Frank van Borselen en Jacoba van Beijeren

[p. 214]

[31]

Nog wierdt Jacoba's hart door dezelfde aandoeningen geschokt, nog lag zij nedergeknield, toen de Slotvoogd binnen tradt... - Half schrikkende rees zij op, maar reeds hadt hij haar in de heerlijkste gestalte gezien, waarin zich een Sterflijke vertoonen kan.

Is niet eene schoone Vrouw geknield voor den Aanbiddelijken, het treffendst, het heiligst gezigt, dat zich de menschlijke verbeelding kan voorstellen?

De Slotvoogd tradt met een' diepen eerbied nader, gelijk aan die, welke eenen sterveling in de nabijheid van eenen Engel bevangen zou. Wat brengt gij mij, het leeven of den dood? vroeg zij aan den Slotvoogd.

De Slotvoogd.

Het leeven, Mevrouw! het leeven....

Jacoba.

Groote God! u, u zij dank. - Ach, mijn Heer! meldt mij alles. - Zet u neder.

De Slotvoogd.

Toen ik u verlaaten hadt verwierf ik oogenbliklijk gehoor bij den Hertog. - Ik trad binnen met een gelaat, waarop zeker de droefgeestigheid was te leezen: - maar ik was egter zeer opmerkzaam

[p. 215]

op den Hertog. - Hij zat geheel alleen.... en naauwlijksch naderde ik hem met eene pligtpleeging, of hij wierp het hoofd in zijne hand, daar hij aan eene tafel zat, en boezemde uit: ‘Ach, wat heb ik bestaan: Borselen - ach, Borselen is niet meêr.’ Daar ik op dat oogenblik de ziel van den Hertog zo teder vond, bleef ik ook niet in gebreke, om terstond de zekerste pooging tot behoud van uwen lieveling, en tot behoud van mij zelven aan te wenden, want ik wil niet ontkennen, dat ik ook dikwerf zidderde voor mijn eigen lot... Ik wierp mij dan onmiddelijk op mijne knieën voor hem neder, en smeekte hem vergiffenis voor mijn bedrijf, daar ik de straf des Stadhouders had uitgesteld. - Ach, Mevrouw! dat gij bij dat tooneel tegenwoordig geweest waart. In eene zeer hevige aandoening beurde mij de Hertog op met deeze woorden, terwijl een edel blos van genoegen zijn geheel gelaat bedekte: ‘Rijs op, rijs op - gij hebt door ongehoorzaam te zijn aan mijnen last - mijnen wil gehoorzaamd. - Borselen leeve, en wachte de beslissing van zijn noodlot af in het Kasteel.’ - Ik verhaalde hem daarop, hoe ik hem de oogen van iedereen onttrokken en in een diep hol verborgen had: dan dit verhaal brak hij af, door zijn bevel, om terstond bij mijne t'huiskomst van Borselen in zijn voorig vertrek te rug te brengen.

[p. 216]

Jacoba (in eene verrukking van zinnen.)

God, gij hebt mijn gebed verhoord - ach, gij eeuwige hebt medelijden gehad met eene ongelukkige, die dat in waarheid verdiende; dat medelijden zal volduuren - mijn ontwerp, o God! zult gij mij doen voltooijen - mijne oogmerken zegenen. - Hemel! mijn Heer, vertrek, vertrek. - Ach, vlieg heen - neen! blijf, blijf: ik zal, ik moet eenige letters aan mijnen Borselen schrijven - eenige maar.... en vertrek dan - ach, mijn Borselen leeft - maar in eene gevangenis. -

Jacoba rijst dus spreekende op, treedt na haar kabinet en schrijft in haare vervoering, met eene beevende hand deeze regels:

Mijn Borselen!

Gij leeft... - ik leef en (ach, vergeef het mij... ik kan niet schrijven - ik kan naauwlijksch denken...) Borselen - gij zoudt in eene gevangenis uw jeugdig leeven verslijten. Neen! mijn liefste! dat zult gij niet. - Hoe zeer mijn vermogen geknakt zij, ik heb nog zo veel getrouwe manschap - dat ik wel een Slot kan overmeesteren - om mijn Borselen, den wellust van mijn leeven te redden. Ik zal mij aan het hoofd

[p. 217]

stellen - ik zelve zal u verlossen. - Laaten wij dan onze wrevelmoedige vijanden het hoofd bieden, of op eenen vreemden grond met elkander vluchten.... Immers in de laagste stulp zoudt gij mij niet minder liefhebben, dan op den Graavelijken Stoel, dien ik om u alleen met glans zou wenschen te beklceden. - Vaarwel, mijn Borselen - en wacht - wacht mij - Uwe Jacoba.

Jacoba vouwde daarop den brief toe en gaf hem onverzegeld, als aan een gevangen man geschreeven, met deeze woorden aan den Slotvoogd over:

Mijne beevende hand kon hem niet meer schrijven. Vlieg nu heen - mijn Heer! ach, zeg hem... neen.... geef hem alleen deezen brief over.

De Slotvoogd sloeg uit beleefdheid, in haare tegenwoordigheid, geen oog in deezen brief, en beloofde haar dien aan haaren van Borselen te zullen ter hand stellen.

Jacoba.

Vaarwel dan, mijn Heer! Redder van mijnen dierbaarsten vriend. - Zo God op aarde de deugd beloonde, ach, dan, mijn vriend! zou om uwe daad de aarde voor u een paradijs zijn. - Uw hart zij u een Hemel. - Vaarwel en voer de dankbaarheid en achting eener ongelukkige Graavinne mede.