Anansi. De spin weeft zich een web om de wereld

[p. 38]

Hoe Anansi een zeeman onthaalde

Laat in de nacht kwam Anansi weer eens hongerig thuis... ‘M'Akoeba, vlug vlug! Breng me alles wat je in huis hebt om te eten!’

Een kort gestommel en een lang geschraap in potten - daar verscheen M'Akoeba met een groot-groot bord: in het midden lag een lepeltje-vol bruinverbrande rijstkorrels.

‘'t Is alles...’ zei ze geduldig. ‘Als je zo laat thuis komt, Anansi... Je elf-en-dertig kinderen, ze hebben nooit genoeg... Dit is het eten voor mijn haan, die op het achtererf in het hok zit. Gelukkig heb ik die nog om ons wakker te kraaien, want de klok heb ik verkocht om geld te hebben voor de markt.’

‘Misschien kan een haan daar vet van worden;’ riep Anansi verontwaardigd, ‘maar toch niet je hardwerkende echtgenoot!’

‘Wat werkje dan zo hard, Anansi? En waar is het geld dat je daarmee verdient? Hoe denk je dat ik voor je koken kan, als je me nooit iets geeft en elke avond in de kroeg zit?’

‘Dat is belangrijk werk, dat ik doe in de kroeg. Zakengesprekken zijn dat. Vanavond bijvoorbeeld...’

‘Wat voor geld heb je verdiend dan?’ vroeg M'Akoeba steeds minder geduldig.

‘Vanavond... heb ik een oude relatie ontmoet!’ begon Anansi enthousiast. ‘Een oude kennis van vroeger, ene... Jimmie Watsisneem. Die is zo'n jaar of vijftien geleden als zeeman vertrokken naar Amerika, en nu is hij daar een belangrijke zakenman in... import-export. Hij heeft een heel voordelig zakenproject onder handen en nu wil hij dat ik zijn partner word. Het is belangrijk dat wij hem uitnodigen om te komen eten...’

‘Ook dat nog!’ riep M'Akoeba. ‘Wat moet ik zo'n man in hemelsnaam voorzetten? Denk je soms dat ik toveren kan, Anansi?’

‘Nee, ik wéét toch dat je toveren kan, Akoeba...’ zei Anansi opgewekt en hij gaf M'Akoeba een duwtje. ‘Jij hebt toch nog die vette haan van je? En ik geef je hier geld voor een grote fles whisky en een fles wijn. Binnenkort zijn we rijk en dan koop je een paar mooie jonge hanen en een paar mooie oorbellen...’

‘Is het echt zo belangrijk, Anansi?’

‘Heel belangrijk, voor onze toekomst. Maar één ding: mijn vriend spreekt alleen nog maar Engels. En bovendien: hij heeft een scheepsbrand overleefd en nu is hij afgekeurd op zijn ogen. Je moet het zo donker mogelijk houden, want hij kan niet tegen licht. Maar verder is die Jimmie een heel gezellige kerel en ik wil dat je reusachtig aardig tegen hem bent.’

Zo gebeurde het, dat M'Akoeba de volgende morgen haar vette haan slachtte en toen B'Anansi aan het eind van de middag thuis kwam drongen de geuren van vogelgebraad op het voorterras al in zijn neus.

In de keuken vond hij M'Akoeba omringd door potten en schotels en alle kinderen die haar hielpen om het feestmaal te bereiden voor de gast uit Amerika.

‘Ik heb nog even een afspraak met de bank,’ zei B'Anansi. ‘Als mijn vriend Jimmie Watsis ondertussen komt, schenk hem dan vast wat in. Ik kom zo gauw mogelijk terug.’ Daarop vertrok hij in de vallende duisternis, en dit keer gaan we hem niet achterna om te kijken wat hij uitvoert.

Intussen dekken de kinderen de tafel in de eetkamer met een mooi wit tafelkleed en glimmend gepoetste lepels en vorken, en het duurt niet zo lang of daar wordt aan de voordeur geklopt: ‘Ko-ko-ko ko!’

M'Akoeba doet open, en in het donker ziet ze een keurig zeemans-uniform met onder de glimmende klep van de pet een zilverglanzende

[p. 39]

zonnebril.

‘Hello!’ spreekt de vreemdeling met een zwaar Amerikaans accent. ‘Is dis de fèmmilie Anansi?’

