De wereld in! Serie 2. Deel 3

[p. 10]

3. Aan 't kegelen.

Den volgenden dag kwam oom Jan. Nu zouden ze gaan kegelen, Willem en Dina en Vader en Oom. ‘En Tuttie ook!’ had de kleinste geroepen. ‘Ja zeker, Tuttie ook.’ Op den arm van oom Jan ging ze de zoldertrap op.

‘Nu moet je de kegels in drie rijtjes zetten,’ zei Oom. ‘Op elk rijtje drie. En den koning in 't midden. Weet je, wie de koning is? Hier deze, met dat kroontje op zijn hoofd. Hij is een kopje langer dan de andere.’

Willem zette zijn kegels op den zoldervloer neer. Maar dat ging nog niet gemakkelijk. Want de vloer was niet mooi gelijk. En daardoor bleef zoo'n kegel soms niet stil op zijn plaats staan, maar tuimelde om.

Dina hielp een handje. Die zocht mooie vlakke plaatsjes op. Maar nu kwamen de kegels weer niet precies in een vierkant te staan met mooie rechte rijen.

‘Kom, kom,’ zei oom Jan eindelijk, ‘zoo heel precies hoeft het vandaag nog niet. We moeten het toch nog

[p. 11]

eerst leeren. Als ze maar staan, is 't al goed. En als we ze straks omgooien, is 't nog beter. Hier, wie moet beginnen? Vader. En dan ik. En dan Dina. En dan Willem. En dan Tuttie. Ik zal de namen opschrijven.’ En Oom schreef met potlood de namen onder elkaar op een post van het raamkozijn.

‘O,’ zei Dina, ‘dat mag niet van Moeder. Wij mogen nooit met potlood ergens op schrijven.’

‘Nu, als je moeder dan straks boven komt, ga jij er maar vlak voor staan, dat ze er niets van ziet. Je moeder is ook zoo'n nettertje. En als ze het toch ziet, dan zeg je maar, dat jij het gedaan hebt. Anders wil ze me nooit meer in huis hebben.’

Dina lachte om de grappen van Oom. Maar Willem wou, dat ze nu maar begonnen. ‘Toe Vader, u eerst.’

Vader nam een bal en rolde hem over een plank naar de kegels. Maar de bal rolde op zij weg, en wierp zelfs niet één van de kegels omver.

‘Prachtig, prachtig!’ riep oom Jan. ‘Vader is de beste kegelaar van de wereld. Maar 't is een poedel.’ En oom Jan schreef een nul achter Vaders naam.

‘Neen Oom, 't is nul,’ zei Dina.

‘Nu, wat zeg ik dan?’

‘U zei - ja, ik weet het niet meer - maar tenminste niet nul.’

‘Ik zei poedel. En dat beteekent bij 't kegelen nul.

[p. 12]

Maar nú zal ik eens gooien. Daar zul je wat van beleven. Ga maar vast klaar staan, om ze op te rapen.’

Oom zette zijn twee beenen wijd van elkaar. Toen boog hij zich voorover en gooide den bal met kracht naar het spel toe. Maar de bal vloog er recht door heen en sprong tegen den muur aan.

‘Poedèl! poedèl!’ schreeuwden Dina en Willem, en ze dansten van de pret.

‘Dat komt door je vader. Die stond me in den weg. Daarom mag ik het over doen.’

‘Neen, neen, niks van waar,’ en Willem ging vlak voor 't spel staan, zoodat Oom niet mikken kon, en Dina raapte gauw den bal op. Neen, nu is 't mijn beurt.’

‘Goed, jou beurt dan. Maar jij gooit ook een poedel.’

‘Dat zou u wel willen.’ Voorzichtig rolde Dina nu den bal over de plank. Maar de bal had niet genoeg kracht. Hij kwam wel bij 't spel, doch bleef tegen een kegel aan doodstil liggen. En er viel niets om.

‘Poedèl!’ schreeuwden oom Jan en Willem nu. ‘Wat heb ik je gezegd?’ voegde Oom er bij.’

‘Maar ik heb hem toch geraakt. Als het maar wat harder was geweest.’

‘Ja, ja, en als het bij mij maar wat zachter was geweest. Neen nichtje, 't was ook poedèl.’

Nu Willem. Die maakte niet veel praatjes. En - zijn bal wierp een kegel om. En die tuimelde weer tegen

[p. 13]

‘Op zij allemaal!’ riep Oom. ‘Nu mijn schattige Tuttie!

[p. 14]

een anderen, zoodat die ook omkantelde. Dat waren er twee. ‘Knap gedaan!’ zei Vader.

En Oom zei: ‘Dat komt, omdat het spel van hem is. Je zal zien, hij wint het vandaag. Zet maar weer op, dan zal ik een 2 achter je naam schrijven.’

Willem was in zijn schik. En hij wou ook wel graag, dat hij het won. Waarom toch?

‘Op zij allemaal!’ riep Oom. ‘Nu mijn schattige Tuttie. Hier vrouwtje, gooi den heelen boel maar om.’

Tuttie nam den bal aan, slingerde haar armpje, en smeet den bal ergens in een hoek van den zolder. Toen begon ze te dansen en te roepen: poesèl! poesèl! Dat hoorde er zoo bij. Oom Jan danste vroolijk met haar mee, en Dina ook. Vader en Willem waren wat bedaarder. ‘Poesèl! poesèl!’ riep Oom. ‘Hoezee voor mijn kleine Tuttie!’

Nu was weer de beurt aan Vader. Thans was hij gelukkiger. En de anderen ook. Maar Willem bleef toch de baas. Aan 't eind van 't spel had hij de meeste punten behaald. Toen Moeder boven kwam, liet hij 't haar zien op den kozijnpost. ‘Kijk Moe, acht en twintig.’

‘Wie heeft hier op mijn schoon kozijn geschreven?’ vroeg Moeder.

‘O!’ zei oom Jan. ‘Dat heeft dit potloodje gedaan.’ En hij duwde Moeder een potloodje onder den neus.