In onze Vlaamsche gewesten (onder pseudoniem W.G.E. Walter)

XXII.

Op zekeren dag ontbood de pastoor Trientje uit het kruidenierswinkeltje. Deze kwam aldra naar de pastorij, ontsteld en beefachtig in afwachting van hetgeen hij haar te zeggen had; doch zijn gul onthaal verdreef aldra hare vrees. Hij deelde haar mede, dat hij van zin was te Crocke eene meisjescongregatie te stichten, zooals er elders overal zijn, en hij haar uitgekozen had om rond te gaan, ten einde medeleden aan te werven.

‘Och Mijnheer de Pastoor toch!’ sprak het

[p. 95]

kwezeltje met de twee handen saamgeslagen, half bevreesd half gevleid over de eer, die haar te beurt viel.

Hij gaf haar eene menigte inlichtingen, wat zij zeggen moest, en welke huizen zij voorbijgaan mocht; - want hij wilde zich aan geene weigering blootstellen.

‘Maar Mijnheer de Pastoor,’ vroeg het dochtertje, dat zich intusschen bedacht had, ‘ik moet toch zeker die ronde niet alleen doen: ik mag toch zeker wel iemand medenemen, Zaleken Stampers, bij voorbeeld?’ stelde zij voor. - Zaleken was eene vriendin van haar, te Gent in den dienst van een rijk begijntje verouderd en vergrijsd. Na den dood van deze had ze een schoon bezet gekregen, en woonde thans weder in een kamertje op haar geboortedorp. Men noemde haar Zaleken Stampers, omdat haar grootvader in zijne jeugd oliestampersknecht was geweest.

Maar de pastoor schudde het hoofd. ‘Daarvoor is gezorgd,’ zei hij, ‘Trientje; Louiseke Verwee zal medegaan.’ Hij was te klaarzichtig om niet te weten, wat invloed rijkdom, jeugd en liefelijkheid op het menschelijk hart hebben, en

[p. 96]

voorzag te recht, dat het voorstel om in de Congregatie te komen, enkel door twee verslenste onaanzienlijke kwezeltjes gedaan, bij velen weinig kans tot lukken hebben zou. Louiseken was maar achttien jaar; zij was het eenige kind van zeer welstellende ouders, en, onlangs uit de kostschool teruggekomen, als een juffertje gekleed. Hare oogen waren zou blauw en hare wangen zoo frisch, dat hare verschijning den indruk maakte van een tuiltje mosroosjes en vergeet-mij-nietjes.

Trientje moest het woord voeren en hare gezellin de namen in een boekje aanteekenen.

Op het gestelde uur - twee in den namiddag - begaven de meisjes zich op weg. Schoorvoetend en bedeesd trokken zij de eerste huizen in. Overal werden zij goed onthaald, en haar voorstel, schoon met eenige blijken van bevreemding, gewoonlijk zonder opmerkingen aangenomen. Zij verkregen aldra eene zekerheid en een vertrouwen, dat haar zelven verwonderde.

‘Hoe een mensch daar toch in verhardt!’ bemerkte Trientje gemoedelijk.

- ‘Ik was toch zoo beschaamd in den eerste!’ sprak Louiseken.

[p. 97]

‘Wij doen het voor den schoonen hemel,’ antwoordde Trientje in het besef van de gewichtigheid der rol, die ze vervulde.

Thans waren zij op den terugkeer. Mijnheer de Pastoor had haar uitdrukkelijk aanbevolen het dienstmeisje uit de Kluize niet te vergeten. Zij waren echter bang, als zij aan het open hek kwamen, en aarzelden aleer aan te bellen; want Mijnheer Sandrie boezemde haar ontzag en vrees in. Het toeval wilde, dat Amelie juist zelve uit de keuken trad, op het punt eene boodschap naar het dorp te doen.

Trientje kwam met haar voorstel vooruit, en zag schuw naar het grauwe gebouw, als vreesde zij, dat van dien kant hinderpalen oprijzen konden. Het was alsof de meid de beteekenis van dien blik geraden had:

‘O,’ zei ze, ‘Mijnheer zou daar niet tegen komen, schrijf mij maar op,’ en zij scheen fier over hare onafhankelijkheid.

Zij vervolgde den weg met de twee meisjes, en vroeg, waarin dat eigenlijk bestond ‘in de Congregatie zijn?’ Trientje deed het haar uiteen: men moest alle drie weken in de school van het

[p. 98]

Weezenhuis te zamen komen. Al de namen der Congreganisten waren op eene zwarte tabel geschreven, die aan den wand hing. Onder elken naam bevond zich eene kleine opening, waarin elke aanwezige een houten pinnetje, dat haar tot dat doel overhandigd werd, steken moest. Op die wijze zag Mijnheer de Pastoor met den eersten oogopslag wie ontbraken, en deze kregen eene blaam van hem. Hij hield alsdan eene kleine preek, er werd eene omhaling gedaan en een gebed gelezen, en als de processie uitging, moesten al de Congreganisten in den stoet tegenwoordig zijn. Zij hadden ook elk een medailleken aan een blauw lint, dat ze zelven betalen moesten.