Verzameld werk (2 delen)(1951-1952)–J.H. Leopold

[p. 15]
Scherzo
[p. 16]
[Dit is van een lichtkind]   DIT is van een lichtkind   mijn lieveling   mijn gouden kleine   verlustiging.       Die had verkoren   en was ter wone   in een dunpurperen   anemone.       Want windebloem was haar   huis geweest   vier bladen haar peinzens -   kluis geweest,       totdat een blijdschap   haar werd beschoren   en een verlangen   ingeboren.       Dit eerst begeeren   teeder zoet   met wenschen heeft zij   het gevoed,       tot het geworden   een hartedwang   woord van gebieden   dat riep al lang.
[p. 17]
Het riep en willig   is zij ontwaakt   en heeft haar zijden   band geslaakt,       en zag de lente   onverwonderd,   heeft van de pracht zich   afgezonderd,       moest van de bloesems   het vlinderspel   gaan afscheid nemen   met knikvaarwel.       Dan is dit lichtkind   tot mij gekomen,   heeft in haar handen   mijn hoofd genomen       en deed het troosten   het zoete hoofd   en leed het donkere   werd weggeroofd.       Zij was stil denkend   en hing mij aan   en wilde al niet   van mij gaan
[p. 18]
en is geworden,   de nieuweling,   mijn eigen diere   zielslieveling.       Ach - om dit kleine kind   in mijn beveiliging,   mijn zoet lief spelekind,   mijn eigen heiliging.
[p. 19]
[Dit denken aan U wil zuiver zijn]   DIT denken aan U wil zuiver zijn   en heilig eeren en niet ontwijden,   licht als een eerste maneschijn   ommegaat op een lelieweide,       over de lelieën henen treedt   over de kelken, die daar kwijnen   in een mild dauwen en geene weet   de lichte liefde van dit schijnen.
[p. 20]
Herwaarts, derwaarts   een wiegensrust   een zieleschemer   vergetellust.       Wij waren in wezen   en nimmer wisten   en blinden een zilveren   morgen gisten,       dat het beloofde   zich openen zou,   maar weigering werd ons   en vroege rouw.       Leven lag ademend   in onzen schoot   neigend naast ons   stond de dood       en in de verte   zwol een klagen:   wee! dat het licht ging   uit de dagen. -       Nu zinnen wij af   de lange uren   en fluisterspreken   tot de geburen
[p. 21]
en wel begrijpende   zeggen zij voort   het zacht verwijtende   droomenwoord:       herwaarts, derwaarts   in rust gesuld   in sluimerwaden   ingehuld.
[p. 22]
[Laat de luiken geloken zijn]   LAAT de luiken geloken zijn   wiege wiegele weine   en de stilte onverbroken zijn   wiege wiegele wee.       Wen het kindje gedoogen wil   moe en tevreeën,   dat de blinkende oogen stil   toe zijn gegleeën,       dan zal komen de droomenvrouw   zacht over den grond   zij de vrome, die schromen zou   zoo zij wakenden vond.       En zij zal in den langen nacht   aan het hoofd zich vlijen   met der droomen wufte vlinderpracht   het kindje verblijen.       Het verhaal zal zij weer beginnen   het angstig mooie   en zij zal zich duizend keer bezinnen   en het niet voltooien.       Laat de luiken geloken zijn   wiege wiegele weine   en de stilte onverbroken zijn   wiege wiegele wee.
[p. 23]
[Gij, eersteling, hebt neergezien]   GIJ, eersteling, hebt neergezien   in mijne ziel; een dicht gehoûen   menschenbestaan lag te aanschouwen,   voor u ook voor het eerst misschien.   ‘Ik heb gezien een smartelijk begeven,   ontsterven al achter den buitenschijn,   verlatenheid en een hooghartig streven   eenzamer dan den eenzame te zijn.’       Gij hebt geluisterd naar de taal   van mijn gedachten; wat de velen   in kronkelzinnen dicht verhelen,   werd u verstaanbaar deze maal.   ‘Ik heb vernomen woorden van hoovaarding   ruilend met kreten van verworpenheid   van zelfverheffing en van zelfontwaarding   de wanhoop en verloren wisselstrijd.’       En dit, wat duister in mij leeft,   mij zelven vreemd en toch mijn eigen,   wel zal uw mond het niet verzwijgen,   nu eenmaal zij gesproken heeft.   ‘Ik ken den grondslag van geheel uw wezen,   weet, dat uws levens rijke werken tracht,   dat het aan één' mag weggegeven wezen,   ééne, onverschenene, ademloos gewacht.’