Spiegel aan de wand

9

Mimi Daland, lang uitgestrekt op de massagetafel, glimlacht lui, als ze aan haar afspraakje denkt. Ze heeft net een warm luchtbad gehad en wordt nu door juffrouw Greta met vaardige hand gemasseerd. De atmosfeer van cabine 10 is bezwangerd met een zwoele geur van muscle oil en parfum.

Het is wel eens lekker, zo afgewreven te worden. Je voelt dan echt, dat je een lichaam hebt; een jonge, gezonde body.

Juffrouw Greta praat niet veel. Ze ademt een beetje zwaar van inspanning.

Mimi ligt loom te staren en glimlacht. Ze is verliefd - niet èrg - op een jongeman, die een verhouding heeft - of had - met een mannequin. Nee, ze wil zichzelf niets voorpraten. Ze zijn nog samen, maar het schijnt te tanen.

Bob Rafen is 'n lollige vent. En vader Daland heeft nogal met hem op. Maar die weet niets van die mannequin. Gisteravond kwam het gesprek aan tafel op Bob, en toen deed Papaatje haar duidelijk verstaan, dat het een goeie partij was, zelfs voor een meisje Daland, die niet op een paar honderdjes meer of minder hoeft te letten, als ze eens ernstig gaat winkelen.

En terwijl ze daar juist straks aan dacht, ontmoette ze

[p. 46]

'm hier, in de zaal. Hij zat verveeld voor zich uit te kijken, wat weggezakt in een rose damasten crapaud.

‘Dag Bob!’ zei ze. Zoals 'ie opvloog! - - ‘Wat doe jij hier?’ had ze geïnformeerd. Hij zei niet veel. 't Was natuurlijk voor die mannequin....

Gemeen, zoals zo'n mens een rijke jongen plukt! Hoe zou ze anders ooit een behandeling in het ‘Bella Monica’ kunnen bekostigen?! En zo'n vent loopt er maar achteraan.

In haar hart is Mimi jaloers op die vrouw. Bob is heus heel charmant. 't Zou best fijn zijn, Bob en Mimi....

Allebei jong, allebei knap, allebei rijk. En nou is daar dat creatuur.... die pasjuffrouw.

Mimi is verliefd op Bob. Ze weet 't nu heel zeker. 't Is net, of je van lichaamsmassage nog verliefder wordt.. Zou dat zo zijn?

Ze moet zich bedwingen om niet hardop te grinniken.

Maar in haar gevoelens voor Bob is die vrouw een belemmering. Want och, al heeft ze nou nog niet veel meegemaakt - ze weet toch het een en ander. En wie zal zeggen, wat er tussen Rafen en dat mens allemaal voorgevallen is?

Je moet aan zulke dingen niet denken, natuurlijk. Ten eerste win je er niets mee, ten tweede is het onaesthetisch.

Maar Mimi kan niet helpen, dat ze zich daar voorstellingen van maakt. Het is zo vervelend, dat Bob zo'n onschuldig gezicht heeft. Daar kun je geen touw aan vastknopen....

Nee, het is en blijft onverkwikkelijk; ellendig, dat ze haar ideeën niet in een andere richting kan drijven.

‘Wilt u zich even omkeren?’ vraagt juffrouw Greta.

Haar gezicht is rood en warm. Mimi wendt haar lichaam.

Ze sluit de ogen. Verbeeld je eens, dat ze nou opkeek en bemerkte, dat Bòb haar masseerde.

De gedachte is raar. Leuk, en toch....

- Ben ik nou onkuis? peinst ze. Wel lollig, zo'n gedachte. Net een borrel. 'n Ogenblik brandt 'ie zo, dat je

[p. 47]

denkt: ik kan het niet verstouwen. En dan is opeens de hele wereld diamant-helder en mooi. Je kwikt ervan op. Bob zou sterke handen hebben. Het lijkt absoluut moppig. Maar 't is bepaald onkuis. - O, ja! 't Maakt je oren aan het gloeien en je hart aan het kloppen.

Nee, nu niet meer aan denken. Er zijn dikwijls zulke dingen in haar hoofd; en ze wil 't toch heus niet.

Mannen zijn kameraden. Behalve, als je drie cocktails op hebt. Het is net, of je voor die tijd een leuk kiekje hebt zitten bekijken, en het dan plotseling in een stereoscoop ziet. Ja, na drie slokjes vertoont je gevoel voor mannen onvermoed relief en diepte.

't Is eigenlijk niet goed, dat dat zo vaak gebeurt. - Zou Bob - nee. Niet doen.... niet aan denken.

Maar na je derde - soms vierde glaasje zijn ze heus opeens heel anders. De kracht, waarmee hun vingers iets kunnen vastgrijpen. De begeerte in hun handholte.... die herken je dan plotseling.

Zou Bob ook zo.... - die misselijke vrouw....

Hoe moet ze hem straks aanzien?

Enfin, dat komt wel terecht.

Juffrouw Greta wist het blanke meisjeslichaam af met een stuk watten, dat in ether gedrenkt is. Dat neemt de overtollige olie weg en maakt de huid koel en strak.

Mimi rilt van de kou, die erdoor veroorzaakt wordt. Haar gedachten schieten los van Bob Rafen en al het andere. Ze kijkt langs haar huid, waarop het kippenvel trekt. Mal is dat toch....

‘Nu nog manicuren,’ zegt ze.

‘Ja,’ antwoordt juffrouw Greta, en reikt haar een minimaal broekje en bustehoudertje over. ‘Dat is gauw gebeurd. Uw handen blijven altijd zolang goed, na de behandeling. U heeft van nature geen aanleg voor - verwildering, zal 'k maar zeggen.’ Beide meisjes lachen.

‘Uiterlijk tenminste niet,’ weerlegt Mimi. Weer lachen ze.

Je moet 't leven niet te zwaar opnemen. Mimi zal Bob straks wel eens op stang jagen.

‘Kan ik hier geen borrel krijgen?’ informeert ze.