Kantika pa Bjentu

[p. 19]

Nokturno

pa e grupo di amigu, ku,
huntu ku mi,
tabatin e kustumber
di kamna resitá poesia
riba kaja,
den sukú,
riba Rif,
den un auto,
mientras awa ta jobe......

Kajanan ta morto.
Kajanan ta tristu,
ketu,
bandoná.
Silensjo tin na tur muraja kologá,
tristesa tin dilanti tur bentana jongotá,
mjentras mi só ta kamna pasa
den kjetut i skuridat,
ku den mi pechu un doló inmenso,
un deseo,
un abismo pretu,
rekòrdando aventuranan di antes.
Kajanan na sonjo, kontestami.
Unda tur e karanan a keda?
Unda mi amigunan a baj?
Terror di agonía ta drentami.

[p. 20]

 

Mi ta tristu di mi alma,

 

mi ke jora, chika fòndu di mi pechu,

 

ma mi lagrima ta kwaha,

 

sin ke basha fo'i mi wowo,

 

i mi só ta sigui kamna,

 

skucha bjentu,

 

ku zonidu seku, fófo di mi paso

 

den e kajanan sin bida.

 

I sigun mi dobla skina

 

ta parsemi ku ej tras nan ta sperami.

 

Ma suspiro di kansansjo ta kontrami

 

ku bòftá di bjentu seku.

 

Tin rosea di spiritu

 

den e sòmbranan dj' anochi

 

na boká di kada hanchi.

 

Friw di morto den mi frenta,

 

friw di morto den mi lomba.

 

Mi tin mjedu,

 

mi ta só

 

i mi tin sustu

 

dje fantasmanan sklamando.

 

Mi ta tende nan jamami,

 

mi ta tende nan gritami,

 

i lantando mi dilanti,

 

kada kara t'un spiritu di konswelo.

 

Mi sintí ta soda sangr,

 

mi sintí ta fula spantu

[p. 21]

 

den misterjo di anochi,

 

den sekreto di anochi.

 

Mi tin gana di kompanjo,

 

mi ke tende un harí di alegría,

 

mi ke skucha un be mas

 

poema fresku di parí,

 

ku su lombrishi na e boka dje autor,

 

manera antes,

 

riba kaja,

 

den sukú di Alameda,

 

kontr'i awa riba Rif,

 

ku e orkesta di laman i awaseru

 

kompanjando nan kantika.

 

Ma tur kaja ta na sonjo,

 

i mi só ta sigui kamna,

 

ku memorja tur na jaga,

 

ku rosea di spiritu,

 

ku kehidonan di bjentu,

 

den tur kaja,

 

den tur hanchi,

 

rebibando mi pasado.