geweest;
Hy laet die vreugd, hy laet zijn deugd, en 't schrijven,
Voor u, ter wereld blijven;
Hy scheyd 'er uyt, en stijgt door wolk, en troon
Hy wil geen aerdsche stromen meer bezeylen,
Maer na de hoogte peylen,
Somerus reyst, en steekt het schip van strand,
Verlaet de oeffening van aerdsche kielen,
En leefd met Hemels zielen.
|
|
Auteursrechtvrij