Verzameld werk (2 delen)

(1951-1952)–J.H. Leopold– rechtenstatus



[pagina 15]
Scherzo
[pagina 16]
[Dit is van een lichtkind] DIT is van een lichtkind mijn lieveling mijn gouden kleine verlustiging. Die had verkoren en was ter wone in een dunpurperen anemone. Want windebloem was haar huis geweest vier bladen haar peinzens - kluis geweest, totdat een blijdschap haar werd beschoren en een verlangen ingeboren. Dit eerst begeeren teeder zoet met wenschen heeft zij het gevoed, tot het geworden een hartedwang woord van gebieden dat riep al lang.
[pagina 17]
Het riep en willig is zij ontwaakt en heeft haar zijden band geslaakt, en zag de lente onverwonderd, heeft van de pracht zich afgezonderd, moest van de bloesems het vlinderspel gaan afscheid nemen met knikvaarwel. Dan is dit lichtkind tot mij gekomen, heeft in haar handen mijn hoofd genomen en deed het troosten het zoete hoofd en leed het donkere werd weggeroofd. Zij was stil denkend en hing mij aan en wilde al niet van mij gaan
[pagina 18]
en is geworden, de nieuweling, mijn eigen diere zielslieveling. Ach - om dit kleine kind in mijn beveiliging, mijn zoet lief spelekind, mijn eigen heiliging.

[pagina 19]
[Dit denken aan U wil zuiver zijn] DIT denken aan U wil zuiver zijn en heilig eeren en niet ontwijden, licht als een eerste maneschijn ommegaat op een lelieweide, over de lelieën henen treedt over de kelken, die daar kwijnen in een mild dauwen en geene weet de lichte liefde van dit schijnen.

[pagina 20]
Herwaarts, derwaarts een wiegensrust een zieleschemer vergetellust. Wij waren in wezen en nimmer wisten en blinden een zilveren morgen gisten, dat het beloofde zich openen zou, maar weigering werd ons en vroege rouw. Leven lag ademend in onzen schoot neigend naast ons stond de dood en in de verte zwol een klagen: wee! dat het licht ging uit de dagen. - Nu zinnen wij af de lange uren en fluisterspreken tot de geburen
[pagina 21]
en wel begrijpende zeggen zij voort het zacht verwijtende droomenwoord: herwaarts, derwaarts in rust gesuld in sluimerwaden ingehuld.

[pagina 22]
[Laat de luiken geloken zijn] LAAT de luiken geloken zijn wiege wiegele weine en de stilte onverbroken zijn wiege wiegele wee. Wen het kindje gedoogen wil moe en tevreeën, dat de blinkende oogen stil toe zijn gegleeën, dan zal komen de droomenvrouw zacht over den grond zij de vrome, die schromen zou zoo zij wakenden vond. En zij zal in den langen nacht aan het hoofd zich vlijen met der droomen wufte vlinderpracht het kindje verblijen. Het verhaal zal zij weer beginnen het angstig mooie en zij zal zich duizend keer bezinnen en het niet voltooien. Laat de luiken geloken zijn wiege wiegele weine en de stilte onverbroken zijn wiege wiegele wee.

[pagina 23]
[Gij, eersteling, hebt neergezien] GIJ, eersteling, hebt neergezien in mijne ziel; een dicht gehoûen menschenbestaan lag te aanschouwen, voor u ook voor het eerst misschien. ‘Ik heb gezien een smartelijk begeven, ontsterven al achter den buitenschijn, verlatenheid en een hooghartig streven eenzamer dan den eenzame te zijn.’ Gij hebt geluisterd naar de taal van mijn gedachten; wat de velen in kronkelzinnen dicht verhelen, werd u verstaanbaar deze maal. ‘Ik heb vernomen woorden van hoovaarding ruilend met kreten van verworpenheid van zelfverheffing en van zelfontwaarding de wanhoop en verloren wisselstrijd.’ En dit, wat duister in mij leeft, mij zelven vreemd en toch mijn eigen, wel zal uw mond het niet verzwijgen, nu eenmaal zij gesproken heeft. ‘Ik ken den grondslag van geheel uw wezen, weet, dat uws levens rijke werken tracht, dat het aan één' mag weggegeven wezen, ééne, onverschenene, ademloos gewacht.’

Vorige Volgende

Scherzo

[Dit is van een lichtkind]

[Dit denken aan U wil zuiver zijn]

[Laat de luiken geloken zijn]

[Gij, eersteling, hebt neergezien]