|
| |
| |
| |
Volgen zommige Minne-Rijmen.
Herders klagt
PHylida onlangs verleden,
Als de zon quam na beneden,
Als den avond quam op handen,
Doolden op de vochte stranden,
Quam de blonde schoon Diaen
Weder aen den Hemel staen;
Liet haer tintel-oogen staaren
Op de brakke Water-baaren;
Korts daer na zoo hoog getreên
Dat zy 't noorder bos bescheen.
Na het zingen van een Liedje,
Nam mijn Phylida een Rietje,
Dat zy met haer rechter hand
Druckten in het natte zand;
Schreef vier letters met een streekje,
Tot bewijs, dat zy aen 't Beekje
Zoud met Bloempjes bezig zijn.
Daer na ging zy verder dwalen,
Al haer Vee te zamen halen,
Veele Schaepjes in 't getal,
Al't gevogelt, al de Boomen,
Al de Beekjes, al de stroomen,
Al de Blaedjes, al het Wout,
Al wat zich in 't Bosch verhoud,
Door de stilte, aesem schepte,
Niet een Blaedje dat zich repte;
't Boschje was vol zoete lust;
't Pluym-gediert in stille rust;
Niet een Blaedje dat men hoorde
Rits'len aen de groene boorde;
Daer ik in het water keek;
Daer de Maen haer bleeke stralen
Van den Hemel neêr liet dalen,
't Beekje stil en effen lag,
Dat m'er niet een rimpel zag.
Korts daer na zag ik de boomen
Rits'len in de Water-stroomen,
Ruysschen hoorden ik de Blaên
Die daer aen de Linde staen;
Mits hoord ik een Takje breken;
Mits hoord ik een woordje spreken;
Mits zien ik een licht, 't dunkt mijn
Klaerder als de Mane-schijn.
Phylida, riep ik, wat zegje?
Zoete bekje, och! waer legje?
Och! wat doe je by de sloot?
Ik pluk Bloempjes in mijn schoot.
Cloris, riepze, komt hier by me;
Cloris, och! ik schijn te swijme,
Mits dat ik het zoete licht
Zie van uw schoon aengezicht.
Na dit zuchten, na dit karmen,
Vatten ik haer in mijn armen;
Cloris, zeydze, och! wat raed?
Voeld eens hoe mijn hertje slaet;
Voeld eens hoe mijn leden trillen
Wat mach dit beduyen willen?
Cloris, och! ik sterf van pijn,
Wild gy niet mijn hulper zijn.
Daer na quam zy tot bedaren,
'k Wist niet waer mijn zinnen waren,
Als ik flusjes my ontreeg,
Seydze, doen ik neder zeeg.
Cloris, Cloris! voeld mijn handen,
Voeld eens, zeydze, hoeze branden.
't Hoogste woort dat quam'er uyt;
Cloris, wat of dit beduyd?
Soud dit wel een Koortze wezen,
Die uyt Liefden is gerezen?
Cloris, och! ik houd gewis
Dat het zulken Koorsjen is.
Herders kind, oprecht in 't minnen,
Niet geveynst, noch vals van zinnen,
Niet gelijk het Steeds gebroed,
| |
| |
Loos en valsch in Minne treeken,
Anders meenen als zy spreeken,
Anders loven als zy doen,
't Geen men nimmer zou vermoên;
Vals van herten, schoon voor d' oogen.
Trotzen op haer groot vermogen,
Pronken op haer weytze pracht,
Snorken op haer Adels dracht;
Op haer afkomst moedig pralen,
Op haer Tytels, die zy halen
Ik en weet niet waer van daen,
't Is te vreemt om te verstaen;
't Steeds gebroed is niet met allen;
't Gater altijd op een kallen,
Met een schamper schors verwijt,
Menig Vryer tot zijn spijt;
Menig moet daer 't quellen lyen,
Van zijn Minnen, van zijn vryen;
Heeft hy wat te hoog gezien,
Straks verwijt 't hem ellik yen;
Is men slechjes in de kleeren,
Niemand zelje trouwheyd Eeren;
Pronkje niet met zyde pracht,
Zoo en benjer niet ge-acht;
Zou men daer een Meysjen zoeken,
En niet letten op de Doeken,
Of ze met een kantje fijn,
Net geployt, gesteven zijn.
