Verzameld werk (2 delen)

(1951-1952)–J.H. Leopold– rechtenstatus



[pagina 219]
aant.Gemengde verzen
[pagina 220]
aant.Reeks I 1 De lucht was als een perzik, de maan een diamant, zwellende lentenevels bloeiden aan alle kant. Over de donzen heuvels lokte een ver verschiet; wij wilden zwervend worden, zwervend en anders niet. De voeten gingen samen, de hand lag in de hand, de harten opgedragen; aarde, waar is uw band? In dreven en valleien geklommen en gedaald in schaduwen geloken in open licht bestraald En onze zielen togen naar nieuwe zaligheid in het voorbij voorbije wankelend ingeleid Waar lillend lichtaanbreken en uchtendhelderte is met parelende vreugde en met ontsteltenis...
[pagina 221]
Hoog blozend, vochtbehangen, verward, de oogen neer wij stonden voor elkander en vonden ons niet weer. In spiegelend hooge luchten wij liepen door de nacht, al deinzen en ontvluchten en waren thuis gebracht.

[pagina 222]
[Waar zal den tak van lauwer zwaar] 2 Waar zal den tak van lauwer zwaar en waar zal ik de rozen vinden om om een donker hoofd te winden, om wangen en om hangend haar? Waar is de plinten marmervloer, eerbied en vreugd voor onze voeten, het bevend toegezegd ontmoeten, de lichte kreet, die ons ontvoer? Waar is de diere woningstee, die ligt in luwte der ravijnen met achter myrt en suizelpijnen het lachen van een blauwe zee? Waar is het ver verlichte land en laten hellingen en dalen hun afglans naar den hemel stralen en opgaan als een offerbrand? Waar mag een dank zich opwaarts winden van 's levens onbevlekt altaar, adem van rust en vrede en waar, o waar zal ik de rozen vinden?

[pagina 223]
[O, als de rozen, als de donkerroode] 3 O, als de rozen, als de donkerroode aanlagen aan uw borst, de zoele schat, gebed, gebeurd in stroomingen, zoodat zij allen zonken, welkende ten doode En evenwel een nieuwe luwte voelden, een ander leven, dat hun stengel zoog, dat langzaam door de wankelenden toog en met een hooger tinteling doorzoelde. En hun vergankelijke bladen werden bezielde lippen, bevende en zwaar van teederheid, van een bedoeld gebaar tot nadering, van spreken tegen derden Over een wenschen zoo blank toegenegen over een goedheid zoo gul aangebracht dat al haar wil in deze schenkenspracht tot jubelend geluk was uitgestegen En dan terug was op de hartegronden verdwaasd, verwonderd in den ommekeer en nog nahangend en in zich een sfeer van rijpende voldoening had gevonden... O, als de rozen, als de donkerroode verschrompelend geloken, moe en zwart een bundel kneuzingen, een purper hart, geronnen bloed in holle hand geboden.

[pagina 224]
[O troon van saamgeslagen, gouden spangen] 4: Handen O troon van saamgeslagen, gouden spangen en spijlen van gewaterd elpenbeen met droppelen robijnen bloed behangen zooals het welde uit ondoorgronden steen. Troon van mijn trots; in witte schitterkleeren zit op uw blond gevlochten trans een zon, een blanke god, die wijd uit ging regeeren nu dat de lengte van zijn dag begon!

[pagina 225]
[Bed van mijn onrust, wieg van mijn verlangen] BED van mijn onrust, wieg van mijn verlangen, o koele peluw van mijn eenzaamheid, al wat aan wanhoop brandt achter mijn wangen tot uw omsluiten wordt het heengeleid. De zuchten, die sinds lang het zelfde zochten, de oogen van een klagend wenschen groot, de droomen en hun verre zwervenstochten, gevangen al in uwe liggensschoot. En langs de donzen boorden dezer sponde strijken de vleugels eener sluimering. Eenzelfde nacht hield alle leed gebonden, legde het staamlend neer en verder ging.

[pagina 226]
[In fijne vingertoppen leeft] IN fijne vingertoppen leeft een innerlijk en diep gebaar, een angst, een ongeduld dat beeft voor anderen als voor gevaar. Een talmen eerst en een weerhouden, een afstand en een vlucht alstoen want dat zij enkel schaden zouden en dat zij niet dan afbreuk doen. Een veelbeteekenend gedrag van tegenzin en licht bedenken, geheime reden liggen mag in aarzelen zich weg te schenken. De huivrende verbintenis van andrer en van eigen aard een weigeren en een willen is, gegeven, tegelijk bewaard.

