Subjectieve reportage

[p. 14]

Amazone

Het steile jukbeen driest geslagen
in 't duister van uw harenwal,
uw schouders recht en fier als schragen,
torpedostreng der heupen val,

die heel uw warmte, ingesloten
als in een schoorsteen, langs mij draagt.
Wie is 't, die naar uw sterke schoot en
bescheiden borst te dingen waagt?

Uw warme blik zal niet verstalen,
wanneer gij voor uw huisdeur staat,
mijn ogen in de uwe dwalen,
gij mij uw hand omklemmen laat.

De glimlach om uw mond een vage
verduist'ring van het wangenbruin,
weet gij dat ik u iets kom vragen
van heel uw goed en sterk fortuin.

Gij staat als kon de beet van nacht
en afgrond u geheel niet deren,
die mij dreigt uit zijn diepste schacht.
Ik zal u voortaan fel ontberen.