Subjectieve reportage

[p. 7]

XXX

Schilfers van je ogen schitt'ren
als meeuwen voor 'n onweerswolk.
Tentzeilen van maanlicht door 't venster,
daarvoorbij waar een ronde kolk
mat glanst in de weke moerassen,
is elke rietstengel een dolk.

De waterspin neemt onder water
zijn reddende luchtbel mee,
ons behoedt geen kristal van daglicht
voor verdrinken in deze zee,
je laatste glimlach trekt mij in
een nieuw en nog vormeloos wee.

Je haren slaan over het kussen
als zeewieren vlak bij het strand,
er gaan als bij drenk'lingen doelloos
nog rillingen van hand tot hand.
Was de dag de laatste dag die nu
in mijn voorhoofd is uitgebrand?

Zijn je vaaggroene wangen dezelfde
waarvan 't zonlicht de randen doorroodt?
Is dit nog je schoot zo zuiver
en gebronsd als een hazelnoot?
Komt nergens meer uit dit nachtland
een kernrots van vuursteen bloot?