Met ons allen van het dwaalspoor af!

[p. 47]

XV
Vakbondsleiders kunnen groeien

Er is in de afgelopen decennia veel kritiek geweest op bepaalde vakbondsleiders in ons land en ik denk niet dat we deze periode nu reeds kunnen afsluiten.

Toch is iets anders ook waar. Hoewel de ambtenaren in het veld soms van dag tot dag niet wisten waaraan zij toe waren, welk actiemodel weer in de top van de C.L.O. bedacht was, - soms had ik het gevoel dat men in regeringskringen hiervan beter op de hoogte was dan de achterban - moet ik constateren, dat tot op dit moment waarop ik schrijf de acties van de ambtenaren in ons land zeer gedisciplineerd verlopen zijn.

Het hele ambtenarenraderwerk lag stil zonder enig noemenswaardig incident; zonder dat de politie ergens heeft moeten optreden. Provocateurs die normaal betaald worden om de agressie van de politie uit te lokken hebben thans, twintig jaren na 1973, geen kans gekregen door de wijze waarop de acties tot nu toe gevoerd werden. Vanuit een deel van de Nationale Assemblée en bepaalde delen van de gegoede burgerij heeft men wel gepoogd sentimenten van antipathie en eventueel agressie jegens de stakende onderwijzers en overige ambtenaren aan te wakkeren, maar tot nu toe is het gelukkig bij verbale agressie gebleven.

Vrijdagmorgen na de meeting in K.O.B. liep ik langs de Centrale Markt en zag tot mijn verwondering dat hij open was. Men had immers aangekondigd op het Onafhankelijkheidsplein markt te zullen houden. Ik liep naar binnen en zag dat de grote hopen vuil weg waren. Ik had gehoord dat de C.L.O. de dispensatie aan de schoonmakers had ingetrokken en begreep dat de marktver- kopers het werk zelf hadden gedaan. In het t.v.-journaal, dezelfde avond, kregen we een geldwisselaar te zien die vertelde dat het initiatief van hun was uitgegaan. Dit beschouw ik als een daad van solidariteit naar de stakende arbeiders toe, want voor hetzelfde geld hadden de verkopers op de markt het vuil laten liggen en waren op straat of op het Onafhankelijkheidsplein gaan verkopen.

Maar dan zou de regering de politie (die na aantreden van deze regering eens zei begonnen te zijn met speciale oefeningen met het oog op te verwachten onlusten) misschien de opdracht gegeven hebben de boel te ontruimen, hetgeen een ongewenste wending zou geven aan deze C.L.O. - acties. Volgens mij heeft ons volk geleerd uit het verleden!

Ook in het K.O.B. - centrum waar ik was en op andere locaties, volgens de televisiebeelden, heerste er vrijdagmorgen de nodige discipline. De vakbondsleiders waren, zich volkomen bewust dat op elk woord werd gelet, strak in de opbouw van hun toespraken; zakelijk, zonder onnodige jokes tussendoor die het gehoor konden irriteren en streng naar de overheid toe. Ik hoop

[p. 48]

dat ze deze lijn kunnen volhouden, ook na de acties. De leiders van de C.L.O. hebben beloofd dat ze de regering serieus aan haar woord zullen houden en elke afgesproken streefdatum van te treffen maatregelen scherp in de gaten zullen houden. Als ze dit werkelijk blijven doen, kunnen we spreken van een nieuw tijdperk in de vakbeweging in Suriname. Slechts op deze wijze kan volgens mij een regering gedwongen worden geen duimbreed af te wijken van het behartigen van de belangen van het volk. Naar mijn mening hebben belangenorganisaties van het volk geen andere keus dan op verantwoorde(!) wijze als goede dammers middels dwangzetten de regering te verplichten datgene te doen wat in het volksbelang is. Anders blijven wij eeuwig uit onze zak ministers, Assembléeleden, districtsraadsleden en ressortraadsleden betalen om andere belangen te behartigen dan het volksbelang. Rekent u maar uit wat deze grap ons kost! Het is toch ongehoord dat vanaf 1973, twintig jaren lang, regering op regering wel pensioengelden heeft ingehouden van ambtenaren, maar haar deel niet heeft gestort in het pensioenfonds, waardoor er een achterstand is ontstaan van driehonderd miljoen gulden. De toekomst moet leren of onze vakbondsleiders besloten hebben te willen blijven groeien en consequent de vinger aan de polsen van regeringen te blijven houden, opdat zulke excessen niet weer voorkomen.

Wat hoop geeft is het feit dat Ravaksur en O.S.A.V. nu samen met de regering onderhandelen over zaken die ons allen raken. Als er niet plotseling weer iets geks gebeurt, waardoor dit arbeidersfront opnieuw uit elkaar valt, kunnen we met z'n allen voorkomen dat we nog dieper wegzinken; dan kunnen wij zelfs een heel eind vooruit komen. Zonder een hechte eenheid aan de basis van de Surinaamse maatschappij, kunnen we de toekomst vergeten; kunnen we vergeten, dat regeringen de rijken die wij rijk zijn zullen verplichten te delen met de grote schare armen. Want zij geloven nog heilig dat wanneer zij enkele uren per jaar samen met ons de feesten van Overwinning van het Goede op het Kwade gevierd hebben, dat ze reeds hun plicht tegenover de gemeenschap hebben volbracht.

Vanuit een bepaalde hoek in de Nationale Assemblée en onze Universiteit gaan thans stemmen op om te beknibbelen aan het stakingsrecht als grondrecht in onze grondwet. Prof. Mr. F.Mitrasing, bijvoorbeeld, schreef de afgelopen week elders^* een stuk, waaruit de volgende spijtige passage: ‘Aangezien niet gevolgd werd het voorbeeld van Nederland en van internationale documenten om dit recht niet zó expres te erkennen, kwam het toch weer in onze revolutionair-socialistisch (?) gewrochte grondwet. Voor een ontwikkelingsland ware het liever constitutioneel ongefundeerd gebleven.’ (Het vraagteken is van ondergetekende).

Persoonlijk ben ik van mening, dat vakbondsleiders kunnen groeien en net als de president, ministers, Assembléeleden en politici de kans moeten krijgen te wennen aan de nieuwe situatie na de tachtiger jaren. Niet omdat

* Bedoeld werd: ‘De West’. Maar de redacteur van bovengenoemde krant citeerde nooit hieruit.

[p. 49]

enkele vakbondsleiders wat onwennig zijn omgesprongen met het stakingsrecht, moeten enkele burgers (!) die zichzelf democraat noemen meteen suggereren, dat dit recht beknot verankerd moet worden in onze grondwet.

Eerder met aanhef en ondertekening van Alphons Levens verschenen in ‘de Ware Tijd’ van 16 maart 1993.