Verzameld werk (2 delen)

(1951-1952)–J.H. Leopold– rechtenstatus



[pagina 49]
Verzen 1897
[pagina 50]
[De lente valt dan in een oude stad] DE lente valt dan in een oude stad een holgebouwde, waar ik lang was en nu ga ik in verwachten, dat open is, en ik voel een wrang verdriet in alles. O, zij, de huizen, de steenen en de geknotte boomen in de vochte lucht en de menschen, die gaan zoo voor zich henen, zij vragen, vragen en ik kan hen niet verstaan en mijn bevangen denken heeft zich toegedaan en is weifelende, vertwijfelende, wat was de droefenis, die ik vind in deze dingen. Mijn voeten zij gaan onder mij klisklas, mijn hoofd hangt in een web van schemeringen.

[pagina 51]
[Schepen liggen er; waarom zoo] SCHEPEN liggen er; waarom zoo... het lieve water leed het zoo. Vele zeilen zijn uitgehangen breede, sleepende. Huizengangen stonden; zacht getreden nu schromelijk, want het was alles luw vervuld; in de heldere streken van den witten hemel geleken wenschen te wezen, mijn zinnen dreven er in, in een zachten trek opgeheven. Droomen bleef over: was het voor dezen al zoo, was dit het eerste wezen?

[pagina 52]
[Mij is 't alsof de takken frissche blaren] MIJ is 't alsof de takken frissche blaren hingen in mij en een vlaag westewind kwam wild door de luidruchtigen gevaren vrij uit, vrij uit, het ruwe lentekind. Dit zie ik buiten en ik vind mijn zinnen, mijn teere zinnen in een zelfde trant van ongeduld en hunkeren te beginnen een frank bedrijf, een driftige opstand. Dat een gelijke zucht in mij gaat spreken den ingekeerde, is mijn grootst geluk, dat ook mijn zijn zich spant en uit wil breken en dat het zwijmt in dit stout oogenblik.

[pagina 53]
Panisch Een oogenblik en een groote witte wolk in een schrik steigert daar, vastgeslagen boven zware boomen boven het bosch, waarvan de blaren stroomen in stormen opwaarts; daaronder op de wei in eens een schreeuwen, nymfengeschrei, in bloode zielen is ingevaren een harde angst, een niet te bedaren wegwillen, in vluchten uitgespreid en heengevlogen, dat het rinkinkt tegen de stammen en stort verminkt wezenloos en dan zwak jammert in eenzaamheid, eenzaamheid, stilte, die een vloeiende rivier, die als een zachte vreemdeling gekomen was.

[pagina 54]
Voor donkere oogen De regen trilt over het spiegelen, spiegelen; tilt hij nu niet zijn kabbelvoetjes in babbelgroetjes weg over het water, dat lage mild neergelegene, een vloer, die blank te voeten ligt in een koningszaal, een vlak, te hooren in een klank van rinkelen, als een zilverschaal zou zingen een effen zinge-zang zoo heengestreken, als tot een lang en kalm en peinzend geluid versmolt, wat duizend vingertjes aansloegen tik, tik, tik, en elkander joegen in wild vervolgen voortgehold, zoo deze volkeren; met zacht muziek van kleine belletjes, klinkklankschelletjes een licht, een luchtig, een gracelijk publiek, trekken zij zoetjes op naar waar boomen staan, de fluweelen boomen, groote verzonkenheid is daar, stilte en een onoverkome - lijk leed, zooals zij bij elkaar dicht stonden, zij de vroeggegriefden, die in zich droegen de bitterzeere stee van hun smart en gingen leeren lief te zijn met een eigen liefde, zoo edel eenzaam, zoo bijzonder van inneilijke treurigheid, die achter al hun daden schreit om het vergankelijke, zoo om het wonder van hun donker, de beide ooge -
[pagina 55]
lichten en het tengere, niet gerijpte lijf, dat zijn bleeke pracht omdraagt in 't bosch en dan weer mag 't verloren liggen aan een vliet en telt de gaven om zich niet maar laat zijn oogen stil zijn, twee die moe van zoeken zijn, die mee een wroegende onrust gevoelden en een verwondering, wat bedoelde der dingen zachte schoonheid, deze genegenheid tot hem, het wezen van eigen jonge tijd verspild de vele uren in ongestild nahangen van het verrukkelijk spel van zijn geluksgedachten, wel alleen herdenken, want, niet waar, het was al eens en komt het maar éénmaal, het koninklijk verleden, dat om dit leven luister sloeg als ik mijn lot, mijn jeugd gemeden van bitterheid zoo sober droeg hoog om in eenen fieren lach, o, andere dagen, wanneer waren zij, er is zooveel dat, ach, ik missen moet... en nauw ontwaren deze oogen, zoo zielsbedroefd, het spel van den regen, dat tot hen komt en schrikt en aarzelt en dan verstomt beschaamd over zijnen lichten zin, terwijl bij deze een wereld in gepeinzen was en aandachtig wezen.

