Subjectieve reportage

[p. 10]

Sinds Baudelaire...

Al kan ik mij soms zwaar bezinnen,
het avontuur van vuur en dood, o
ik ken het best, daar raast het binnen
op een vuurrode brandweerauto.

Het grijpt mijn haar en roept: Kom mee!
Drie kilometer haarspeldbochten,
soms op vier wielen, soms op twee,
equivalent voor blauwe tochten.

Het eindigt kniediep in het water,
ik zwem van puur genot, maar later
scheep ik mij, droog en gladgesmeerd,

weer in op de ‘bevlagde wanhoop’.
Denk niet dat ik niets van het land hoop,
maar zo wordt 't best gepavoiseerd.