Liederen en balladen

[p. 117]

Najaar.

Ons lokt tersluiks een zomerdroom
Terug naar 's hemels regiment,
Wij zoeken weer Gods blauwen stroom
Wiens bedding grens noch bodem kent.

Wij waren 't ook zoo lang gewoon
Met elken luiden leeuwerik
Te ontstijgen naar dit eeuwig schoon
Ons aard-gebonden oogenblik.

Wij zagen hoe de donkre grond,
Uit zwaarte, lichte wondren schiep,
Of hij van 't duister opwaarts stond
En met zijn bloei den hemel riep.

[p. 118]

 

Niets boog zich neer, de zuivre zon

 

Schonk elk verlangen wiek en lied,

 

Ook onze ziel sprong als de bron,

 

Die uit zijn schacht ten hooge schiet.

 

 

 

Voorbij, vergeefsche erinnering -

 

De nieuwe vorst verzet de wet -

 

Wij knielen saam in schemering

 

Diep neder aan zijn leemen bed,

 

 

 

Aanvaardend hoe 't mild licht niet meer

 

Ons strijdbaar wenschen wakker straalt,

 

Maar voor de huldging van zijn heer

 

Langs mistentrap ter aarde daalt.

 

 

 

Schatplichtig wordt ons lichaam, warm

 

Dampt uit het land een geur van wijn -

 

Mocht nu een blank-omvangende arm

 

Lijfs loomen lust tot peluw zijn!

 

 

 

En rondom ruischt en ploft de val

 

Van wat door maanden luistrijk leeft

 

Slechts daarvoor dat het eindlijk al

 

Zijn pracht het zand te spijzen geeft.

 

 

[p. 119]

 

En wij? - dekke' ons de dorre blaân

 

Al naar ons líjf tot rusten rijpt,

 

Of is 't alleen om 't eedler gráan

 

Dat oogster dood de zeisen slijpt?