De bruid des Heeren

XXIII.

Hij bleef haar nog niet bij; daartoe was zij te jong. Spel en levenslust namen weder de bovenhand.

Het godsdienstvuur had te ontijdig en te hoog opgevlamd om uit te houden. Het verflauwde allengs, tenminste in zijne overdreven uitingen; want diep in 't gemoed bleef het smeulen, totdat het oogenblik der heropwekking komen zou.

Al hare kleine beloften volbracht ze stipt en plichtsgetrouw. Pia bad in de kerk, in de kapel en voor haar bed; maar hare behoefte aan beweging en verstrooiing was onoverwinbaar, en hoezeer zij zich ook in 't begin voorgenomen had elk genot te verzaken, toch liep ze mede, zoodra hare gezellinnen haar kwamen halen.

Na een paar jaren veranderde ook dat van

[p. 108]

lieverlede: Emilie was uit de school gebleven; Louise woonde in 't pensionaat; Hermance had steeds een vuil klein broertje of zustertje op den arm; met de andere kinderen uit de buurt was zij altijd minder bevriend geweest, zoodat er een soort van leemte om haar ontstond.

Nu was het daarenboven vacantie en Pia voelde zich verlaten. Zij had gehoopt op de komst van Louise en liefderijk verlangend naar dien tijd van gezellig verkeer uitgezien, en hierin ook werd ze teleurgesteld: Louise was slechts eenige dagen te Diependale gebleven; thans logeerde ze bij hare zuster, die intusschen te Donckzwalm getrouwd was.

Pia begon wat in huis te helpen en had reeds een paar malen mogen bestellen in den winkel onder het wakend oog van tante Monica. Er was zelfs spraak haar den volgenden winter ook niet meer naar 't klooster te laten gaan. ‘Het wordt tijd om haar in te spannen,’ zei men.

's Namiddags zat ze bij Juliane en Dorthee in de heete keuken met eenig handwerk bezig. Zij wrikte op haar stoel, zij kon zich niet

[p. 109]

lang stilhouden: ‘Gij ongedurig jong toch!’ werd haar verweten.

‘De vadsigheid is de moeder van alle kwaad,’ zei Monica, wanneer Pia, haar arbeid vergetend, de handen in den schoot liet rusten en met een onbepaald verlangen door 't venster naar omhoog keek in de blauwe lucht.

‘Och, 't is nog al spel wat er aan is, het verstand en de gratie komen vóór de jaren niet,’ zei Juliane.

‘Het verstand,’ herhaalde de broeder, zonder van zijn snijwerk op te zien, ‘zeker niet, er zijn zelfs menschen, die het nooit krijgen,’ voegde hij er op veelbeduidenden toon bij.

Stant zei aldus somtijds verbloemde dingen, en zijne zusters vonden het raadzaam te zwijgen, twijfelend, of hij zich zelf of onrechtvaardiglijk haar in den zin had.

Op een morgen ging Pia naar de brouwerij om zoetemelk en karnemelk. Zij was het thans, die al de boodschappen deed. Lustig stapte ze over de straat en kon niet nalaten hare twee kruiken, eene groote en eene kleine, aan elken arm meer te zwieren dan noodig was.

[p. 110]

De voordeur van die woning werd zelden ontsloten. Zij trad dus door de altijd openstaande poort langs het hof binnen. De meid bestelde haar zoetemelk in 't achterhuis; maar voor de botermelk moest ze nog wachten. De karn was niet af. Zij drentelde eens op den boomgaard rond, en ging toen zien of het nog lang zou duren.

In de keldergang, die naar den tuin leidde, werd gekarnd; maar de deur was toe. Pia hoorde het gestamp en het gekrijsch van het raderwerk daarbinnen; want het tuig werd door een machien in beweging gebracht, en het was de hond van 't hof, die er zijn spierkracht aan besteedde: hij stond namelijk in een groot wiel op den sterk buiten de as en de spaken uitstekenden velgenkrans en deed het wiel door het onophoudend trappelen zijner pooten snel ronddraaien. Zoodra hij de minste poging tot stilstand waagde, was er een stuk hout, dat hem pijnlijk in de achterlendenen voortduwde, zoodat hij hard loopen moest en toch bestendig op dezelfde plaats bleef. Zijne roode tong hing ver uit zijn

[p. 111]

muil en hij hijgde onrustwekkend van inspanning.

Pia stond hem een wijle aan te kijken, toen zij eensklaps wat verder van uit het hoekvenster boven haar hoofd de klanken eener piano vernam: een bekend dansair, dat zij zelve als kind in het huis harer ouders voor de soldaten en de dienstboden had gespeeld.

Zij trilde van ontroerde verrassing; slechts eenmaal, sedert zij te Diependale woonde, had iets haar levendig het verleden te binnen gebracht, namelijk het zien uit het zoldervenster van een groen- en bruingeverfden barakwagen, die traag door de dorpsstraat trok. Haar hartje had geklopt van verlangen en spijt: er stak een nieuwsgierig kinderhoofdje door een der raamkens. Zij zag alle kermisgasten een weinig als hare verwanten aan, o, had ze mede mogen rijden de wereld, het onbekende in!

En thans ook met die helle, trippelende tonen verrees heel het visioen van haar vroegere omgeving in een tooverlicht. Eene andere gedachte, een levendige hoop volgden pijlsnel, schier gelijktijdig, den eersten indruk:

[p. 112]

‘Zou Louise misschien thuis wezen?’ Had men dat celletje op den hoek, het eenig nog bewoonbare van den zonderlingen ouden kloosterbouw, voor haar ingericht?