Subjectieve reportage

[p. 6]

XXX

Ik ben blasé van ruimt' en hemellichten,
de zonneschijn is een versleten kleed,
te ruim voor mij alleen. Dikwijls verdichten
zich ogen tot de polen van 'n magneet.

Ik zie hoe dikwijls uit vrouwengezichten
een zuiver spiegelbeeld naar voren treedt,
mijn handen die zich naar de hare richten,
maar wordt bekropen door een dubbel leed:

Zij gaat voorbij als velen reeds tevoren,
ik twijfel diep wat deze kans mij was.
Elk eilandleven zal ik zelf verstoren,
er wonen vrouwen van de Noordkaap tot Madras

en klein is nog de groep waaruit 'k moet kiezen,
haar aan wie 'k duizend bet're zal verliezen.