[pagina 56]
[Om mijn oud woonhuis peppels staan] OM mijn oud woonhuis peppels staan ‘mijn lief, mijn lief, o waar gebleven’ een smalle laan van natte blaren, het vallen komt. Het regent, regent eender te hooren ‘mijn lief, mijn lief, o waar gebleven’ en altijd door en den treuren uit, de wind verstomt. Het huis is hol en vol duisternis ‘mijn lief, mijn lief, o waar gebleven’ gefluister is boven op zolder, het dakgebint. Er woont er een voorovergebogen ‘mijn lief, mijn lief, o waar gebleven’ met leege oogen en die zijn vrede en rust niet vindt.

[pagina 57]
Staren door het raam Er is een leven in wat bewegen, de takken beven een beetje tegen elkaar. Een even beginnen schudt elke boom: een bezinnen dit, een schemeren gevend van eerste denken, met loome vingers gaan zij wenken wenken, wenken, brengen uit een vreezend meenen nauw geuit. En lichte dingen, herinneringen lispelen zij, vertrouwelingen, zouden wel willen, willen - dan dood staan zij in de lucht, de boomen bloot. De lucht, die leeg is en zonder ziel, waar uitgetuimeld de wind uitviel.

[pagina 58]
[Een sneeuw ligt in den morgen vroeg] EEN sneeuw ligt in den morgen vroeg onder de muur aan, moe en goed beschut en een arm kind komt toe en staat en ziet en met zijn voet gaat het dan schrijven over dit prachtige vlak en schuifelt licht bezonnen en loopt door, zijn mond trilt in het donker klein gezicht.

[pagina 59]
Kerstliedje Zij waren den dag zich moe gegaan met zwoegen en met gezucht, in den laten avond kwamen zij aan in Bethlehem het gehucht. Maria en Jozef liepen tesaam de donkere straten door en vroegen bij alle menschen aan en vonden er geen gehoor. En hadden eindelijk in een stal hunnen intrek genomen en zochten zwijgend zich terecht in dit hun onderkomen. Na angst en nooden waren gerust ingeslapen zij be’en en ook het kindje was gesust, dat gekomen was met schreien. Maria lag bij haar jonge kind gelukkig en uitgeput en Jozef hield zijn knikkend hoofd in de linkerhand gestut. En engelen zweven met vleugelslag om de drieën, dit nieuw gezin en de driekoningen komen aan en houden hun voeten in.

Vorige Volgende

Verzen 1897

[De lente valt dan in een oude stad]

[Schepen liggen er; waarom zoo]

[Mij is 't alsof de takken frissche blaren]

Panisch

Voor donkere oogen

[Om mijn oud woonhuis peppels staan]

Staren door het raam

[Een sneeuw ligt in den morgen vroeg]

Kerstliedje