[pagina 227]
1 U missen en u niet ontgaan... in zonlicht is uw wezen open, in koelten komt gij toegeslopen en zien uw blanke oogen aan, In glansen, in een vleug, die lacht om kindermond, in stemvertragen, in al de toedracht van de dagen en in het rusten van den nacht. Een ijler leven om mij leeft, - een twinkeling, een schrijdend komen, mijn wonensplek is ingenomen van iets, dat dwingt en niet begeeft En in het denken is de pijn van het onzeekre tusschen deze: een weg in verre verten wezen, een lichtend stil gestorven zijn.

[pagina 228]
2 In het besomberde vertrek hangen de onverbroken uren, de wonderen van vroeger duren zonder verliezen en gebrek. De plooien zijn nadenkend zwaar en starende de strakke hoeken, er komt een fronsen van de boeken als was een wenk, een wachten daar. En in den rond gesloten kring is het vervuld, en langsgegleden is iets als oogen, lichte treden en handenfijnte. O hongering! Uw zangerige stemval klinkt, een zacht en kinderlijk vermanen en ongezien een wolk van tranen op den gebukte nederzinkt.

[pagina 229]
3 O donker en grootmogend woord, maakten de glanzend zijen halen, is het de peinzing in het dalen, dat het aldoor wordt nagehoord? Is het de toover van een klem die rept zijn onbegrepen voeten? Welt het gehoopte zielsontmoeten op uit den bodem van de stem? In purpren eenzaamheden zonk de volle toon en bleef verwijlen waar wel de schoonste oorden schuilen, verborgen rijkdom donker blonk. Of ook de stoeische mond verkoos in spel te wezen en vervoerde tot hemellachen en beroerde de diepe dingen moeiteloos.

[pagina 230]
4 Verborgen half en half verstaan, o droefenis en troosting tevens en toebeschikte lot mijns levens: u missen en u niet ontgaan. Tot dorte en ledigheid verviel dit trotsch begin, en onvermogen, met boven alles uitgetogen de eenzaamheid der menschenziel Waar als begoocheling zweven mag, als <ranken> nimmermeer gevonden de onschuld van uw hartegronden, de frischte van uw zuivere lach. O vonnis over mijn bestaan de lange jaren hier te voren, de dagen die nog ongeboren: u missen en u niet ontgaan!

[pagina 231]
[Dit zweven tusschen dood en leven] DIT zweven tusschen dood en leven en deze pijn - O dat het nu genoeg mocht zijn.

[pagina 232]
[In droomen somwijl en in tranen] IN droomen somwijl en in tranen komt voor mijn weifelend gezicht uw evenbeeld. O, schemerlicht, dat toeft en wenkt en niet mag tanen. Lamp in mijn woning, wier beschijnen mijn zin en oogen tot zich trekt, zooals zij zacht en onbevlekt zich af laat gaan in gulden lijnen. O loutervlam, mijn beide handen wil ik in eerbied om u slaan, schut voor uw wankelend bestaan en hoede voor uw verder branden.

[pagina 233]
[Ook als ik langs ging, werden stom] OOK als ik langs ging, werden stom de monden en de vingers wezen den zwaren voortgang na van dezen; ook ik kwam uit de hel weerom.

[pagina 234]
[Tijdens mijn leven] TIJDENS mijn leven was iedere oordeelspreuk er altijd neven, ai, welke kans dan, dat na mijn verscheiden zij met begrip loven en laken beiden; als weg uit het gezicht het toonbeeld is, waarnaar was afgericht hun scheef bedenksel, als niets meer verhindert hun lossen zin, die langs de dingen vlindert, als niets ontnuchtert de tevredenheid met wat zij zelf zich hadden klaar bereid, de streeling van naar eigen maat te meten en dat het uitkomt naar hun beste weten, als niets hen stuit in heen en weer geredeneer... Nakomelingschap laat u raden, geloof hen noch ten goede noch ten kwade.

Vorige Volgende

aant.Gemengde verzen

aant.Reeks I

[Waar zal den tak van lauwer zwaar]

[O, als de rozen, als de donkerroode]

[O troon van saamgeslagen, gouden spangen]

[Bed van mijn onrust, wieg van mijn verlangen]

[In fijne vingertoppen leeft]

1

2

3

4

[Dit zweven tusschen dood en leven]

[In droomen somwijl en in tranen]

[Ook als ik langs ging, werden stom]

[Tijdens mijn leven]