Verzameld werk (2 delen)

(1951-1952)–J.H. Leopold– rechtenstatus



[pagina 542]
aant.Oostersch IV Een nalezing
[pagina 543]
I
[pagina 544]
1 Het stoute naderen en vocht en zwart werden de vlokkenkransen in haar oogen als een zeewater donker overvlogen door drift van winden en het stormgetart. En dan allengs langs den gebogen kling der wangen openden de velden harer rozen, verholen gloed ging er de lamp doorblozen die in het marmer van ons wachten hing.

[pagina 545]
2 De blanke armen, talmende en veel langzame zij en tot een koel prieel gestrengelden, waar onder in gezonken een smachtend hoofd, oogen die tegenblonken, mond die verging, woorden bestervend tot een lispeling klagende van genot. De amberarmen driftig opgebeurd in tweespalt van geluk van een gescheurd gefolterd folterend en die in zwoegen hun smartelijke zaligheid omsloegen en bitter klemden, kneuzend met een ruk tegen twee purperbronzen dorenpunten stuk.

[pagina 546]
3 O droomerige glooiingen gedoken onder de zoomen van het lijfbatist, wie uw verblijven en bijeenstand wist, hartslag en ademen had hem ontbroken om de aanvalligheid des zachten levens, de wade van beaming neergelegd op deze twee, de vrede ongezegd der vrome zusteren, om dit en tevens om hunne groote schoonheid, om de bogen, de trotsche worp van dit gebeeldhouwd paar, weerspiegeling, en antwoord van elkaar en <troon> balans volkomen afgewogen.

[pagina 547]
4 Uw voeten zijn als liggende leeuwinnen, de steile rug, de greep der harde schonken klemmend; de klauwen in het zand gezonken en ingeprent, het lijf in grommend spinnen. Want driftig is de nek en opgericht en het geelachtig oog is hel en licht van onverwrikten blik, die gierig stond op wild, dat langs trekt aan den horizont.

[pagina 548]
[Zij stond en oliede de zwarte haren] ZIJ stond en oliede de zwarte haren en in den krommen zilverspiegel lag het bochtend hoofd, de wisselende slag der armen en de volle handgebaren. De stugge strengen loopen vóór langs af, in een gril wit liggen de schouders open onder het bolle oppervlak beslopen, den korten omvang gordelt paars blauw taf. Met fronsende oogen en de lippen stom volgt ze in den ondoorgrondelijken kolk het somber spel en ziet in tolk. <de hooge en den blik weerom. Zij ziet zich zelve en zij ziet zich niet, de <donkre doelen> voor eigen blik verloren die neer zonk zonder storen achterliet.>

[pagina 549]
[Een mond, die vaag van lichte dingen sprak] EEN mond, die vaag van lichte dingen sprak, een denken stil, dat verder ging dan spreken o, wachten... en er was geen ander teeken den somber toevende dan dat het brak, het brak, het gladde halssnoer om den hals, dat weer het eene zoek ging in de velen met een verlies van aanzijn, met ontstelen der volte en mengelingen des getals. En bitter wordt het en jets als verraad... O schat van onze zeldzame oogenblikken, hoe liet ge u willig tot een tooisel schikken en waart geregen aan zoo dunnen draad!

[pagina 550]
[O brug, hoog omgebogen, wie betraden] O BRUG, hoog omgebogen, wie betraden uw op en neer met mijmerenden voet? en welke kleurenmengelende stoet bewoog er langzaam over de arcaden? Gescherpte boog met krommend middenzwichten de donkre spanning van uw punten laat alom zich zien en op den zenuw staat het zilvren afgaan van de harde schichten.

[pagina 551]
1 En Asrafel de Seraf? Als een lijn, een richting ijl ten uiterste, als een pure opgang voltrokken door den licht-azuren aether verdween hij; breuk door kristallijn dit zijn vertrek. Zoo door de klamme drommen en door den droesem is hij opgeklommen naar hooger heldert. Hier begint zijn dagen. De goudgerande pennen schuiven uit, de welving sluit (de ruimten af,) de schachten mogen dragen op een elastisch zwellen, op een lucht die toekomt als een boezem, open vlucht gaat reiken thans naar beide kant en drijft gerust nu in hun veedren bocht beklijft de suizelende strooming vangt waarin hangt het smalle lichaam met den top der voeten over den purperen afgrond. O begroeten der oudvertrouwde zaligheden <O, hoe werd thans het oud, bijkans verloren geluksgevoel aanvankelijk geboren in zielsverborgenheid, dan met een huivering, een wrangen schok, zoo voer het om, beving de ganschheid, en statiglijk gaat open de kracht tot nieuwe hopen, plannen, die verre reiken stout en over alle heerlijkheid veel duizendvoud> < poeplend gewemel van geluk en hemel in den hemel nu weer zijn ziel de volle diepten drinkt zijn oog ongehinderd dwalen
[pagina 552]
de verten in mag halen en nu de stilte hem in de ooren zinkt.>

[pagina 553]
2 Waar stiet hij af? Lieten de lichte zolen bij dit vertrek een teere prent te loor in stuifwoestijnzand? was het parelspoor der teenen zichtbaar in gedeukte holen van duinenglooiing? ging zijn droomend spelen over de trossenvracht der asphodelen en hooge stengels? wandelde zijn traag vertoef over den blanken rozenhaag in het gewoel der reuken? of verliet hij deze kimmen dansend op het riet terecht gekomen in het wuft gestoei van zegge-pluimen en van arenbloei? zwierven zijn voeten in een laatsten stand over den kom en alabasten rand van springfontein en was van even dragen der blozenden de spiegeling beslagen?

[pagina 554]
3 Er ís geen teeken. Den bekommerde verdroot, dat van zijn aanhang iets ging kleven, dat eenige beeltenis na zou leven van lichten wrevel en den laatsten stoot. En zoo na overwonnen doornenpijn is hij den vruchteloozen twist ontgleden, heeft elken opgeslagen blik gemeden, wendde zich af en liet het zijn.

Vorige Volgende

aant.Oostersch IV Een nalezing

I

1

2

3

4

[Zij stond en oliede de zwarte haren]

[Een mond, die vaag van lichte dingen sprak]

[O brug, hoog omgebogen, wie betraden]

1

2

3

aant.Oostersch IV
Een nalezing