Kribbelkes. Gediechskes in 't Mastreechs

[p. 80]

Kruusdaog.

Veur Pastoer F. Schleiden.

Es de loch vol mèt lentebelofte zit
En de eerd beers vaan weelmood daan ope;
Es vaan stroek, blom en plant in de sjittrenste prach
't Leve oet de knup kump gekrope,

Daan is 't 'n lös

Langs velder en bös

Te dwaole, te aoseme, te leve.

Me daank Slivvenhier

Tot weer 'ne kier

Us die vräög, us die däög is gegeve.

Es de zon al weer wermer häör straole us sjik
En 'ne beteren daag wèlt perbeere,
Daan trèkke hiel vreug langs de weeg vaan 't veld
In persessie de lui, beijenteere.

De winter is doed

En elk Weesgegroet

Beijt veur greuizaamheid en nui leve.

Me vraog Slivvenhier

Tot weer 'ne kier

Heer us greuiweer veur alles maag geve.

De geistelik geit mèt 't kruus in de hand;
Heet 'n koerkap um, maof vaan kleure,
Heer beijt veur zien kinder, hun velder, hun land
Dat opebrik nao't wintertreure.

En veur eederein

't Zij groet, 't zij klein

Vraog heer toch 't bèste te geve,

En beijt Slivvenhier

Ouch noe deze kier:

Gef miech vräög, doot hun däög mèt nui leve.

[p. 81]

 

Alle hèllige roope de zengers noe aon

 

In 't zinge vaan lang litteneije,

 

Herhole nog ins wat dao-in weurd gevraog

 

Terwijl d'aander lui loupe te beije.

 

Zoe weurd in dees daog

 

Zoeväöl weer gevraog

 

Veur besjerming vaan alles in 't leve,

 

En ouch deze kier

 

Zal vas Slivvenhier

 

Wat Häöm veur us good Hek wel geve.