Met ons allen van het dwaalspoor af!

[p. 69]

XXVI
Geen referendum over onafhankelijkheid

Naar aanleiding van berichten via de media wenst ondergetekende het volgende naar voren te brengen.

Op 27 september 1993 ben ik met vakantie naar Nederland vertrokken en keerde op 8 november 1993 terug. Drie weken vóór mijn vertrek werd mij door één van de mede-ondertekenaars van het Manifest betreffende een referendum met betrekking tot de onafhankelijkheid van Suriname gevraagd wat ik dacht over de relatie Suriname-Nederland, aangezien er een groep bekende personen uit de samenleving hier een discussie over op gang wilde brengen. Ook werd mij gevraagd of ik nog namen van personen wist die in aanmerking kwamen om te participeren in deze discussie. Op mijn vraag wat de initiatiefnemers wilden bereiken werd mij gezegd dat het ging om een discussie ter voorbereiding van een referendum waaruit moest blijken wat men in Suriname dacht over de relatie met Nederland.

Aangezien de minister van Sociale Zaken, W.Soemita, Nederland op een vergadering onbetrouwbaar had genoemd en de Nieuw Frontleider F.Derby de uitspraak had gedaan dat het tijd was om de relatie met Nederland te beeindigen, was het mij duidelijk dat de relatie met Nederland, voor wat betreft sommige beleidsmakers, een dieptepunt had bereikt. Omdat a) vele hier te lande wonende Surinamers in het bezit zijn van een Nederlands paspoort, b) haast elke Surinamer een familielid heeft dat in Nederland woont en c) een groot deel van onze bevolking door omstandigheden in Nederland woont, lijkt het mij van belang dat Suriname een goede verstandhouding met Nederland heeft. Dat was mijn motivatie op dat moment om mij bereid te verklaren aan een dergelijke discussie deel te nemen.

Op de avond van 23 september 1993 werd mij op een bijeenkomst in Theater Unique door iemand (geen ondertekenaar van het Manifest) een brief (1 vel A4) ter hand gesteld waarin werd aangehaald dat het belangrijk was dat er een discussie op gang kwam om Surinamers zich te laten uitspreken over de relatie met Nederland, die volgens de schrijver door de opstelling van deze regering zeer vertroebeld was. Zelf heb ik nimmer het idee gehad dat het ging om een referendum m.b.t. de onafhankelijkheid van Suriname.

Behalve de beide keren die ik hier beschreven heb: a) een keer mondeling en b) een keer schriftelijk, is er door mij nooit meer iets vernomen over een dergelijke discussie en het is mij ook niet bekend of die ooit heeft plaatsgevonden. Kort daarop ben ik naar het buitenland vertrokken; op 27 september.

Tot mijn verbazing werd ik bij mijn terugkeer in Nederland, ik was voor enige weken ergens anders in Europa, geconfronteerd met een artikel in de Weekkrant Suriname, dat de geest ademde van een referendum over de

[p. 70]

de onafhankelijkheid van Suriname, waarvan ik een medeondertekenaar was.

Zelf ben ik vanaf de onafhankelijkheid van Suriname in het bezit van de Surinaamse Nationaliteit en heb nimmer de behoefte gehad hier afstand van te doen omdat ik geloof in de souvereiniteit van elk land. Aangezien Suriname reeds 18 jaar onafhankelijk is, lijkt een referendum over onze souvereiniteit niet de oplossing van onze huidige problemen. Middels dit schrijven wil ik kenbaar maken dat ik het artikel dat verschenen is in de Weekkrant Suriname, waaruit vermoedelijk tijdens mijn afwezigheid ook delen zijn gebracht door de Surinaamse media, nooit eerder onder ogen heb gehad, waardoor ik ook niet als één van de ondertekenaars beschouwd kan worden.

P.S.: Na mijn terugkeer in Suriname op maandag 8 november ben ik op dinsdag 9 november begonnen met een persconferentie i.v.m. Wereld Aidsdag en heb mij vanaf dat moment ingezet voor de tentoonstelling in Stibula, Latour. Hierdoor ben ik niet in de gelegenheid geweest eerder te reageren. Gezien de belangrijkheid van het bovenstaande geldt voor mij: Liever te laat dan nooit!

Willy Alberga.

Eerder gepubliceerd in ‘de Ware Tijd’ van 30 november 1993.

Zie ook het voorgaande stuk ‘Vooruit, niet verder achteruit,’ dat toevallig op dezelfde pagina 7 van dezelfde editie als het bovenstaande stuk verscheen.

‘Je vraagt je af, waarom sommige Surinamers het telkens proberen. In ‘de Ware Tijd-Literair’ van zaterdag 11 december van datzelfde jaar suggereerde een redactielid van deze literaire pagina dat ‘Alphons Levens een spreek- en schrijfverbod’ opgelegd moest worden. Toen ik de zondagmiddag daarop de hoofdredacteur, de heer Leo Morpurgo, vroeg of hij daar iets vanaf wist, antwoordde hij pertinent: ‘Nee!’ En nadat ik hem die passage had laten lezen, zei hij: ‘Ze hebben me wel een stuk laten zien, wat ik voor fiat heb ondertekend, maar dat was niet dit stuk.’ En toen: ‘Mek' den kon, m'e wakti den!’, wat hij, toen hij zich realiseerde welke slogan hij zo spontaan had uitgeroepen, lachend herhaalde. Hierna was het me opgevallen dat het redactielid geen deel meer uitmaakte van de redactie van ‘de Ware Tijd-Literair’.
A.L.