‘Mister... Wats-ook-weer...’ antwoordt M'Akoeba in haar keurigste Engels. ‘Welkom in huize Anansi!’ en haar hand gaat naar de schakelaar om licht te maken.

‘O no, no!’ roept de zeeman vlug. ‘Ai kennot sie faja, lichten breek mie aai!’ Zodat M'Akoeba zegt: ‘Sorry, sorry mister Wats...’ en de vreemdeling gauw laat plaatsnemen in de schommelstoel op het donkere voorterras. De kinderen brengen hem whisky en bananechips en hij laat het zich allemaal lekker smaken. Hij vraagt alle kinderen hoe ze heten en na één keertje heeft hij al die namen al onthouden en zijn vrolijkheid stijgt net zo hard als de whisky zakt in de fles. Tenslotte vindt M'Akoeba het wel wat laat worden en ze stuurt

[p. 40]

de kinderen naar bed.

‘Sorry mister Wats,’ zegt ze tegen de dorstige zeeman, ‘maar mij husbund is na benk se afspraak, hij, kum leter. Wil joe hef some iet?’

‘Allright!’ zegt de vrolijke vaargast. ‘Lets go insaid. Maar: Ai kennot see faja, lichten breek mi aai. Poet out de leti, if joe plies.’

Dus doet M'Akoeba het licht uit in de eetkamer, en ze geleidt de vreemdeling naar de ereplaats aan tafel.

‘Geef mie joe hend sir,’ zegt ze. ‘Hier is de vork, hier is de glas, hier is de wijn. Nou joe kan help joe self.’

‘Tenk joe, frendly lady!’ zegt de zeeman blij, en laat haar hand niet los. ‘Joe aar e lovely lady. Ai kennot sie joe, but Ai snif joe lovely parfum!’ En hij kriebelt met zijn baard in M'Akoeba's hals, dat ze er van giechelen moet.

‘Mij husbund nou ken kum ennie minute!’ zegt ze gauw. ‘Joe iet wat joe wil. Ai must go to de keuken...’ Wat niet verhindert dat de gretige gast begint te schransen alsof hij in een jaar niet gegeten heeft. Intussen zijn de brutaalste kinderen in het donker onder de tafel gekropen en ratsen af en toe een kluifje weg of vangen de half afgekloven botjes op, die de gulzige zeeman achteloos op de grond gooit.

Ineens komt het oudste kind bij M'Akoeba de keuken ingerend: ‘Ma, weet je dat die man net zulke schoenen heeft als onze pa?’

‘Duvel op met je nonsens!’ zegt M'Akoeba. ‘Heb ik jullie niet gezegd om naar bed te gaan? Blijf uit de buurt van die meneer!’

Nu komt het middelste kind aangehold: ‘Ma, weet je dat die man net zulke harige benen heeft als onze pa?’

En voor ze nog iets zeggen kan is daar het jongste kind: ‘Mama, die meneer laat net zulke stinkende winden als onze pa..!’

‘Schandaligheid!’ roept M'Akoeba, en ze begint heel boos te worden... maar niet op de kinderen, zoals je misschien denken zou. Ze telt al die eigenaardigheden van Masra Watsisneem bij elkaar op, en ze krijgt een heel akelig vermoeden... Waar blijft Anansi toch zo lang...?

‘Hier kinderen, kom mee!’ roept ze plotseling, en ze geeft ze allemaal een kan met ijswater in hun hand. Daarna stapt ze met een koekepan gewapend de eetkamer binnen, en knipt het licht aan.

De vreemdeling springt op: ‘Ai kennot sie faja, lichten breek mie aai...’ en hij slaat zijn armen voor zijn bril.

‘Lichten breek joe aai? Mie go breek joe hersens!’ gilt M'Akoeba woedend, en terwijl ze de zeemanspet afrukt, geeft ze een klinkende slag met de koekepan op de kop van... Anansi ja, je hebt het al geraden.

‘Joe kannot sie faja? Joe sa firi ijs!’ roept ze nog, terwijl de kinderen hun waterkannen leeggooien over de zielige zeeman, die zijn hoofd beschermt met al zijn bibberende Anansi-poten.

En die vette haan? Daar zijn alleen nog de botjes van over.