Zou men daer niet na de Boortjes,
Na de Strikjes, na de Koortjes
Kijken, die daer dik en stijf,
Pronken aen het Steedsche Lijf;
Daer en geld geen trou in 't minnen,
Maer als Liefde gelt kan winnen,
Maekt men strax een Hylik klaer
Met het ongelijkste Paer.
Is 't mijn zelven niet ervaren,
Als ik in mijn eerste Iaren,
Als ik in mijn eerste Min,
Stelden op een Meyd mijn zin?
Op een steê-meyd, trots van leden,
Maer als ik in pracht van Kleeden
Niet met haer quam over een,
Heb ik groot verwijt geleên.
't Land dat kies ik voor de Steden;
Daer men minnen mach met vreden,
Daermen niemant om zijn pracht,
Maer om zijn getrouheyd acht;
Herderinnen, rijk van Schaepjes,
Achten rijk de Herders knaepjes,
Die in trouwigheyd van Min,
Dienstig zijn haer Herderin.
Philida, mijn uyt gelezen;
Philida was 't, die zal 't wezen;
Philida en mind geengoed,
Als een trouw oprecht gemoed,
Dat in Cloris is te vinde.
Philida, mijn wel beminde,
Och! wat doen ik menig mael
Aen dit Beekje mijn verhael;
Hoe dat wy onlangs te zamen
In het Elzen Boschjen quamen,
Als ik dichte by een sloot
Rusten in uw lieve schoot.
Als de nacht begon te naken;
Als ik 't Boschje hoorde kraken;
Als ik noch denk om die tijd,
Ben ik duyzend mael verblijd;
Duyzend reyzen, duyzend malen
Gaen ik met mijn schaepjens dwalen,
Op de plaets, daer ik en gy
't Schijnt dat al de zoete stroomen,
't Schijnt dat al de groene Boomen,
't Schijnt dat al het Klaver gras,
Doe zoo blijd en vroylijk was;
Dat nu al de Pluymde Dieren
Niet en doen dan tierelieren;
't Schijnt hes gras dat zy geraekt
Heeft, mijn Schaepjes zoeter smaekt.
Door 't herdenken heb ik vreugde,
Door het missen ongeneugde;
Dat my Philida niet ziet,
Is mijn duyzend maelverdriet.
Loop ik doolen door de Heyden;
Loop ik dwalen door de Weyden;
| |
| |
Waer ik loop, oft waer ik ga,
't Rechte vonkje van mijn Minne.
Weg met steedze pronk Godinne;
Eenig Iuffrouw van de Stad;
Trots van lichaem, schoon van leden,
Zoet van praet, geen Hoofze reden
Zal zy brengen voor den dag,
Maer de oude Herders slag;
Niet laetdunkend, niet hovaerdig,
Open-hertig, en goed aerdig,
Ongevalscht in al haer reên,
Philida, als mijn gedachten
d' Oude vrolijkheyd betrachten,
Die wy dan zoo hier zoo daer
Dikwijls hadden met malkaer;
Denk ik om het vrolijk speelen,
Om het zingen, om het queelen,
Om dat deuntjen, om dat Lied,
Dat ik neurden op mijn Ried,
Als wy Kransjes gingen vlechten,
Als wy na de oude Rechten,
Na de wijze van het Land,
Hadden d' Herders Mey geplant;
d' Herderinnen Kransjes boden,
d' Herders aen den dans te noden;
Heeft haer kransje my gebrocht;
Waer meed ik ten dansse quam,
Die mijn handen grijpen dorst,
Drukten s' aen haer slinker borst,
Of zy daer meed zeggen wouw,
Dit's getuyge van mijn Trouw;
Waer by op dat zelfde pas
Noch een Steedsche Vryer was,
Die u daer van lof bewees,
Ia ten Hemel hoog toe prees;
Is men hier zoo rond van aert?
Is men hier zoo lief en waerd?
