De wereld in! Serie 2. Deel 4

[p. 16]

Net een palmboom.

Het was nog in den morgen, zoo ongeveer zeven uur. Tuttie zat rechtop in haar bed en speelde met een pop, die elken nacht naast haar mocht slapen. Daar hoort ze een klein kindje huilen. Hé, wie doet dat? Tuttie zelf is het niet, en de pop is het ook niet. Maar wie dan? In het heele huis is nergens een klein kindje. En toch, Tuttie hoort het duidelijk. Ze zit te luisteren met een heel aandachtig gezichtje. 't Lijkt wel, of het geschrei uit de andere kamer komt. Een oogenblik is het stil, maar dan begint het weer.

Waar zijn Willem en Dina? Ze slapen toch altijd met Tuttie in dezelfde kamer. En nu ziet ze hen niet. Tuttie roept ze, maar ze komen niet. Zou Dina huilen? Of Willem? Maar neen, die huilen anders. Zoo klein is Tuttie niet, of dat weet ze wel. Kom, ze zal maar weer met de pop gaan spelen.

Maar de deur gaat open, en Vader komt binnen.

‘Dag Tuttie,’ zegt hij zacht, ‘Ben je al wakker?

[p. 17]

En zit je daar zoo lekker met je pop te spelen? Je bent een zoet kindje, hoor! Wil je nu eens even met Vader mee?’

Ja, dat wil ze graag. Kijk, ze legt de pop al neer, en strekt de armpjes naar Vader uit. Die tilt haar uit het bedje en neemt haar op den arm. Waar gaat het naar toe?

Op zijn teenen loopt Vader naar de andere kamer. Wat loopt hij zachtjes! En wat is 't alles stil in huis! En waar blijven Willem en Dina toch? En waarom heeft Moeder Tuttie niet uit bed gehaald? Ja, waar is Moeder?

Daar loopt een vreemde vrouw in de kamer. O neen, 't is buurvrouw. En Moeder? Die ligt nog in bed. Kijk maar. Vader schuift het gordijn wat verder open. En nu - Tuttie hoort weer een klein kindje eventjes schreien. O, daar ligt het - bij Moeder. Wie is dat kleine kindje?

‘Dat is Tuttie's nieuwe broertje,’ zegt Vader. Moeder knikt haar dochtertje eens toe. Tuttie knikt terug. Maar ze zegt niets. En aanstonds kijkt ze weer naar het kleine kindje. Is dat haar broertje? En mag ze daar nu straks mee spelen? Nu gaat Vader weer gauw met Tuttie weg. Hij was ook alleen maar met haar gekomen, omdat Moeder graag even haar kleine meisje wilde zien, en ze vond het ook zoo aardig, als Tuttie haar nieuwe broertje eens zag.

Vader brengt het kleine vrouwtje naar de keuken.

[p. 18]

Daar zijn Willem en Dina. Willem is aan 't schoenen poetsen, en Dina aan 't kopjes wasschen.

‘Heeft Tuttie hem al gezien, Vader?’ vraagt Dina.

‘Ja, ze is ook heel eventjes bij Moeder geweest.’

‘En hoe vind je je nieuwe broertje?’

Tuttie zegt geen woord. Eigenlijk begrijpt ze er niets van. 't Is alles ook zoo vreemd van morgen, zoo erg vreemd. Moeder op bed, Vader nog thuis, buurvrouw in de kamer, en de kinderen in de keuken. En alles gaat zoo stil. Niemand praat met een gewone stem, maar iedereen fluistert, zelfs in de keuken.

‘En weet je al, hoe je broertje heet? Hij heet Jan, nietwaar Vader? Net als Oom Jan. Daar heet hij naar, zie je?’

Dat laatste begrijpt Tuttie niet goed, en daarom zegt Dina nog: ‘Zie je, Vader heet Willem, en Willem heet ook Willem, net als Vader. En Moome Kà heet Jan, en nu heet het nieuwe broertje ook Jan. Begrijp je?’

Of Tuttie het nu begrijpt? Dina denkt het maar. En ze zwijgt er verder over.

Vader moet naar zijn werk, en Willem straks naar school. Dina eigenlijk ook, maar Vader zal vragen, of ze een week thuis mag blijven, om Moeder te helpen.

Dina vindt het wel een beetje prettig, dat ze thuis moet blijven. Niet, omdat ze nu niet naar school hoeft, maar 't is zoo leuk om Moedertje te spelen. Dan snijdt

[p. 19]

ze de boterhammen voor Willem en Tuttie, en dan mag ze voor Vader koffie zetten. Het eten koken kan ze nog niet; dat doet buurvrouw dan ook.

Gelukkig zijn Tuttie en Willem heel gehoorzaam voor Dina. Dat vindt Moeder ook zoo prettig, want als de kinderen aldoor met elkaar kibbelden, zou Moeder daar veel zorg en verdriet van hebben.

En het nieuwe broertje? Die houdt zich ook nogal bedaard. Hij is dan ook goed gezond. En wat een dikke beer van een jongen! Toen Oom Jan hem voor 't eerst zag, sloeg hij zijn handen in elkaar. ‘Wel, wel!’ zei Oom. ‘De jongen heeft al zijn volle dikte. Dat heertje kan alleen nog maar langer worden, maar niet dikker. Wat een baas!’

Toen keek Willem Oom aan, en zei: ‘Dan is 't net een palmboom, hè Oom?’

‘Ja, ja!’ zei Oom lachende. ‘Juist, juist! Net een palmboom! En hij heeft al een kroon van bladeren ook, want kijk die kleine schavuit eens een haren op zijn bol hebben! Dat zal me een kerel worden! Ja, ja, net een palmboom!’

Moeder lachte, toen ze dat alles aanhoorde. En ze zei: ‘Weet je, waarom het zoo'n ferme jongen is?’

‘Nou?’ vroeg Oom.

‘Omdat hij naar jou heet.’