De wereld in! Serie 2. Deel 4

[p. 41]

9. In den Dierentuin.

Het bezoek aan den dierentuin was voor de drie kinderen een groot genot. Oom Jan kwam ze van huis halen, ging een eind met ze tremmen, en geleidde ze toen door den grooten tuin. Omdat er zoo véél te zien was, koos Oom hetgeen hij voor de kinderen het aardigste en het nuttigste vond. De kinderen wilden wel liever den heelen tuin doorloopen en alles bekijken, maar Oom wist wel, dat ze dan erg vermoeid zouden worden en dat ze het één vergeten zouden door het ander.

Uit aardigheid liet hij de kinderen eens kiezen, wat ze vanmiddag nu het liefst wilden zien, en het kwam precies uit zooals hij gedacht had: eerst - de apen en de wilde dieren!

‘Hè ja!’ riep Willem. ‘Een tijger, Oom! Een echten tijger! En een leeuw!’ En Willem was nu al een beetje bang tegen het oogenblik, dat hij die vreeselijke beesten vlak voor zich zou hebben.

Een paar paden geloopen, en daar stonden ze al voor de galerij der verscheurende dieren.

[p. 42]

‘Daar heb je nu den leeuw, en dat is de tijger.’

‘Is dat nu de tijger?’ vroeg Willem, net of hij 't niet gelooven kon. ‘Die daar zoo heen en weer loopt? 't Lijkt precies een groote kat. En Oom, wat is hij stil! Ik dacht,



dat hij erg wild was. En de leeuw ook. Die ligt daar net zoo lui in zijn hoekje. Kijk, hij gaapt.’

‘En zie je nu, wat een gebit of hij heeft? Als je daar tusschen kwam, zou je wel ondervinden, dat hij erg wild is. En bij den tijger ook. Die beesten zitten al jaren in hun hok, en zijn daar een beetje suf geworden. Maar

[p. 43]

als ze gevoerd worden met rauw vleesch, komt hun bloeddorstige aard aanstonds voor den dag. Dan slaan ze de klauwen in het bloedende vleesch, en verscheuren het met hun vreeselijke kiezen, en verslinden het in korten tijd. En probeer dan maar niet, dicht bij ze te



komen of hun met een lange ijzeren haak het vleesch uit de klauwen te trekken, want dan schieten hun oogen vuur en brommen ze, om er bang van te worden.’

Dat kon allemaal waar wezen, maar nu viel er niet veel te zien in deze heele rij hokken. Er waren nog wel meer verscheurende dieren, doch ze lagen allen stil in

[p. 44]

een hoek of liepen maar aanhoudend het hok in 't rond. 't Was eigenlijk vervelend, om daar langen tijd naar te kijken, en Dina en Willem trokken Oom Jan zachtjes verder. Tuttie zat op zijn arm, omdat ze anders niet in de hokken kon zien. En zoo'n kind, dat al op de Fröbelschool ging, moest natuurlijk alles net zoo goed kunnen bekijken als de anderen.

Van de roofdieren ging het naar de apen. Daar was 't een ander leventje. In een groote kooi waren een aantal apen bij elkaar, en die liepen, sprongen, klauterden, schommelden, of gleden langs de stangen, of zaten elkaar achterna. Tuttie klapte in de kleine handjes van de pret en ze zou zeker te dicht bij de tralies zijn gekomen, als Moome Kà niet op haar paste.

‘Hè, wat een sprong!’ riep Dina. 't Was dan ook een sprong, want het ging van een ijzeren stang, boven in de kooi, zoo ineens op een ketting, en daar bleef het dier toen een poosje op schommelen. ‘Weg jij!’ dacht zeker een andere aap, want die klauterde langs dezelfde ketting, om den eersten te verjagen. Met een sprong was deze weer van zijn schommel tegen de tralies gekomen, en gleed nu snel naar beneden, vlak voor Willem zijn neus. Willem schrok er van, doch 't was al te laat: de aap had vlug zijn langen arm tusschen de tralies doorgestoken, en Willem zijn pet afgekaapt. Daar ging de pet al mee naar boven, en zat de aap zijn gestolen

[p. 45]

stuk van binnen en van buiten met groote opmerkzaamheid te bekijken. Eindelijk zette hij ze op.

‘Wel, jou brutale rakker!’ zei Oom Jan. ‘Wil jij wel een beetje meer eerbied hebben voor mijn neef zijn pet. Wacht, we zullen je eens leeren dat je hier maar niet stelen mag.’ En Oom liep naar den oppasser van de apen. Deze man ging met een langen ijzeren stang in de kooi en deed net, of hij den dief daarmee slaan wou. Spoedig smeet de aap nu de pet naar beneden. En de oppasser bracht hem weer naar Willem.

Nu ging Oom naar de slangenzaal. Hier bevonden zich ook de krokodillen. Ze lagen in bakken met water, den kop er bovenuit.

‘Dat is nu familie van je hagedisje,’ zei Oom. ‘Weet je 't nog wel? Vraag nu maar eens aan Piet, of hij van zoo'n dier den staart af wil breken.’

Dina moest er om lachen. Ze had niet gedacht, dat het zulke groote dieren waren.

De slangen lagen meestal ineengekronkeld in hun hok.

‘Zijn er in Indië ook slangen, Oom?’ vroeg Dina.

‘Jazeker, en leelijk ook!’

‘Doen ze je erg kwaad, Oom?’

‘Ja, als ze je bijten, komt er uit een van hun tanden vergif in je bloed, en dan ben je soms heel gauw dood.’

‘Bah! laten we dan van die akelige dieren weggaan.’