Als men trouw bemind, zeyd hy,
Weg dan Steedsche veynzery.
Na dit zeggen, zeyd hy mijn,
'k Zeg dat zy gelukkig zijn,
Die haer nieuwers anders meê
En bekomm'ren als het Vee,
Onlangs heb ik in de Stad
Liefde tot een Meyd gehad,
Die ik vry een langen tijd
Oprecht, zeyd hy, heb ge vrijd;
Toonden s' haer geneygt tot my,
Tot dat zy van my verstond
Al mijn wensch, en al mijn grond;
Neffens dien noch zoo veel meer,
Dat zy toe liet mijn begeer,
Zoo veel lust en vryigheyd,
Die nu niet en diend gezeyd.
Och! hoe vremt scheen dat voor mijn;
Zouden zoode Iuffers zijn,
Docht ik dikmaels in mijn zin
Wat zijn zulke Meysjes doch!
't Zijn Serpenten vol bedrog;
Ia wat zal ik zeggen meer?
Doch dat ik dit varen liet,
Want die zaek en raekt my niet;
Maer kies voor een prachtig Huys,
Een oprechte Herders kloys.
Van uw vette Lammers bol,
Voor de Zyd, die 't lichaem dekt,
Dat met schanden is bevlekt.
Dat ik hier dus eenig sta,
'k Weet zoo wis, of ik het zag,
Zy quam daed'lijk voor den dag,
Sy quam daed'lijk hier in 't groen,
Om haer tierig Vee te voên;
Wist zy dat ik hier dus zat,
Om haer af zijn droefheyd had,
Wist zy dat ik met geween
Hier dus doolen ging alleen;
| |
| |
Wist zy dat ik menig reys,
Om haer zoete by zijn peys;
Wist zy dat ik met geklag,
Hier ga doolen dag aen dag;
Wist zy dat ik op mijn Veel
Daeg'lijkx droeve deuntjes speel;
Wist zy dat ik met mijn Ried,
Met mijn Fluytje by de Vliet,
Neury, al de voysjes jong,
Die ik lestmael met haer zong;
Wist zy als ik hier wat eet,
Dat ik nimmer zoete beet,
Nimmermeer een dronkje doe,
Oft ik wensch 't haer hallef toe;
Van het een oft ander ding;
Wist zy hoe dat ik dan sta,
Och! had dit mijn Philida;
Wist zy hoe ik, trouw, en graeg,
's Morgens voor den douw, en daeg,
Dicht omtrent haer wooning blijf,
Als ik eerst het Vee uyt drijf;
Al mijn schaepjes blijven staen,
Willen qualijk verder gaen,
Wist zy hoe mijn hertje jaegt,
Wist zy hoe het mijn behaegt,
Dat zy al de Steedsche pracht,
Min als niet met allen acht;
Dat zy voor een kanting Kap,
Voor een weydsche Doek, oft Slab,
Kiest een Krans van Roosjes zoet,
Om haer geele stroyen Hoet;
Thien mael in een oogenblik,
Thien mael in een korten tijd,
Ben bedroeft, en weêr verblijd;
Wist zy hoe ik op het Zand
Van de Duynen, van de strand,
Twee, oft driemael alle daeg,
Om het droeve af zijn klaeg!
Dikmaels klim ik 't hoogste top
Van de zand'ge Duynen op,
Maer ik zie om heynd noch veer
Dikmael denk ik in mijn zin,
'k Weet gy quaemt terstond by my;
Doch is 't nu niet Philida,
Soo geschied het eens daerna;
Ofhet mochtzi; n'dat gy waerd
Met een ziekt oft Koorts beswaerd,
En dat u de ziekt op 't Bed
Och! het leyd my op de Leên
Ik en ben niet eer te vreên,
Ik en ben niet eer gerust,
Voor ik daer van ben bewust;
En het valt my in met pijn
Dat het zulken ding zal zijn;
Is het zoo, wat gaet mijn an;
Om te weten vast bescheyd,
Zal ik spoedig heene vliên,
Of het zoo zy, gaen bezien.
|
|
Auteursrechtvrij