Bloemen en knoppen

[p. 158]

Winst bij verlies.

Als de stem der Vergankelijkheid
U de peinzende ziele bereidt,
Om te denken aan 't eindeloos leven,
Ziet! dan worden door 't akelig zwart,
Dat een sluier trok over het hart,
Figuren van gouddraad geweven.

Als 't geloof aan een hooger bestaan
In u spreekt, waar de bloemen vergaan
En de winden de blaad'ren verdrijven,
Zal het denken aan 't vallend gebloemt'
Door u kiem mogen worden genoemd
Van vruchten ten leven, die blijven.