Maneschijn over uw hart

[p. 179]

Een kus van een toverfee

Dat avontuur van mevrouw Bollemans is waarschijnlijk niet iets specifiek moderns - het had te allen tijde kunnen gebeuren, geloof ik. Nou ja, ze zat in de trein; maar als ze in de trekschuit had gezeten, of in een middeleeuwse reiswagen, had dat geen verschil gemaakt.

Mevrouw Bollemans zat dus in de trein. Ze had haar hond Woelewafje bij zich, die zat naast haar op de grond te trillen, alsof hij de trein liet rijden. Dat deed 'ie altijd. Meneer Bollemans had hem Woelewafje genoemd - mevrouw had hem liever Hector genoemd, of Bello.

Tegenover mevrouw Bollemans zat een heel knappe jonge vrouw, waar mevrouw Bollemans meteen al de pest aan had, toen ze haar in de kijkers keek. Die jonge vrouw was zeer bijzonder gekleed, een soort roze japon - ja, het model liet zich niet gemakkelijk overzien, en ze droeg een hoed van madeliefjes. Dat doet natuurlijk ook géén fatsoenlijk mens. Daarbij was het opvallendste dan haar glimlach - net tussen die hoed en die japon, en in het zuiden duidelijk begrensd door een parelblank decolleté. O, allemaal even misselijk. Dat mens zat te glimlachen alsof ze de hele wereld wat had te beloven. Ze glimlachte ook telkens regelrecht in de ogen van Woelewafje, die naar haar opkeek alsof ze hem geestelijk laafde, en op elke glimlach kwispelstaartte.

Mevrouw Bollemans had al eens vermanend naar Woelewafje gekeken, die dan met een trouwhartig rasloos hondegezicht terugkeek en fijngevoelig zijn staart afremde. Maar dan glimlachte dat akelige mens weer, met haar verdachte japon en haar gemene hoed, en dan zat Woelewafje weer te karnen. ‘Zoet zijn!’ vermaande mevrouw Bollemans scherp. Woelewafje herkende de toon van als ze tegen de baas sprak, en minderde kwispel.

‘Maar hij ìs toch zoet...?’ mengde het beroerde mens zich

[p. 180]

in de conversatie. Anderen keken en glimlachten ook, het leek wel besmettelijk.

‘Hij is een héél lief beestje, hè?...?’ koerde de madelief.

‘Hij heeft trouwe oogjes, hij houdt van het vrouwtje!...’ Ze boog zich voorover, als om Woelewafje nog heviger in zijn ogen te blikken. Ze boog nog dieper. Mevrouw Bollemans dacht: ‘Donder maar es voorover!...’ Maar dat dee ze niet. Nee, ze gaf Woelewafje een kus op zijn kop. En Woelewafje leek daarvan anders te worden; hij richtte de nek hoger op en blikte fier om zich heen.

‘Jasses, mèns,’ zei mevrouw Bollemans voldaan dat ze eindelijk enig afknopingspunt had, ‘blijf met je geverfde mond van die hònd af!...’ Ze trok Woelewafje tegen zich aan en voelde de onwil in zijn lijf.

De mevrouw glimlachte nu diep en fel in háár ogen; mevrouw Bollemans schrok, want zo had nooit iemand tegen haar geglimlacht - het leek wel narcose! en meteen zei Woelewafje met een duidelijk verstaanbare stem: ‘Ze kust héél lekker!’

‘Wàtbliefje?!’ vroeg mevrouw Bollemans veel te beleefd.

‘Ze kust veel lekkerder dan jij,’ zei de hond. ‘Ook veel lekkerder dan het vrouwtje, waar de baas 's avonds met me langs loopt, als hij de laatste post wegbrengt!...’

Mevrouw Bollemans wist niet wat ze hoorde - nee, dat wist ze ècht niet, van dat vrouwtje en zo - en ze kreeg een kleur.

‘En ze ruikt zo lekker!’ prees Woelewafje. ‘Naar èchte bloemen! Niet naar zuur water uit een flesje!... En haar hart kwispelt als ze naar iemand kijkt! Jouw hart bijt vaak!... en het gromt altijd!...’

Mevrouw Bollemans verbrandde half in haar eigen blos. ‘Hou je bek,’ zei ze. Maar toen zag ze - en iedereen leek dat te zien, in de trein - dat Woelewafje glimlachte. ‘Ze is lief,’ zei hij stil. ‘Ze is leverworst en koekjes en chocola tegelijk. Haar ogen zingen en ze streelt met haar hart over mijn gedachten! Ik begrijp nou de baas. Als we 's avonds naar de post gaan, en als dat vrouwtje me een koekje geeft, dan zegt hij: ‘Ja, Woelewaf, de ene aait en de andere schopt.’ En dan denk ik altijd: ‘de ene springt tegen je op en de andere hapt je naar je poten!’

Mevrouw Bollemans zat te popelen. Alle mensen rondom

[p. 181]

luisterden met grote belangstelling en met nog veel meer begrip - ze had het gevoel, in haar nakie te zitten. ‘Wat hebt u gedáán?!’ bitste ze tegen de mevrouw met de madelieven.

‘Ik ben een toverfee,’ zei die. Idioot mens! Ze streelde het hondje met een leliehand en stond op. Vóór iemand wist wat ze wou, opende ze het portier en stapte uit de rijdende trein. Veel mensen gilden; vooral de kerels. Maar er gebeurde niets gevaarlijks - buiten liep ze uit de voortrazende trein de rails over naar een bosje, en alle mensen zagen dat ze doorschijnend werd - heel vaag - weg. In het gras bloeiden alleen een massa madelieven.

‘Ze zeí, dat ze een toverfee was,’ stamelde een ouwe heer en voelde aan zijn bril, alsof dat kon helpen voor meer inzicht.

Ze keken allen naar Woelewafje. Maar die zweeg. Hij heeft nooit weer gesproken. Trouwens - meneer Bollemans kan getuigen, dat die éne keer al teveel was geweest. -