Liederen en balladen

[p. 86]

De Bloementros.

Hoe diep we ook mogen delven,
Geen spade ontbloot Uw schrijn
Herinring aan ons-zelven
Waar wij het graf van zijn;

Maar vaak wen we al verloren
De heugnis van Uw dood,
Stort gij, opnieuw geboren,
Als roze' ons in den schoot.

Liefste dat 'k U zie schreiën,
Wijl 't licht Uw lokke' omspon,
Herschept dit hier ons beiën
Tot kindren in de zon?

[p. 87]

 

Twee blonde kindren, bloeiend

 

Naast wikke en wingerdrank,

 

De wange' als vruchten gloeiend,

 

Hun stem alleen nog klánk.

 

 

 

De kleinste wil doen blijken

 

Wat haar van bloemen scheidt;

 

Dat kan geen bloem begrijpen

 

Waarom een kindje kreit.

 

 

 

Den jongen dunkt aandoenlijk

 

Die droefheid in het groen,

 

Hoe wild ook en onnoemlijk

 

Híj zal ze wijken doen.

 

 

 

Hij zoekt een sterken stengel

 

Vol roode kelken uit,

 

Die met zijn blij gebengel

 

De blauwe lucht doorluidt.

 

 

 

Die plukt hij en die biedt hij

 

De klaagster vorstlijk aan;

 

Door tranen lachend ziet zij

 

De klare schellen slaan.

 

 

[p. 88]

 

Dan schudt zij in geschater

 

Het geurig klokkenspel.

 

Zeg lief van jaren later

 

Herkent ge ons beide wel?

 

 

 

Zal, klaagster in de bloemen,

 

ik weer Uw trooster zijn

 

En nu Uw leéd verzoenen

 

Als eens die kinderpijn?

 

 

 

Zie op, ik breng den stengel,

 

Schoonste in mijn tuin gezocht,

 

Hoe lieflijk zijn gemengel

 

Vreugde met vreugd vervlocht.

 

 

 

Hij wiegelt heen en weder;

 

Wat mij tot dichter maakt,

 

Glimlach, die lichte veder,

 

Is in zijn kroon ontwaakt.

 

 

 

O hef hem hoog, of blonken

 

Mijn zange' in zon en wind,

 

En wees, door mij beschonken,

 

Weer 't zoet-gestilde kind.