Uit 's levens ernst en kluchten

[p. 196]

Uitwerking van schrik.

Daar was ereis een vrouw, die, eenmaal goed aan 't praten,

Geen rustpunt vinden kou, zich zelfs geen komma gaf;

Was ze eenmaal flink op gang, 't was als een pomp, die afloopt, -

Doch 't liep bij haar niet spoedig af.

[p. 197]

 

Maar, ziet! wat wil 't geval? - Brand komt er in haar woning.

 

Zij smijt, door schrik ontzind, pendules uit het raam;

 

Pakt dan een peluw op en draagt die van de trappen,

 

Maar - is tot spreken onbekwaam.

 

 

 

De schrik had haar verstomd. - ‘Wat ramp!’ zoo spraken velen,

 

En de echtgenoot der vrouw zeî dan ook ‘ja’ - maar dacht:

 

‘Intusschen heeft die brand, door haar de spraak te ontnemen,

 

Wel in mijn leven rust gebracht.’

 

 

 

Een jaar of wat daarna, 't was zonderling te noemen, -

 

Ontstond er weêr een brand, en, 't feit is meer beleefd:

Nu geeft de laatste schrik op eens 't vermogen weder,

Dat de eerste schrik ontnomen heeft.

[p. 198]

 

De man was toen van huis; maar bij zijn wederkomen

 

Riep de echtvriendin hem toe: ‘O, man! wat ommekeer!

 

O, lieverd! wat een heil! Wat onverwachte zegen!

 

Ik kan weêr praten als weleer!’

 

 

 

Dat was een wond're zaak; en, die getuigen waren,

 

Die zeiden allen: 't was een plechtig oogenblik;

 

Maar de echtgenoot zeî niets, en heeft niets meer gesproken; -

 

Hij was, op zijn beurt, stom van schrik.