De wereld in! Serie 2. Deel 3

[p. 5]

2. Van een leeg huisje en een teedere puit.

Vader, wil u een bloempot voor me ophangen?’

‘Welzeker, waar?’

‘Boven tegen den muur van het huis. Bij het zoldervenster.’

‘Wat moet je daar met een bloempot doen?’

‘Voor de vogeltjes. Om er een nestje in te maken.’

‘O, meen je dat! Dus een bloempot zonder bodem. Ja, dat wil ik wel eens voor je doen. Maar dan mag ik me wel haasten, anders is het te laat.’

Dina kreeg haar zin. Denzelfden dag nog hing het vogelhuisje te huur. Als het nu maar niet leeg bleef staan. 't Was goedkoop genoeg. Want wie er in trok, hoefde geen huur te betalen.

Telkens ging Dina eens kijken, of er al bewoners voor 't huisje waren. Maar zóó gauw ging het niet. Eerst moesten de vogels een beetje aan dat nieuwe ding wennen. Ze moesten er zeker van zijn, dat er geen gevaar in stak. En daarom vlogen ze er gewoon voorbij, net of ze 't niet zagen. Ze zagen het echter heel goed.

[p. 6]

‘Kom er maar uit,’ zong Dina weer. Dat was tegenwoordig haar lijfdeuntje. In huis en in den tuin, in de kamer en zelfs 's morgens in bed, overal hoorde je: ‘Kom er maar uit, Teedere spruit!’ En natuurlijk, dat Tuttie het daardoor ook al gauw een beetje leerde. Die kon echter met dat woord spruit nog niet overweg. En daarom zong zij: Kom er maar uit, Teedere puit!

‘Je moet geen puit zeggen, maar spruit.’

Tuttie deed erg haar best. Maar spruit, neen, dat ging niet. Ze bracht het niet verder dan spuit. En nu riep ze dus een teedere spuit, om er maar uit te komen.

Daar vloog een musch rakelings langs den bloempot.

‘Hè,’ riep Dina, ‘ga er dan toch in. Moe, ze willen er nog niet in komen.’

‘Dat is je eigen schuld. Je zingt ook den heelen dag van: Kom er maar uit. Zing dan liever: Kom er maar in.’

Dina lachte. Ja, als dàt hielp, dan zou ze gauw haar zin hebben. Ze geloofde er niets van. Maar toch begon ze nu te zingen: Kom er maar in. En - en - de muschjes bleven er nog uit.

Een paar dagen later was Willem jarig.

‘Je bent nu al een heele baas,’ zei Vader. ‘Hoe is het, Moeder, krijgt hij de lange broek nog niet aan?’

‘Och kom, zoo'n kleine vent!’ En Moeder nam den jarigen zoon op den arm.

Maar dat vond de zoon toch wel wat kinderachtig.

[p. 7]

Hij kreeg een kleur, en wou zich naar beneden laten glijden.

Moeder merkte dat wel, en ze vroeg: ‘Ben je dan



heusch te groot, om op Moeders arm te zitten? Nu, geef me dan maar een zoen. Of ben je daar ook al te groot voor?’

[p. 8]

Dien zoen kon Moeder krijgen. Maar Willem was er toch een beetje verlegen mee. Je zou zeggen! En 't was toch nog maar zoo'n kereltje!

‘En ben je ook verlegen met je cadeautjes?’

Ja, dàt kun je denken! Kijk maar, daar trekt hij zijn grooten muziektol al af. Die draait in de rondte. Wat een prachtige kleuren! En wat een mooie muziek! - En nu gooit hij zijn elastieken bal in de hoogte, en vangt hem in beide handen. - En dan moet hij weer eens in zijn doos met kegels kijken.

‘Moe, mogen we op zolder kegelen?’

‘Ja zeker, dat mag je wel. Maar je wou nú toch niet?’

‘Neen, Moe. Maar morgen. En dan vraag ik, of oom Jan meedoet.’

‘Vraag het dan maar dadelijk, want daar belt oom Jan net.’

Moeder had goed geraden. Oom Jan kwam de kamer binnen.

‘Dag mijn beste, jarige jongen, wel gefeliciteerd met je verjaardag. Nu, geef me dan een hand. En ik hoop, dat je net zoo'n ferme vent zult worden als je vader. En hier heb je wat van me. Nu moet je maar eens zien, of het naar je zin is.’

Oom overhandigde Willem een groot pak. Met twee handjes nam Willem het aan. Toen deed hij gauw het papier er af - de doos open - en daar zag hij, waarnaar

[p. 9]

hij al zoo'n tijd verlangd had - een doos met gereedschap! O, wat heerlijk. Nu kon hij echt timmeren. ‘Krijg ik nu van u hout, Vader?’

‘Zou je niet eens eerst oom Jan bedanken? Of is zoo'n prachtige doos geen bedankje waard?’

‘Wel,’ zei Oom Jan, ‘de jongen kon me nooit beter bedanken, dan hij gedaan heeft. Zijn blijdschap is de beste dank.’

Maar dat was Vader niet met Oom eens. ‘Neen, neen! Eerst bedanken, dat hoort.’

Nu, Willem wou 't ook graag doen. Daar was hij al. ‘Oom, ik bedank u wel voor de mooie gereedschapsdoos.’

‘'t Is goed hoor, mijn jongen! Werk er maar met pleizer mee.’

‘En Oom, gaat u morgen mee kegelen op zolder?’

‘Hoe komt de jongen daar nu ineens aan! Heb je dan kegels?’

‘Ja Oom.’ En Willem liet ze zien.

‘Best, dan ga ik morgen mee kegelen. Vraag dan, of je moeder ook meedoet. Die is er zoo knap in.’

Maar Moeder had morgen wel wat anders te doen. Ze begreep ook wel, dat haar broer haar wat plagen wou. ‘Laat Tuttie voor mij maar meespelen. Die is beter kameraad voor oom Jan.’