Idonia

[p. 62]

X

Idonia stond reeds in 't deurgat, met de beschuttende hand voor de oogen, op den uitkijk naar vader, toen de beiden aankwamen. Zij liep weder binnen, zoodra zij den voet op 't erfje zetten, voorzeker om aan moeder te vertellen, wie er bij was. Gijelle had reeds zoo vaak Richard liefderijk vernoemd en allerlei over hem medegedeeld, dat zij hem sympathie toedroegen en herkenden op 't eerste zien.

‘Welgekomen,’ zei Trezeken, zacht glimlachend. Wat Idonia betreft, deze opende den mond niet en zag hem aan.

‘Hoe spreekt gij?’ vermaande Gijelle, die haar als een klein meisje bleef behandelen, en er nooit aan dacht haar lessen van welgemanierdheid te geven, tenzij op 't oogenblik, dat de behoefte er zich aan voelen deed.

[p. 63]

Toen knikte zij, een stoel bijschuivend; maar Richard had geen lust om te zitten. Hij had reeds het stalleken van Bethlehem vast, dat hij gelukkig niet brak; dan nam hij de pareerappels en de pauwepluimen beurtelings van het kasken. Hij was als tehuis en 't houtvuur - want het zomerseizoen was als ingetreden gerekend en 't kacheltje weggenomen - het houtvuur met zijne laaie vlammen, die altijd een verblijdenden aanblik opleveren, wekte zijne belangstelling. Hij had Trezeken de blaaspijp zien gebruiken, en het was niet, omdat zij daarbij hoestte en buiten adem scheen, maar tot zijn eigen vermaak, dat hij er zoo geweldig de lucht zijner longen injoeg, dat de vonken als millioenen roode sterren, in schitterend gewemel, den schoorsteen uitvlogen.

Hij zat met hen aan de tafel en kreeg eene ijzeren vork, waarvan hij de scherpe tanden in zijne lippen voelde. Hij had water in een klein glas voor zijn bord staan, en het tarwewinkelbrood, een zondags- en heiligdagsgerecht voor landelijke werklieden, was wel oudbakken; maar alles smaakte hem met zijnen eetlust van twaalf jaren. Wat waren die boontjes goed, die Trezeken dampend opzette en waarover Idonia eene heele

[p. 64]

kom saus goot! En zulke zonderlinge: groot en wit met een rood stipje in de krimping.

‘He, smaakt het?’ vroeg Gijelle zegepralend.

‘'t Zijn heiliggeestboontjes,’ zei Idonia met een wilden lach, waarmede zij wellicht geloofde, dat hare stoutmoedigheid voor de eerste maal te durven spreken, gepaard moest gaan.

‘Waarom heeten ze aldus?’ vroeg Richard.

‘O, zeker omdat ze aan den Heiligen Geest gelijken; degene, die in den preekstoel hangt, heeft ook alzoo een rood vlekje in 't midden: het zijn zijne pootjes, die hij intrekt,’ en Idonia lachte weder.

‘Allo, zwijg met zulken armen praat,’ zei haar grootvader.

Het was er een genoeglijk zitten: de deur stond open en de zon scheen daarbuiten op het grasplein, met madeliefjes overzaaid; een vink sloeg in den boomgaard; de lucht was blauw - een bleek voorjaarsblauw, door zilveren wasems overtogen; een snelle schaduw schoot nu en dan in de klaarte voorbij, en daar klonk eensklaps een gekwetter op de goot.

‘Mijn waarheid, de zwaluwen,’ riep Gijelle verrast, ‘ze zijn daar!’

[p. 65]

Maar waar Richard zijne oogen niet kon van afslaan, was het eksternest, ginder omhoog in den top van den abeelboom; en hij zag de ekster: groot, wit en zwart, met langen staart er kwekkend in rechte vlucht naar toe vliegen. De kruin was te onbereikbaar, alsdat iemand, tenzij een snoeier van stiel (beroep), er zich op zou durven wagen, zei Gijelle. Het scheen nochtans aan Richard, dat er wel ergens een middel moest bestaan en te ontdekken zijn om het nest te bemachtigen. En terwijl hij daarop zon, kwam Trezeken zachtjes aan vader iets vragen.

‘Ja,’ antwoordde Gijelle.

Zij ging in 't achterhuis en keerde weldra weder met een stuk spek op eene snee brood; dat was voor Richard, en het moest wel voor iets gansch bijzonders gehouden worden, want hij alleen genoot dit voorrecht.

Hij kon het niet eten. Was het niet goed dan, vroeg Gijelle, als teleurgesteld, wanneer hij het zag wegschuiven. Ja, maar Richard had genoeg, en zijn gevoel van dankbaarheid over het hartelijk onthaal, en zijne tevreden, blijmoedige stemming uitten zich eensklaps in een verrassenden wensch: ‘Ik zou hier willen blijven

[p. 66]

wonen,’ zei hij, zich achteraan op den rug van zijn stoel uitstrekkend.

‘Gij moogt, gij moogt,’ schertste Gijelle. Idonia liet weder een wild geschater hooren.

Trezeken had schier niets genut. Zij kuchte bijna onophoudelijk, en hield de hand op de heup, toen zij over den vloer ging, naar de eene zijde geheld, plat en eenigszins scheef getrokken, als eene plank, die in de zon heeft gestaan. Trezeken was in 't geheel niet wel.

Richard waande niets dan geluk en vroolijkheid om zich heen, omdat het geluk en de vroolijkheid van zijn eigen hart op alles rondom hem weerstraalden.