De wereld in! Serie 2. Deel 4

[p. 26]

6. Broertje er in, en Tutie er uit.

Wel jongen, hoe is het nu met je kleine broertje?’ vroeg de juffrouw op school aan Willem.

‘O, goed juffrouw!’

‘Kan hij al loopen?’

Daar moest Willem even om lachen.

‘En hoe is het met je moeder? Is ze alweer op?’

‘O ja, juffrouw!’

‘En eet ze weer aan tafel mee?’

‘Ja, ook.’

‘Nu, dan moet je eens vragen, of ik je kleine broertje eens mag komen zien. Want ik vind die kleine kindertjes altijd zoo aardig. Maar het moet niet te druk zijn voor je moeder, hoor! Zul je dat wel goed zeggen? Want anders wacht ik nog liever een paar weken.’

Willem bracht de boodschap goed over, en 's middags zei hij tegen de juffrouw, dat Moeder het heel aardig zou vinden, als de juffrouw Woensdagmiddag eens komen wou.

Woensdagmiddag omstreeks 2 uur kwam de juffrouw. Ze had een taschje bij zich en daar kwamen 6 versche

[p. 27]

eieren uit en een busje poederchocolade. Dat was een geschenk van de juffrouw voor Moeder. Moeder vond het heel vriendelijk, maar toch een beetje erg. 't Was zooveel! Zes eieren was immers ook al mooi geweest! Nu, dan moest Moeder de bus poederchocolade maar in 't wiegje leggen. Die was dan voor Broertje.

De juffrouw vroeg, of Moeder het nu niet erg druk had. Ja, dat had ze wel, maar Dina hielp haar moeder flink, en Willem deed ook al wat. Alleen die kleine Tuttie was wel eens wat lastig. Ze werd ook al zoo groot, en verveelde zich nu dikwijls. Ze moest wat meer te doen hebben. Maar wat kun je zoo'n meisje nu laten doen! Of als ze maar een speelmakkertje had! Maar 't kind was bijna dag aan dag alleen, en Moeder had geen tijd, om zich veel met haar te bemoeien. ‘Kan u ze niet op school gebruiken?’ vroeg Moeder tenslotte. ‘Ze zou al best in de laagste klasse mee kunnen doen.’

Neen, zei de juffrouw, dat ging niet. De kinderen mochten pas met hun zesde jaar naar de groote school. Maar als Moeder haar eens op de Fröbelschool deed.

‘De Fröbelschool?’

‘Ja, de Bewaarschool. Die heet tegenwoordig Fröbelschool, ziet u, omdat de kinderen er niet bewaard worden, net als pakken goed, maar omdat ze er leeren Fröbelen, dat is vlechten en vouwen en teekenen en allerlei aardige dingen maken van ringen en van latjes.’

[p. 28]

‘Wat een gekke naam dan!’

‘Ja, dat komt, er was een Duitscher, die heel veel van kleine kinderen hield, en die dat alles voor hen uitgedacht heeft, en die man heette Fröbel. Hij vond het jammer, dat zooveel kinderen doelloos rondliepen eer ze naar de groote school gingen, en stichtte nu mooie scholen voor ze, waar ze heerlijk en prettig konden leeren en spelen. Maar hij noemde ze geen scholen, maar tuinen - kindertuinen. Is dat geen mooie naam?’

‘Ja, dat is zeker een mooie naam. En zijn er hier zulke kindertuinen in de stad?’

‘Nu, zulke mooie geloof ik niet, tenminste niet hier in de buurt. Maar er is hier tamelijk dichtbij toch wel een goede Fröbelschool, waar Tuttie het best zou hebben. Die kost geloof ik een kwartje in de week.’

Een kwartje in de week - dat was wel veel geld. Maar als Tuttie daar een prettig school voor had en ze zich niet meer zou loopen te vervelen, dan had Moeder het er graag voor over. Ze zou er eens met haar man over praten.

‘En mag ik nu kleinen Broer eens zien?’ vroeg de juffrouw.

‘O, graag!’ En Moeder stond reeds op, en sloeg het wiegekleed open. Broertje lag rustig te slapen. De lange, donkere wimpers kwamen zoo mooi uit tegen het zachte, blanke vel. De roode, frissche lipjes waren een beetje

[p. 29]

samengetrokken. De bruine haartjes staken zoo grappig af tegen het witte kussen.

‘Wat een lekkere jongen!’ zei de juffrouw. ‘En wat een dikkerd! Dat belooft een steviger klant te worden dan Willem.’

[p. 30]

‘Ja, Willem blijft maar teer, maar hij is gelukkig gezond. Hij is van jongs af zoo'n fijn jongetje geweest. Toch maar weinig ziek.’

Willem kwam de kamer in, ging bij zijn moeder staan en gluurde ook eens achter het gordijn. Maar of hij naar Broertje keek of naar de juffrouw, dat durf ik niet te zeggen.

Ook Tuttie kwam even naar binnen. Ze haakte haar handjes om den rand van de wieg heen, en zou die met plezier omver hebben getrokken, om eens naar Broertje te kunnen kijken.

‘Voorzichtig, voorzichtig!’ zei Moeder. En toen tegen de juffrouw: ‘Ziet u wel, dat ik haar geen oogenblik alleen in de kamer kan laten? Er zou een ongeluk gebeurd zijn, eer ik 't wist. En 't kind zou 't niet kunnen helpen, want ze is nog niet wijzer.’

't Werd voor de juffrouw weer tijd, om te vertrekken. Ze beloofde, dat ze voor Moeder eens naar de Fröbelschool zou gaan, om te hooren, of er nog plaats was voor Tuttie. En toen nam ze afscheid.

Toen Moeder er met Vader over gesproken had, werd er besloten, dat Tuttie naar de Fröbelschool gaan zou. Er was plaats, Tuttie ging, en hoe ze zich daar gedroeg, zullen we gauw genoeg hooren.