En die paar korreltjes aarde aan zijn lichaam had Tuttie er al afgeveegd.
‘Hij wil naar zijn huisje, hij wil naar zijn kindertjes. Toe Tuttie! Daar is een gangetje, en daar kruipt hij in, en dan komt hij bij zijn kindertjes.’
Neen hoor, 't gaf niets. Dan moesten die kindertjes maar hier komen. Die worm was nu Tuttie haar vrind, en hij bleef nog een poosje bij haar.
Willem wist niet, wat hij doen moest. En daarom ging hij naar binnen, om Moeder te waarschuwen.
‘Toe Dina, ga eens kijken,’ zei Moeder. ‘En laat Tuttie anders eens even bij me komen.’
Dina ging. Zij vond het niet zoo erg als Willem. Die worm zou haar niet opeten. Maar Moeder moest het weten. En daarom zei Dina, dat Tuttie even naar Moeder moest gaan.
Tuttie nam haar nieuwen lieveling mee. En met den kronkelenden worm in haar schortje kwam ze bij Moeder. Ja, Moeder gaf Willem gelijk. Dat was geen speelgoed voor kleine Tuttie. En daarom moest ze den worm dadelijk in den tuin gooien.
Tuttie begon erbarmelijk te huilen. Maar dat hielp niet. De aardbewoner moest naar de aarde terug.
's Avonds, toen Tuttie al naar bed was, vertelde Moeder aan Vader, dat zijn jongste dochter vandaag een nieuwen speelkameraad had gehad.
Auteursrecht onbekend
Al vond Willem het geen echte jacht, toch moest hij van deze tijgervangst een spelletje maken. Den eerstvolgenden Woensdagmiddag was hij er al mee bezig. In zijn eigen tuintje maakte hij twee kringen van paaltjes. De paaltjes stonden vlak naast elkaar. De buitenste kring had een deur, maar dat was een los plankje. Dat hinderde echter niet, want de tijger, die in deze val gevangen zat, was er ook maar eentje van hout. En die zou het losse plankje niet omver werpen. 't Was dezelfde tijger, die verleden jaar in het alang-alang-veld van gersthalmen door een tinnen oom Jan was doodgeschoten. In den binnensten kring had Willem een houten geit gezet. En die kon je heel duidelijk hooren blaten. Maar het dier gebruikte daarvoor het mondje van Willem.
