Liederen en balladen

[p. 115]

Middag.

Geen kan van 't verleden spreken,
Of zijn zacht gezicht ik zie
In uw droeven ban verbleeken,
Mijmrende melancholie.

Vreemd - want luistren naar de zangen
Die de geest van gistren neurt,
Míj dat hartebeeld, de wangen,
Als in vreugde voller kleurt. -

Daarom ik den middag prijze,
Wijl mij 't heetst en heerlijkst heugt,
Bij zijn zengend zonnerijzen
Felle vlam der verre jeugd.

[p. 116]

 

Hoe ik ging zoo hitte stroomde

 

Als een regen naar de wei,

 

Of een diepe slaap me omdroomde,

 

Slechts verlangen luid in mij.

 

 

 

Zeker dáar te zullen groeten,

 

Schooner dan mijn droom haar vond,

 

't Eerste meisje met haar zoeten

 

Oogenlach en lustenmond.

 

 

 

O, dan leek het beidend later

 

Weidscher dan de hemel spant

 

En de wei het eindlijk water

 

Tusschen mij en 't wonderland.

 

 

 

Hevig weende ik als verslagen

 

Door dien zoen van middaggloed,

 

En mijn juichkreet klonk lijk klagen:

 

God wat is te leven goed...

 

 

 

Nú is later; ouder, wijzer

 

Ik dien koorts voor ruste ruil

 

En ten noen tevreden peizer,

 

In de koele schaduw schuil.